Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Το πρόβλημα είναι ότι όσο περνάν τα χρόνια ξεχνιούνται πολλά απ' όσα συνέβησαν στο παρελθόν και θα χρειαστεί να διανυθεί ένα μεγάλο κενό μέχρι κάποιοι νέοι ιστορικοί να αναλάβουν τα ηνία και να καταγράψουν στις πραγματικές τους διαστάσεις τα γεγονότα που απασχόλησαν την πολιτική σκηνή του τόπου αυτού, όταν τεράστια σκάνδαλα και παρατεταμένη διαφθορά ταρακούνησαν για τα καλά την κοινωνία, αφήνοντας τους πολίτες άφωνους, αλλά όχι και μη υποψιασμένους με το μεγάλο φαγοπότι εκείνων των «δοξασμένων» δεκαετιών.

Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ιστορικοί δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταγράψουν τις αμαρτίες του παρελθόντος, καθώς πολλοί από αυτούς είναι ακόμη προσδεδεμένοι στο άρμα των κομμάτων εξουσίας, επί του προκειμένου ΝΔ ΠΑΣΟΚ/ νυν ΚΙΝΑΛ.

Δεν συμφέρει τα κόμματα αυτά να διασυρθούν μια ακόμη φορά για τις αμαρτίες του παρελθόντος τουναντίον περνούν την γραμμή ότι όλα αυτά πέρασαν και πως δήθεν μια νέα εποχή έχει ξημερώσει.

Σε πολλές μάλιστα των περιπτώσεων δοξολογούν τις εποχές εκείνες, που ο κόσμος «έτρωγε ψωμάκι», υπονοώντας φυσικά τους παχυλούς μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και νυν συνταξιούχων της εποχής εκείνης.

Ξεχνάν τα παπατζιλίκια και τις κλαδικές, το γεγονός ότι αν ήσουν και μόνο δηλωμένος ψηφοφόρος της γαλάζιας και πράσινης Εθνοφρουράς, θα απολάμβανες τις αλόγιστες προσφορές της εξουσίας. Και αυτή η εσκεμμένη λήθη δημιουργεί τις βάσεις για ένα μη καχύποπτο μέλλον, που διαμέσου ενός υποχθονίου παρόντος υποθηκεύει το μέλλον των επόμενων γενεών.

Οι καταξιωμένοι ιστορικοί λοιπόν, είπαν ό,τι είχαν να πουν, θεωρούν πως έκαναν το καθήκον τους και πως γενικώς και αορίστως οι νεότεροι θα αναλάβουν δράση να καταγράψουν περισσότερο την νεότερη εποχή παρά την όποια τεράστια βαρύτητα των σκανδάλων του παρελθόντος που υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας με την τεράστια διασπάθιση χρήματος, το μαζικό «βόλεμα» αλλά πάνω απ' όλα την οδήγηση της χώρας στο γιγαντιαίο άβατο του Δημοσίου τομέα.

Αυτό βέβαια, το γνωρίζουν πολύ καλά οι ψηφοφόροι και των δύο αυτών κομμάτων που εξακολουθούν να θέλουν να βολεύονται (έχουν και απογόνους βλέπετε) με εξασφαλισμένο μισθό και ασφαλή διαβίωση, μακριά από τα άγχη του ιδιωτικού τομέα. Το ξέρουν και μάλιστα πολύ καλά όλοι οι συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι στις ΔΕΚΟ, που έβγαιναν στην σύνταξη από τα 45 και καμάρωναν για την σύντομη και εύκολη θητεία τους.

Είναι οι ίδιοι που σήμερα θα τους δείτε να διαμαρτύρονται για τις περικοπές και τα χαράτσια, αυτοί και όχι οι νεόπτωχοι προϊόν αυτής της ατομικιστικής νοοτροπίας που καλλιεργείται από την κομματική επικράτεια, όλους αυτούς τους εξαθλιωμένους που ζουν στο περιθώριο αυτής της κοινωνίας λόγω αυτού ακριβώς του καλλιεργούμενου από τα κόμματα εξουσίας κατεστημένου.

Δυστυχώς, όμως, τα χρόνια πέρασαν, τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων βολεύθηκαν και εκεί που λες πως «ας μη θυμάμαι καλύτερα» έρχονται και πάλι στο προσκήνιο ηλικιωμένοι πια και συνταξιούχοι, να διαμαρτύρονται για το όποιο τωρινό «τσεκούρωμα».

Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Το πιο προκλητικό, όμως, είναι ότι τα κόμματα για τα οποία ομιλώ και που έχουν τύχει ενίοτε της άπλετης στήριξης από την υπόλοιπη δήθεν αντιπολίτευση, συνεχίζουν την πεπατημένη, αυτή την φορά με άλλους τρόπους και μεθόδους.

Αποτέλεσμα είναι να μην γνωρίζουν οι νεότερες γενιές τα έργα και ημέρες των προηγούμενων δεκαετιών και καθώς οι γηραιότεροι ιστορικοί επιμένουν να σιωπούν, όλο το βάρος να πέφτει στους νεότερους, που ούτε την απαραίτητη πρόσβαση στα όποια αρχεία και δημοσιεύματα των εποχών εκείνων έχουν (ας όψεται η περιλάλητη ψηφιοποίηση) ούτε την δέουσα ιστορική γνώση διαθέτουν για να μπορέσουν να παραθέσουν επάξια τα πραγματικά περιστατικά.   

Συνήθης δε πρακτική της σημερινής εποχής είναι να μην δημοσιεύονται βιβλία που δυσαρεστούν τα κόμματα εξουσίας και το άβατό τους. Είναι αλυσίδα το πράγμα και στην συντηρούμενη λήθη συντελούν το σύνολο των εναπομεινάντων ΜΜΕ αλλά και πολλοί εκδοτικοί οίκοι.    

Θέλει λοιπόν, αγώνα να θυμάσαι, θέλει συγκέντρωση στον στόχο, αλλά πάνω απ' όλα απομυθοποίηση της μυθοπλαστικής αυτής εποχής. Η μάζα θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται ως έχει. Το ίδιο φυσικά θα κάνουν και οι χειραγωγοί της, κατευθύνοντας σε άλλα πράγματα τον θυμό. Σε σημείο να μην μιλά κανείς, ενώ όλοι ξέρουν πως δουλεύονται μεταξύ τους.