Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αν μη τι άλλο, είμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν κόσμο όπου η παρατηρητικότητα αφορά τους πάντες και η παρακολούθηση επίσης. Διαβιούμε σε έναν πλανήτη όπου τα υπολείμματα της ανθρωπιάς δεν είναι ορατά ούτε καν στις παρυφές των μεγαλουπόλεων, εκεί όπου θα έπρεπε κανονικά να εκκολάπτεται η νέα δημοκρατική πνοή, εκεί όπου οι πολίτες θα μπορούσαν να μαθαίνουν από μόνοι τους τι σημαίνει άμεση δημοκρατία και από ποιους θα πρέπει να επιδιωχθεί.

Αντίθετα, σε αυτές ακριβώς τις παρυφές κάνει την εμφάνισή του ενίοτε και ένας υπόκωφος ρατσισμός, μία ακατάσχετη ξενοφοβία λόγω του ότι το μακρύ χέρι του φασισμού ξανασκεπάζει ολόκληρη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Απομένει ως θύλακας αντίστασης μονάχα η Λατινική Αμερική, ως μία ευρύτερη περιοχή κοινωνικών αναβρασμών, αφού στην Ευρώπη αποφάσισαν να κινηθούν προς την άκρα δεξιά και στις ΗΠΑ νοσταλγούν από καιρό μεγάλα τμήματα του πληθυσμού την Κου-Κλουξ-Κλαν.

Δε πέρασε πολύς καιρός από τότε που οι ορδές των υποστηρικτών του Τραμπ επέδραμαν στο Καπιτώλιο με τρόπο που δεν κρύβεται, γιατί από ένα σημείο και μετά η ακροδεξιά έχει όνομα και ηγέτες. Επίσης, στην αυτοκρατορική Ρωσία του Πούτιν ο νέος ρώσικος καπιταλισμός δεν έχει να ζηλέψει τίποτε αναφορικά με την λογοκρισία και την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το πάλαι ποτέ κραταιό σταλινικό κόμμα, διαπιστώνοντας με λίγα λόγια ότι αυτό που δεν άλλαξε ποτέ εκεί είναι η δικτατορία των καθεστώτων. Και μιλάμε έξω από τα δόντια γιατί στην Ρωσία του Πούτιν εξακολουθούν να εξαφανίζονται και να εκτελούνται άνθρωποι, είτε επώνυμοι είτε ανώνυμοι.

Επίσης, στην Γαλλία, η Λεπέν εξακολουθεί να στρέφεται ολοένα και περισσότερο στον ακροδεξιό εξτρεμισμό, αποδεικνύοντας πως τα περί χαλαρού εθνικισμού δεν ήταν παρά ευσεβείς πόθοι για την υποτιθέμενη πιο «λογική» στάση από τον πατέρα της.

Μιλάμε για έναν κόσμο που στρέφεται ολοένα και περισσότερο προς την ακροδεξιά και πολίτες που παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους για να αποκαταστήσουν την τάξη, με αφορμή την παρατεταμένη εγκληματική αδράνεια της αστικής δημοκρατίας. Μια Ευρώπη δε που μετρά τεράστιες απώλειες σε όλα τα επίπεδα, μια Ευρώπη της ισότητας και συνοχής που ονειρεύτηκε ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ που δεν είναι τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από μία σκιά του εαυτού της από τότε που καταψηφίστηκε το ευρωπαϊκό Σύνταγμα και κάποιοι, που ανάμεσα στα άλλα είχαν ποντάρει σε ολοένα και περισσότερη Δημοκρατία, είδαν τον δρόμο της εξόδου από νωρίς.

Οράματα, λοιπόν και αξίες στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα και ως εκ τούτου δόθηκε επαρκής χώρος στην ακροδεξιά να επαναλάβει το νέο ιστορικό της εγχείρημα που αφορά τον έλεγχο των μαζών. Και αυτή η ευκαιρία δεν θα χαθεί από την ακροδεξιά γιατί οι καιροί έχουν ωριμάσει και η ώρα είναι κατάλληλη. Στην δε Γερμανία, ακόμη οι κυβερνώντες προσπαθούν να πείσουν του νεογερμανούς να μην ξεχάσουν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεων, θυμίζοντάς τους εν έτει 2021 πως η Γερμανία είναι σε καλό δρόμο, όταν και οι Εβραίοι αισθάνονται απόλυτα σα στο σπίτι τους.

Τι διαπιστώνουμε με όλα αυτά; Ότι οι δολοφόνοι της μνήμης, σύμφωνα και με το τιτλοφορούν βιβλίο του Πιερ Βιντάλ Νακέ είναι και πάλι εδώ παρόντες, οπλισμένοι με δύναμη και πάνω απ' όλα λόγο.

Θ μπορούσα να πω και άλλα, να επιχειρηματολογήσω για αυτή την στράτευση με την ακροδεξιά και την ευρωπαϊκή -και όχι μόνο- λησμονιά. Θα προτιμήσω, όμως, να μην το κάνω, προκειμένου να μην υπενθυμίσω περαιτέρω ότι ούτε τα εκατομμύρια θύματα των παγκοσμίων πολέμων, ούτε τα τυραννικά καθεστώτα εκείνων των εποχών, ούτε καν η ίδια η ιστορία δύναται να σταθεί εμπόδιο στον ανερχόμενο ακροδεξιό πόλο.

Θα περιοριστώ μονάχα στην υποσημείωση ότι εδώ δεν πρόκειται απλά για έναν εξτρεμιστικό πόλο, ούτε για ένα μεμονωμένο κόμμα της ντροπής, αλλά για κίνημα που έχει πάρει σάρκα και οστά, ξεκινώντας από εκεί που υπάρχει φτώχεια και εξαθλίωση, τις παρυφές των μεγαλουπόλεων. Εκεί όπου θα έπρεπε να ετοιμάζεται ο νέος κόσμος της άμεσης δημοκρατίας και της αλληλεγγύης. Είμαστε μάλλον εγκλωβισμένοι.