Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Θα υπάρξει τελικά ή όχι κοινή πόρευση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης στις νέες διαπραγματεύσεις; Η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών έγινε για το θεαθήναι ή αποτελεί την τελευταία προσπάθεια για επίτευξη συμφωνίας; Η παραίτηση Βαρουφάκη για να εξευμενιστούν οι εταίροι χαιρετίστηκε με διθυραμβικά πρωτοσέλιδα στις γερμανικές κυρίως εφημερίδες. Και αναρωτιέμαι: Ήταν ο Βαρουφάκης το εμπόδιο για την τελική συμφωνία; Αστεία πράγματα. Έχω την εντύπωση ότι σε συνδυασμό με την παραίτηση Σαμαρά και την άμεση σύγκλιση έκτακτης συνόδου κορυφής για την Ελλάδα, τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Τα τελευταία γεγονότα με πρώτο και κύριο το ηχηρό «Όχι» στο δημοψήφισμα αλλά και τον σκεπτικισμό στους εταίρους μετά από αυτό, σε συνδυασμό με το υποσχεθέν από το ΔΝΤ κούρεμα 30% του χρέους, αλλάζουν άρδην τα δεδομένα και ανοίγουν έστω και δειλά τον δρόμο προς κάποιας μορφής συμφωνία.

Ποια θα είναι αυτή, όμως, η συμφωνία και κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα επιτευχθεί; Αναμένονται πολλές απαντήσεις από τη συνάντηση κορυφής. Ο πολίτης, πάντως, δεν σταματά να ανησυχεί και να αναρωτιέται αν τελικά θα είναι αυτός που στο τέλος θα πληρώσει τα σπασμένα της ασυνεννοησίας. Ο δε φόβος γίνεται μεγαλύτερος όσο οι τράπεζες παραμένουν κλειστές. Και πρόκειται για φόβο που δεν θα φύγει όταν αυτές ανοίξουν, γιατί τότε κανείς δεν γνωρίζει αν σπεύσουν όλοι να σηκώσουν τις καταθέσεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το υπό κατάρρευση τραπεζικό σύστημα. Γιατί ο φόβος δεν αργεί να μετατραπεί σε υστερία, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα. Σε αυτήν ακριβώς την κόψη του ξυραφιού βρίσκεται η Ελλάδα. Ενώπιον νέας συμφωνίας που θα περιλαμβάνει νέο μνημόνιο και μιας εθνικής συστράτευσης στο παρά πέντε για πολλούς και διάφορους λόγους; Ο πολίτης δεν σταματά να αναρωτιέται προς τα πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση, να ανησυχεί για το παρόν, αφού ούτως ή άλλως για τους περισσότερους το μέλλον είναι υποθηκευμένο. Η Ελλάδα βρίσκεται από καιρό σε ανθρωπιστική κρίση και κανείς δεν αμφιβάλλει για αυτό. Πώς και με ποιο τρόπο θα ανακουφιστεί έστω και πρόσκαιρα όλος αυτός ο κόσμος; Οι τεράστιες ευθύνες των κομμάτων αλλά και η εγκληματική πολιτική της υπόλοιπης Ευρώπης σε βάρος μιας χώρας που πέφτει στον γκρεμό δεν μπορούν παρά να αποτελέσουν το έναυσμα για νέες σκέψεις και προβληματισμούς γύρω από το ποιος ή ποιοι ευθύνονται που ένας ολόκληρος λαός κρέμεται από τα χείλη των τραπεζιτών και των μηχανισμών έκτακτης χορήγησης ρευστότητας. Όταν άπαντες σχεδόν οι πολίτες αναζητούν το δρόμο που θα τους οδηγήσει σε κάποιας μορφής διέξοδο. Όλοι πράγματι περιμένουν τη μαγική φράση «επετεύχθη συμφωνία» και το πιο τραγικό απ' όλα είναι ότι περιμένουν τη φράση και όχι το περιεχόμενό της. Νομίζει ο καθένας ότι η ζωή του θα αλλάξει προς το καλύτερο; Όχι, απλά ότι θα μπει σε κάποιο δρόμο και όπου αυτός οδηγήσει. Πώς λέγεται αυτό αν όχι παθητικοποίηση και απόλυτος συμβιβασμός; Πώς επεξεργάζεται ο μέσος πολίτης, άραγε, τις εσπευσμένες παραιτήσεις πολιτικών προσώπων και προσωπικοτήτων; Και τελικά -για να επιστρέψω και να διευρύνω το αρχικό ερώτημα- η πιθανή συμπόρευση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης τι περιμένει κανείς να φέρει; Μήπως την πολυπόθητη κοινωνικο-οικονομική ισορροπία; Κατά βάθος όλοι ξέρουν την αλήθεια, ότι η κρίση θα συνεχιστεί για καιρό με άγνωστο τέλος. Στην ουσία, οι πολίτες απλά θεωρούν ότι επειδή ακριβώς ρωτήθηκαν σε ένα δημοψήφισμα, διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στα τεκταινόμενα. Πέρασαν, όμως, σχεδόν πέντε χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης και οι πολίτες απλά ρωτήθηκαν σε μια στιγμή όπου ισχύει a priori το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Είτε, λοιπόν, υπάρξει κοινή πόρευση των κομμάτων, είτε όχι, το κακό έχει ήδη γίνει. Το ποιος θα βάλει την ταφόπλακα δεν έχει και τόση σημασία. Ούτε αν φραστικά υπάρξει συμφωνία. Γιατί πολύ γρήγορα οι πολίτες είναι αυτοί που θα πρέπει να στηθούν στις ουρές για τον όποιο  διακανονισμό χρέους που έχει φτάσει να θεωρείται θείο δώρο. Γιατί εκεί φτάσαμε.