Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Όσο και να προσπαθήσουν από την κυβέρνηση να παρουσιάσουν ότι υπάρχουν προοπτικές για ανάπτυξη παρά τους απεχθείς όρους του νέου μνημονίου, αυτό που θα πετύχουν δεν είναι παρά μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια να πείσουν πως το επιχείρημά τους έχει λογική. Αδυνατώ να κατανοήσω πώς και με ποιο τρόπο θα μπορούσε να προκύψει ανάπτυξη, την ίδια εποχή όπου νέες περικοπές και πτώση του επιπέδου ζωής από την παρατεταμένη ακρίβεια και τη σκληρή φορολογία, θα κλείσουν για μια ακόμη φορά τους πολίτες στα σπίτια τους. Τα επιχειρήματα περί δήθεν παράλληλης αναπτυξιακής πόρευσης μαζί με την επιβολή των νέων σκληρών μέτρων δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά παρά μόνο από ευφυείς φαντασιοκόπους. Πώς δημιουργείς, για παράδειγμα, θέσεις εργασίας όταν δεν έχεις λεφτά να πληρώσεις; Πώς και με ποιο τρόπο δίνεις κίνητρα στον επιχειρηματία να προχωρήσει τα επενδυτικά του σχέδια, όταν δεν έχεις προγράμματα να τον στηρίξεις οικονομικά; Ο κόσμος δεν αρνείται την ανάπτυξη, την περιμένει με κάθε τρόπο. Μέχρι τότε, όμως -για να επιβιώσει- σκέπτεται το κάθε τι, χρησιμοποιεί κάθε αθέμιτο μέσο. Αν την ίδια στιγμή που υπόσχεσαι ως κυβέρνηση πως θα ενισχύσεις την επιχειρηματικότητα εφαρμόζεις τους σκληρότατους μνημονιακούς όρους για να την φορολογήσεις, αν την όποια προσπάθεια δημιουργίας θέσεων εργασίας, τη συνοδεύεις ως κυβέρνηση με λιτότητα και αυξήσεις των τιμών, το μόνο που πετυχαίνεις δεν είναι παρά εκτόξευση της ανεργίας σε δυσθεώρατα ύψη και σε μια μόνιμη αντίφαση. Η δημιουργία προϋποθέσεων για πάταξη της φοροδιαφυγής δεν σημαίνει αυτόματα ούτε φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών από το πρώτο ευρώ, πολύ δε περισότερο των μισθωτών, όπου το περιθώριο κέρδους τους είναι καθορισμένο.

Οι αντιφάσεις λοιπόν, είναι πολλές. Καμία ανάπτυξη δεν προκύπτει όσο με τη φορολόγηση των πάντων εννοείς την υφαρπαγή στην κυριολεξία και των τελευταίων οικονομιών των πολιτών. Οι παλαιότερες εποχές της ασυδοσίας δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται ως παράδειγμα για τη δικαιολόγηση της όποιας υπερφορολόγησης. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν όλοι φοροδιαφεύγοντες. Ούτε σήμερα, ούτε ποτέ. Υπάρχουν μάλλον συγκεκριμένες κατηγορίες ατόμων που ρέπουν προς τη φοροδιαφυγή, που τις γνωρίζουν οι Αρχές και με την απλή διασταύρωση των στοιχείων, τους ταυτοποιούν με ευκολία. Από την άλλη, δεν είναι και λίγοι αυτοί που έχτισαν ή αγόρασαν σπίτια εκτός δανείων και μισθών. Οι κατηγορίες αυτές των πολιτών είναι γνωστές στους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς. Αυτοί, όμως -με δεδομένη την κυβερνητική εντολή- παραμένουν απαθείς απέναντί τους. Απομένουν λοιπόν, μόνο αυτοί που χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα από δω και στο εξής, μέχρι να έλθει αυτή η περιβόητη ανάπτυξη. Κι αυτοί, όμως, είναι ακόμη περισσότεροι γιατί πολύ απλά και η λιτότητα συνεχίζεται, αλλά και οι προοπτικές αναπτυξιακής πορείας λιγοστεύουν από τα συνεχή μνημόνια. Οι πολίτες, με λίγα λόγια, εξακολουθούν να παραμένουν εγκλωβισμένοι. Τι μπορεί να σημαίνει εξονυχιστικός έλεγχος των τραπεζικών λογαριασμών; Είναι σίγουροι πως από εδώ θα βρεθούν τα «κλοπιμαία»; Ας υπολογίσουν καλύτερα πόσοι και ποιοι έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό το τελευταίο χρονικό διάστημα, πόσοι και με ποιο τρόπο αυτοφωτογραφήθηκαν ως παρανομούντες αλλά το επίσημο κράτος τους κλείνει για μια ακόμη φορά το μάτι.

Απομένουν, λοιπόν, οι τραπεζικοί λογαριασμοί των οικονομικά ασθενέστερων που μπαίνουν για μια ακόμη φορά στο στόχαστρο. Εκεί ασκείται η δύναμη της εξουσίας; Σε αυτές τις οικονομίες εξαντλείται η αυστηρότητα στη φορολόγηση εφεξής; Η αναπτυξιακή προοπτική δεν έρχεται με απειλές και υπερφορολόγηση των οικονομικά αδυνάτων. Ούτε δίκαιο αποδίδεται με τη φυλάκιση μερικών «συνήθως υπόπτων» για φοροδιαφυγή, προκειμένου να ριχθεί στάχτη στα μάτια του κόσμου. Πολύ περισσότερο δεν προκόβει έτσι η χώρα. Αν δεν το καταλάβουν στην κυβέρνηση, σύντομα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν καθολικές αντιδράσεις. Αν δεν πάρουν ουσιαστικά μέτρα γα την καταπολέμηση της ανεργίας και εμμείνουν για μια ακόμη φορά στην εκάστοτε απειλή του ΣΔΟΕ και των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, απλά τίποτε δεν θα προχωρήσει ουσιαστικά για μια ακόμη φορά. Οι πολίτες θέλουν μια πιο δίκαιη κοινωνία, μια Πολιτεία που να δικαιολογεί την παρουσία της προστατεύοντας και όχι κυνηγώντας τους. Δεν ανέχονται άλλα φόβητρα, ούτε απειλές κατασχέσεων από τις τράπεζες, σε εποχές όπου δεν έχουν πια να πληρώσουν και που αυτοί που διαθέτουν, απλά έχουν ξεφύγει προ πολλού. Δεν δέχονται ούτε θα δεχθούν να πληρώσουν τα σπασμένα του κάθε λογής νεόπλουτου που επιδείκνυε τα «μαύρα πλούτη» του με την πλήρη ανοχή του επίσημου κράτους όλες τις προηγούμενες δεκαετίες.