Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Κατασταλτικά ονομάζονται τα μέτρα που αφορούν την υποχρεωτικότητα και σχετίζονται με την επιβολή προστίμων σε ηλικίες που πέρα από το ότι υποδεικνύουν και φωτογραφίζουν τους απόμαχους της ζωής, δεν προσφέρουν καν την δυνατότητα ανεύρεσης χρημάτων, γιατί στις ηλικίες από 60+ δεν υπάρχουν κατά μέσο όρο οι προϋποθέσεις για να αμείβονται παχυλά εκείνοι οι πολίτες που έδωσαν την ζωή τους ξοδεύοντας αμέτρητες εργατοώρες για να πληρώνουν τους φόρους και τα χαράτσια του κράτους.

Είναι αν μη τι άλλο, ωμός εκβιασμός στις ευάλωτες αυτές κοινωνικές ομάδες και ειδικότερα από 70+ να ζητείται επιτακτικά η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού και να μην λαμβάνεται καν υπόψιν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία πανδημία η οποία δεν προέκυψε από τους εμβολιασμένους ή μη παρά από την σαθρή υποδομή των υγειονομικών θεσμών σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, όπου το σύστημα Υγείας νοσεί σοβαρά εδώ και πολλές δεκαετίες.

Φυσικά και υπάρχει ευθύνη στους πολίτες εκείνους που δεν εμβολιάζονται, αγνοώντας τον κίνδυνο διασποράς του κορωνοϊού. Όμως, άλλο αυτό και άλλο η κυβέρνηση να προβαίνει σε επιβολή προστίμων οποιουδήποτε ποσού σε αυτούς που εν πολλοίς ζουν από μία και μοναδική σύνταξη, που όλοι γνωρίζουμε πόσο πενιχρή είναι.

Δεν μιλάμε για μία αστοχία της κυβέρνησης παρά για ένα ακόμη κατασταλτικό μέτρο που επιβάλλεται χωρίς να λαμβάνεται καν υπόψιν του τι είδους κοινωνική έκρηξη μπορεί να προκαλέσει. Και θα το επαναλάβω για μια ακόμη φορά: υπάρχουν σοβαρές ευθύνες στον καθένα και την καθεμία που εκτίθεται σε κίνδυνο, αλλά πάνω απ' όλα που συμβάλλουν στην ασφυξία του συστήματος Υγείας, ενός συστήματος που έπνεε εδώ και δεκαετίες τα λοίσθια.

Η καταστολή για ένα υγειονομικό θέμα έχει τεράστιες προεκτάσεις στον κοινωνικό ιστό. Δείχνει ότι το κράτος είναι εκδικητικό και ότι ο στόχος δεν είναι η αντιμετώπιση της πανδημίας παρά η αφαίμαξη του κοινωνικού ιστού. Υπήρχαν σαφέστατα τα περιθώρια και ο χρόνος για να πειστούν οι πολίτες στην αναγκαιότητα του εμβολιασμού. Υπήρχε η δυνατότητα να δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις για ένα τόσο σοβαρό θέμα που δεν έχει καμία σχέση με το «αποφασίζομεν και διατάζομεν».

Το σοβαρότατο, όμως, έλλειμμα στην Υγεία σε συνδυασμό με την ανυπαρξία κοινωνικού κράτους οδήγησε σε αυτή την εξαγγελία για την επιβολή προστίμων, που ήταν σίγουρο πως θα προκαλούσε κοινωνικές αντιδράσεις. Άρα σαν τι άλλο πέραν από ένα crash test με την κοινωνία θα πρέπει να θεωρήσουμε την κυβερνητική ανακοίνωση για την επιβολή προστίμων στους ανεμβολίαστους από 60 και άνω;

Τα προαναφερόμενα crash test των κυβερνήσεων με την κοινωνία αποτελούν μία συνήθη πρακτική των κομμάτων εξουσίας που δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους ενόψει επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης. Στην περίπτωσή μας το κριτήριο για τις επόμενες εκλογές θα είναι αποκλειστικά και μόνο η διαχείριση της πανδημίας. Κανένα άλλο θέμα δεν θα κυριαρχήσει στην προεκλογική ατζέντα. Άρα σαν τι άλλο να θεωρηθεί αυτή η λακωνική ανακοίνωση πέραν από δοκιμαστικό κοινωνικό check up;

Η κρατική αναλγησία και αδιαφορία φαίνεται με την πρώτη ευκαιρία, από την στιγμή που το επίσημο κράτος σπεύδει να αποσείσει τις τεράστιες ευθύνες που του αναλογούν. Έτσι δεν προκαλεί εντύπωση η ανακοίνωση για την υποχρεωτικότητα και περισσότερο φαντάζει αναμενόμενος ένας ακόμη κοινωνικός εκβιασμός.

Η πανδημία με τον τρόπο αυτό, και δη η αντιμετώπισή της, μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο και μάλιστα ειδικά την στιγμή όπου οι αλχημείες για την λήψη των κατάλληλων μέτρων ποικίλουν.

Όμως, στόχος του κράτους ποτέ δεν ήταν η προστασία των πολιτών και ειδικά η υγειονομική. Το δείχνει αυτό η τραγική κατάσταση των δημόσιων νοσοκομείων, τα ράντζα, η εγκατάλειψη των ασθενών, γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού.

Αν είχαμε να κάνουμε με κάποιο κοινωνικό κράτος, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αν μιλούσαμε για μία συντεταγμένη Πολιτεία, η κοινωνική καταστολή δεν θα είχε καμία θέση. Όμως ξέρουμε για ποιο κράτος μιλάμε, για ποια κοινωνία και ποιους πολίτες ως παρεπόμενο της γενικευμένης αδιαφορίας. Για την Ελλάδα, μιλάμε, για την χώρα όπου η ράβδος πίπτει χωρίς να προϋπάρχει κανένας λόγος.