Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Παρόμοια γεγονότα και εικόνες εκτυλίσσονται κάθε καλοκαίρι, όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει και ο καύσωνας απειλεί να εξουθενώσει τους ήδη καταπονημένους κατοίκους της Ελλάδας. Το λέω αυτό γιατί από την μια το παρατεταμένο lockdown, και από την άλλη οι πολιτικές φτωχοποίησης δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που απειλεί να τινάξει στον αέρα την υπομονή των πολιτών. 

Μια υπομονή που εξαντλήθηκε από καιρό, χωρίς να δίνονται κίνητρα στους πολίτες να ξεφύγουν από αυτή την παρατεταμένη μιζέρια, από την στιγμή μάλιστα, που η πανδημία δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ελπίδας ή αισιοδοξίας.

Απομένουν μονάχα οι εικόνες ενός δεύτερου κατά σειρά καλοκαιριού  πανδημίας εν μέσω υψηλών θερμοκρασιών, που ναι μεν όντως μπορεί να είναι απειλητικές για την υγεία αλλά υποβοηθούσης και της μεγέθυνσης των προβλέψεων, τρομοκρατούν τον πληθυσμό προκαλώντας ταυτόχρονα μεγάλο πανικό.

Οι εικόνες από τα πύρινα μέτωπα την ίδια στιγμή λες και έχουν βγει από το παρελθόν, θυμίζουν παλαιότερες έκτακτες καταστάσεις αλλά πάνω απ' όλα δείχνουν πως τα σοβαρά προβλήματα με τους εμπρηστές είναι εδώ και δεν εκλείπουν στο παραμικρό. Αυτές που αλλάζουν είναι μόνο οι κυβερνήσεις και με αυτό δεν θέλω να πω πως κατ' ουσίαν αλλάζει κάτι τουναντίον, οι ίδιες και απαράλλακτες εικόνες που προανέφερα, κάνουν για άλλη μια φορά την εμφάνισή τους.

Αυτή η χώρα έχει παράδοση στην ουσιαστική ακυβερνησία ειδικά σε έκτακτες καταστάσεις και σε αυτό που συναγωνίζονται, είναι μόνο στο πόσο διαφέρει από κόμμα σε κόμμα ο ανύπαρκτος σχεδιασμός. Θέλω να πω με αυτό, ότι ουσιαστικά καμία κυβέρνηση εδώ και πολλές δεκαετίες δεν θέλει και όχι δεν μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα σε νευραλγικούς τομείς, όπως η Υγεία, η Οικονομία, η Εκπαίδευση και ο Πολιτισμός.

Η σημερινή κυβέρνηση απλά διεκπεραιώνει την κατασταλτική της πρακτική σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας με μία γρήγορη ματιά. Αν οι εικόνες του καλοκαιριού και του κάθε καλοκαιριού μοιάζουν τόσο πολύ, είναι γιατί ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτε στις νοοτροπίες είτε των εμπρηστών, είτε των βιαστών, είτε των κάθε λογής παραβατικών.

Από την άλλη, μια κυβέρνηση όπως η σημερινή, που αφήνει στην τύχη σοβαρά και σημαντικά θέματα, όπως η διαχείριση της πανδημίας, με τους εκπροσώπους της να μιλούν για επιτυχίες την στιγμή που υπάρχουν 13.000 νεκροί, εκτίθεται ανελλιπώς και το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή ευαισθησία για να παραδεχθεί ξεκάθαρα ότι απέτυχε σε όλα τα επίπεδα.

Και απέτυχε γιατί και το σύστημα Υγείας δεν άντεξε, και οι πυρκαγιές συνεχίζουν να καταστρέφουν χιλιάδες στρέμματα δάσους και η κερδοφορία δεν έλειψε από πολλά «περίφημα» έργα τύπου Πανεπιστημίου στην Αθήνα ή στην Περιφέρεια.

Το αν δεν μιλά κανείς, αυτό σχετίζεται περισσότερο με το πνεύμα της εποχής του τύπου «μένω στην ασφάλεια του σπιτιού μου» παρά στην ήδη εξαντλημένη υπομονή των πολιτών που δεν βρίσκει διέξοδο.

Ίδιες και απαράλλακτες λοιπόν, οι καταστάσεις που ζούμε, οι δε εικόνες είναι και πάλι θλιβερές, όταν οι πολίτες αφήνονται στο έλεος των κάθε είδους δυσχερειών. Όμως, αναρωτιέμαι, ποιος επιλέγει τα κυβερνώντα κόμματα, αν όχι ο λαός; Ποιος έδωσε την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ που έκανε το περίφημο και αξέχαστο deal με την εθνικιστική δεξιά;

Ποιος αν όχι ο ελληνικός λαός, δεν έδωσε σε κυβερνήσεις το δικαίωμα να κάνουν φαγοπότι με τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004; Ποιος αν όχι ο λαός δεν ανέχθηκε -και μάλιστα με χαρά- να κυκλοφορεί πλουσιοπάροχα το μαύρο χρήμα και τα πανάκριβα τζιπ προς τα τέλη της δεκαετίας του ΄90; 

Ποιοι αν όχι οι πολίτες, δεν ανέχθηκαν τις μνημονιακές κυβερνήσεις από το 2010 και μετά; Αλλά και πιο παλιά, ποιος είχε αναθέσει στις οικουμενικές κυβερνήσεις των αρχών της δεκαετίας του 90 να βγάλει την χώρα από τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ περί τα τέλη της δεκαετίας του 80; Σε όλα αυτά ο λαός είχε τον πρώτο και όχι τον τελευταίο λόγο.

Γι' αυτό λέω πως οι εικόνες των καλοκαιριών με τους απολογισμούς της κάθε χρονιάς στις παραλίες και τα ταβερνάκια είναι πάντα οι ίδιες εδώ και πολλές δεκαετίες. Αν μη τι άλλο, είναι καρμπόν και απαύγασμα της ελληνικής μικροπολιτικής. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι κάθε χρόνο στο «μη χειρότερα» προστίθεται και ένα ακόμη γεγονός που κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα.