Φαντάζει περίεργο αν όχι προβληματικό, να βλέπεις ή να διαπιστώνεις ότι τα τάματα των πιστών για ευχαριστίες στους αγίους τους, εξαφανίζονται και χάνονται. Και δεν μιλάμε για τάματα πολύτιμα όσον αφορά το κόστος τους, που μπορεί να είναι και οικογενειακά κειμήλια, αλλά για απλά πράγματα, που όμως για τον πιστό που έκανε την κίνηση αυτή είχε αξία, συναισθηματική. Και στην τελική αυτό είχε, αυτό πρόσφερε.
Και όμως, δεν διστάζουν να απλώσουν τα χέρια τους και να κλέψουν το «ευχαριστώ» των πιστών, ακόμα και από τα πιο μικρά και απόμερα ξωκλήσια.
Αν ήταν κάποιος αλλόθρησκος  άντε και να το δικαιολογούσαμε, αν ήταν κάποιος εξαρτημένος, που να ήθελε απεγνωσμένα λεφτά ή τρόπο για ν' αποκτήσει «τροφή» για την στέρησή του, και πάλι θα το καταλαβαίναμε, αλλά να θέλεις ν' αποκτήσεις αυτό που ο άλλος πρόσφερε ως τάμα, επειδή απλά σου άρεσε, δεν έχει εξήγηση, τουλάχιστον λογική.

*Όταν ακούς ότι η ζωή έχει ακριβύνει- που πράγματι το βλέπουμε καθημερινά στο πορτοφόλι μας αναμφισβήτητα- και από εκείνους που το λένε, το 80% έχει γεμίσει το καλάθι των ωνιων του κατά τα 2/3 με ζωοτροφές, τι θα πρέπει να σκεφτεί;

*Απελπιστική η κατάσταση στον κεντρικό δρόμο Μυτιλήνης- Παναγιούδας, κυρίως στο ύψος των πολυκαταστημάτων μέχρι τον χώρο φιλοξενίας των αλλοδαπών. Το σκουπίδι είναι παντού τρυπωμένο. Το κόσμος όλος έχει γεμίσει.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ "Δ"