Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μέσα από τις ανθρωποώρες αναδύεται η δυσοσμία μιας ζωής γεμάτης από ανειλημμένες υποχρεώσεις που στο τέλος της ημέρας φαντάζουν εφιάλτες χωρίς αιτία, από την στιγμή που ο άνθρωπος ήρθε στη ζωή για να ζήσει ελεύθερος και καταντά να γίνεται δούλος του εαυτού του και των άλλων.

Σε ένα τέτοιο σάπιο κατεστημένο που συντηρείται από νοσηρά μυαλά, από ανθρώπους που διψούν για εξουσία και προβολή ανεξάρτητα αν λανσάρονται ως μη αποδεχόμενοι την δημοσιότητα, που, όμως, ποτέ δεν αρνούνται, σε μια ατμόσφαιρα πνιγηρή για όσους θέλουν να αναπνεύσουν χωρίς μηχανήματα και δηλητήρια, μεγαλώνει ο καθένας και η καθεμιά και σαν τα χρόνια περνούν, φαντάζουν ως τελική αναμέτρηση με τις αξίες και τα ιδανικά μιας ολότελα διαφορετικής ζωής που χάσκει στο ανυπέρβλητο εστιακό βάθος των ονειρώξεων.

Το σημασιακό ορόσημο των ανθρώπων που πάσχουν από ανυπομονησία για άλλους δρόμους και διεξόδους, το λαμπρό αστέρι που δεν έχει χάσει την λάμψη του όλα αυτά τα χρόνια της αμφισβήτησης της ίδιας της προσπάθειας καταπολέμησης του συμβιβασμού, αυτή η φωτεινή κουκίδα στον ορίζοντα που δεν λέει να σβήσει παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες για συντήρηση και διαιώνιση της στατικής και αδιάφορης πορείας, αυτό το σημάδι θα βρίσκεται πάντα εκεί για όσους δεν έχουν ακόμη καταθέσει τα όπλα της συνειδητής πίστης σε ιδέες και όχι ιδεοληψίες.

Πρέπει κάποτε ο καθένας να κοιτάξει κατά πρόσωπο τον εαυτό του και να σηματοδοτήσει την πορεία του -αν δεν το έχει ήδη κάνει- επειδή η πορεία αυτή σημαδεύτηκε από συνήθεια και βαρετές επαναλήψεις που δεν προσφέρουν στην γόνιμη εμπειρία. Αν λοιπόν κοιταχτούμε στον καθρέφτη, θα μας ομολογηθούν όλες οι πικρές αλήθειες για αυτό που ζούμε στο παρόν και που δεν είναι τίποτε άλλο πέραν της φυγόπονης αντίδρασης στην καθημερινή πια καταπάτηση της ανθρωπιάς.

Μιλάμε δηλαδή για αμέτρητες ανθρωποώρες που ξοδεύτηκαν και ξοδεύονται σε εφήμερες απολαύσεις, αλλά πάνω απ' όλα υποκρισία για την στάση αλλά και την θεώρηση της ζωής που ενίοτε αντιφάσκουν.

Οι λογαριασμοί απλά λύνονται στο τραπέζι του ψυχαναλυτή και δεν θεωρείται αυτό κοινωνική παρακμή παρά υγεία που καταβάλλεται, λέει, κάθε δυνατή προσπάθεια για την προάσπισή της. Και τα χρόνια περνούν και ό,τι μαθαίνει κανείς, είναι μεν καλό, αλλά χάνεται στον απόηχο της συνήθειας και εναρμονισμού με δεδομένα που αναπαράγονται και δεν αλλάζουν από καμία ουσιαστική παρέμβαση. Οι άνθρωποι, με λίγα λόγια, λείπουν ή έχουν απλά παραιτηθεί.

Αυτό δεν συμβαίνει από τώρα, συμβαίνει από καιρό. Απλά οι άνθρωποι μέσα στη συνήθειά τους δεν μπόρεσαν ούτε μπορούν να δουν ότι ουσιαστικά τίποτε δεν αλλάζει στην ζωή τους παρά μόνο αρνητικά και με θύμα τον εαυτό τους και το περιβάλλον.

Υπάρχει, όμως, κάτι θετικό μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα από τις χαμένες ανθρωποώρες, μέσα σε αυτή την γενικευμένη έλλειψη επικοινωνίας, μέσα σε αυτό το πανηγύρι από ξόδεμα στιγμών στο πουθενά και μία κακόγουστη όσο και επικίνδυνη θεατρική παράσταση που παίζεται στις πλάτες όλων αυτών που ουσιαστικά την συντηρούν.

Το θετικό στοιχείο είναι οι νέες γενιές που πέρα από την απομυθοποίηση, χαράσσουν νέους δρόμους και χτίζουν νέες Πολιτείες.

Αν κάποιος πει πως πάντα έτσι γινόταν, έχει δίκιο. Αν ισχυριστεί πως παρά τα νέα μυαλά, τίποτε ουσιαστικά δεν άλλαξε, δεν θα με βρει σύμφωνο. Γιατί υπάρχουν οι αλλαγές απλά δεν είναι ορατές, καθώς το λεγόμενο κατεστημένο εξακολουθεί να συντηρείται από την πλειοψηφία των ανθρώπων με διάφορους τρόπους και μέσα.

Δηλαδή οι άνθρωποι δεν σταματούν ούτε τον χρόνο, δεν αποφασίζουν πως για αυτή την παρακμή ευθύνονται κάποιοι λίγοι που έχουν συγκεντρώσει την εξουσία στα χέρια τους και δεν λογοδοτούν σε κανέναν.

Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν υπάρχει αύριο. Γιατί και τα περιθώρια στενεύουν και η καταπίεση δυναμώνει παρά τις σχετικές ελευθερίες. Γιατί οι άνθρωποι από ένα σημείο και μετά δεν θα μπορέσουν να κουμαντάρουν την συνήθεια, πολύ απλά γιατί θα την απεχθάνονται. Αυτό απαιτεί βέβαια νέα οράματα και ιδέες, πολιτισμό και αξίες. Στα χέρια των νέων γενεών η κατάληξη όλης αυτής της γενικευμένης παρακμής που συντηρούν οι ενίοτε προχωρημένοι ηλικιακά, που κατηγορούν τα νέα παιδιά για απάθεια και ατομισμό.

Στο χέρι της νεολαίας είναι να απομυθοποιεί αυτούς που ξόφλησαν και ζουν απλά και μόνο για να καταναλώνουν. Γιατί αυτή η πρόκληση θα υπάρχει πάντα. Και αφορά διαχρονικά τους νέους.