Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αυτό που αξίζει είναι μια αυθεντικότητα στις συνήθειες και τις συμπεριφορές και πάνω απ' όλα η συνέπεια στις πράξεις και τις διαπροσωπικές επαφές. Την σημερινή εποχή όπου οι δυνατότητες για την ειλικρινή επίτευξη στόχων εκπαιδευτικού χαρακτήρα εκλείπουν παρά την μαζική προσφορά, την εποχή που η σκέψη εγκαταλείπει οριστικά όσους την αγνόησαν, αυτή ακριβώς την εποχή είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ η ενασχόληση με τη γνώση, καθώς το δυσαναπλήρωτο κενό της δημιουργεί όλες αυτές τις αντιφάσεις και τους παλιμπαιδισμούς, που αν μη τι άλλο πισωγυρίζουν τις κοινωνίες.

Η γνώση αυτή μπορεί και πρέπει να επιτευχθεί μέσα από τις δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία, που κάνει ευκολότερη την πρόσβαση σε βιβλιοθήκες, αμέτρητες μελέτες και πέρα από τον ορυμαγδό της παραπληροφόρησης, σε χιλιάδες μαρτυρίες και έγγραφα προς επεξεργασία και την εξαγωγή των κατάλληλων συμπερασμάτων που αφορούν γεγονότα σταθμούς στην ανθρώπινη εξέλιξη.

Η σημερινή εποχή δεν έχει τεράστιες διαφορές με τις προηγούμενες, απλά παλαιότερα δεν υπήρχε η δυνατότητα δημοσιοποίησης της κάθε ιστορίας που πλέον υιοθετούν οι ειδησεογραφικές ιστοσελίδες για να δελεάσουν το αναγνωστικό τους κοινό, που σαφώς είναι περαστικό και βιαστικό συνάμα. Σήμερα απλά υπάρχει η νέα γενιά με τις συνήθειες και την κουλτούρα της και οι παλαιότερες που φωνασκούν για αυτές και δεν βλέπουν πως αυτό που ζούμε σήμερα και που σχετίζεται με την απάθεια και την αδιαφορία, προέρχεται ακριβώς από τον δικό τους συμβιβασμό και συμβατότητα.

Είναι τουλάχιστον ατυχές να κατηγορούμε τα σημερινά παιδιά για τις επιλογές τους, την στιγμή που από δικές μας ενέργειες έχει δημιουργηθεί το παρόν κοινωνικό χάος.

Αλλά όπως είπα και στην αρχή, θέλει να είναι κανείς αυθεντικός και όχι υποκριτής, να κάνει την αυτοκριτική του και να μην τα ρίχνει όλα στους άλλους. Οι διαπροσωπικές επαφές την σημερινή εποχή έχουν την πορεία που τους αξίζει, ακριβώς γιατί οι προηγούμενες γενιές ξεπουλήθηκαν όπως γινόταν πάντα για ένα κομμάτι ψωμί.

Είναι τουλάχιστον προσβλητικό απέναντι στον εαυτό μας το να μην βλέπουμε ή να μην θέλουμε να δούμε πως τα golden boys, τα ρουσφέτια ή τα χτυπήματα κάτω από τη μέση στις εργασιακές σχέσεις, η ασυδοσία και ο ωφελιμιστικός χαρακτήρας των ανθρώπινων σχέσεων, είναι το απαύγασμα των παλαιότερων γενεών, όπως για παράδειγμα αυτής της τρανής γενιάς του Πολυτεχνείου που οδήγησε στο κατάντημα της δεκαετίας του 80 και 90, με τα τεράστια σκάνδαλα και την διαφθορά της εποχής.

Επίσης, είναι ακριβώς εκείνες οι γενιές που πόνταραν αφειδώς στα χρηματιστήρια τέλη της δεκαετίας του '90 για να μην μιλήσω για τους περίφημους αμφισβητίες της μεταπολίτευσης που στρογγυλοκάθισαν σε θέσεις κλειδιά και που εξακολουθούν να μιλούν περήφανα για τα νιάτα τους, αυτούς που από την μια μέρα στην άλλη μετακόμισαν από τα Εξάρχεια στην πλατεία Κολωνακίου, μια κατά τα άλλα φυσιολογική πλατεία που άλλοι της προσέδωσαν το προσήκον τάχα κοινωνικό πρόσημο.

Η γνώση είναι προσβάσιμη και ήταν πάντα, αρκεί να το θέλει κανείς. Κατά τα άλλα, είναι ελεύθερος κανείς να λέει ό,τι ανοησία του κατέβει, καθώς η εποχή τα ενσωματώνει αυτά στο θεαματικό που έλεγε και ο Γκυ- Ντεμπόρ και οι καταστασιακοί την δεκαετία του 60.

Οι άνθρωποι μπορούν και έχουν την δυνατότητα να καλύψουν τον χαμένο χρόνο και να ασπαστούν νέες θεωρίες και το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να θελήσουν να ασχοληθούν με τον εαυτό τους. Για όλα αυτά βέβαια, υπάρχει κόστος και σε κάθε περίπτωση χρόνος που πρέπει να αναλωθεί σε τούτη την επίπονη διαδικασία.

Και αυτό μπορεί να γίνει και οι σχέσεις μπορούν να αναγεννηθούν εφόσον ανακτηθεί το χαμένο έδαφος της εντιμότητας και της ειλικρίνειας και οι άνθρωποι αρχίσουν να σκέφτονται πέρα από τη μύτη τους. Μέχρι στιγμής αυτό δεν συμβαίνει και το βαρύ έργο εναποτίθεται στις νεότερες γενιές να αλλάξουν τα δεδομένα και τους κανόνες ζωής.

Να παριστάνει κανείς τον προφήτη, για το αν τα πράγματα θα αλλάξουν είναι εύκολο, άλλο τόσο εύκολο είναι να μένει στα λόγια και τις παρελθοντολογίες. Αν ο καθένας ανατρέξει στα λάθη του και βυθιστεί στη γνώση, τότε μπορεί να υπάρξει κάποιας μορφής ελπίδα. Γιατί η σημερινή εποχή είναι δημιούργημα παλαιότερων γενεών και οι νέοι δεν κάνουν τίποτε περισσότερο παρά να αλλάζουν έστω και με αρνητικό τρόπο τις συνήθειες του κατεστημένου. Γιατί πάντα έτσι γινόταν.