Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Θα μπορούσαμε να πούμε πως ζούμε απλά σα φυλακισμένοι και απομονωμένοι, αλλά δεν είναι έτσι. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που το υφιστάμενο σύστημα εξουσίας έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του στους συμμετέχοντες σε αυτό, αφού πρώτα μεσολάβησε η σύντομη πρώτη μεταπολεμική περίοδος όπου ανεφάνη περίτρανα ποιοι στόχοι επρόκειτο να υπηρετηθούν με τον χωρισμό του κόσμου δε δυο μπλοκ: το ανελεύθερο γραφειοκρατικό κρατικο-καπιταλιστικό ανατολικό και εκείνο της Δύσης με κάποιες ελευθερίες αλλά ουσιαστικά καμία πολιτικοκοινωνική προοπτική.

Εκεί οργίασε και οργιάζει η διαφήμιση σε όλα τα επίπεδα, εκεί είναι που ακόμη και η αριστερά λανσάρεται σαν ώριμο φρούτο για να πέσει στις αγκάλες της ιδιώτευσης και του στυγνού καπιταλισμού όσο και αν κάποιοι αυτοαποκαλούνται «αριστεροί», με βασικές, όμως, προτιμήσεις στη Δύση.

Στη σημερινή Δύση αναφύονται influencers, μεμονωμένα περισπούδαστοι ticktockers αλλά και πολλοί άλλοι ειδικοί στα social media. Όλοι τους προσπαθούν να αγιοποιήσουν το ασήμαντο χωρίς πολλά λόγια και με βασικό όπλο την εικόνα, παραμορφωμένη ή μη.

Την ίδια ώρα, το υποκείμενο διασπάται και κατακερματίζεται, ενώ ο εαυτός συνθλίβεται από τα τραστ και τα κονσόρτσιουμ σε κάθε κίνηση όπου επιλέγεται να κατακτηθεί το επόμενο σκαλί της ιεραρχίας.

Είναι έτσι διαμορφωμένο όλο το μεταπολεμικό σκηνικό, με πλασμένους - πλαστούς αγωνιστές και κυρίαρχους, με ψευδεπίγραφη αντίσταση και διαμαρτυρία που δεν εμπεριέχει κανένα μοντέλο άμεσης δημοκρατίας και πολύ περισσότερο αναδεικνύει ολοκληρωτικά καθεστώτα σε μεγάλη ποικιλία ώστε να φαντάζει ο καπιταλισμός - παράδεισος.

Γιατί ποιος άραγε, δεν προτιμά να ζει στη Δύση από το να φυλακίζεται στην Ρωσία, την Κίνα, την Βόρειο Κορέα και το Ιράν; Ποιος δεν προτιμά την πολυπροϊοντική θεαματική βιτρίνα των δυτικών χωρών από την απόλυτη φίμωση στα αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα;

Εξάλλου, είναι πολύ πιο ασφαλές να πορεύεται κανείς κατά της Αμερικανικής Πρεσβείας παρά της Ρωσικής, όπου ελλοχεύουν πολλοί κίνδυνοι... Και τα περιθώρια για μια άλλη κοινωνία έχουν στενέψει υπερβολικά, καθώς παρατηρείται μια σταλινοποίηση της αντίστασης και εκεί που κανείς δεν το περίμενε μετά την κατάρρευση του σιδηρούν παραπετάσματος, οι νεοορθόδοξοι κομμουνιστές κερδίζουν πάλι έδαφος.

Αυτό, όμως, δεν αποτελεί παρά την υφιστάμενη παρακμή της Δύσης, που αντί να διατηρήσει τα φωτεινά σύμβολα σε όλα τα επίπεδα του κληροδοτημένου πολιτισμού της, σπεύδει να αυστηροποιεί την ίδια τη ζωή, μετατρέποντας ως ονείρωξη τα δικτατορικά καθεστώτα που προανέφερα, που λειτουργούν ως πόλοι αντίστασης για τον κάθε φουκαρά που δεν έχει να ζήσει.

Εκεί έγκειται και η ισχυροποίηση της ακροδεξιάς που αναδεικνύεται ως ο μεγάλος ανατροπέας των ευρωπαϊκών οραμάτων με την αθρόα συνδρομή της συστημικής αριστεράς, αυτό που έχω επανειλημμένως περιγράψει στα κείμενά μου ως «ανίερη συμμαχία». Οι πόντοι, όμως, που δίδονται στην ακροδεξιά και στις πολιτικές του ολοκληρωτισμού δεν αναμένεται να χαθούν τόσο απλά.

Γιατί εδώ μιλάμε για ένα ανθρώπινο ποτάμι που ζει από την βία και τις διακρίσεις, που καταγγέλλει με εμετικό τρόπο την διαφορετικότητα και μια μάζα ανθρώπων που χαρακτηρίζεται από αντιευρωπαϊσμό μέχρι ωμό ρατσισμό. Κοινώς για νέους οραματιστές μιας σφραγισμένης ερμητικά από πλευράς ανθρωπίνων δικαιωμάτων κοινωνίας. Για νέους οραματιστές του Στάλιν και του Χίτλερ.

Η κατάληξη αυτή, όμως, είχε την απαρχή στον Β΄ Παγκόσμιο και μετά, με τις πρώτες κοινωνίες της αφθονίας που θα προέκυπταν την δεκαετία του ‘60, τα πρότυπα του πεινασμένου καταναλωτή που θα στηνόταν μπροστά στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα για να καμαρώσει τις πρώτες διαφημίσεις, καταναλωτές που θα αγόραζαν αναφανδόν τα προϊόντα για να καταλήξουμε στα «δράματα» των δεκαετιών ‘70 και ‘80 με τις απίστευτες διαφημιστικές προσφορές για την ψυχαγωγία και την διασκέδαση και από τότε και μετά στην μετατροπή του απλού καταναλωτή σε σύνθετου και πάει λέγοντας.

Το κακό είχε ξεκινήσει από νωρίς και οι πραγματικές φιλοσοφικές απόπειρες είχαν ναυαγήσει μαζί με τον πολιτισμό.

Ζητούμενο σήμερα είναι απλά ή η αναζωογόνηση της ανάμνησης ή η κατάργηση ακόμη και αυτής της ίδιας της φαντασίας. Ο καταναλωτής έχει υπερβεί τα εσκαμμένα και έχει μεταμφιεστεί τρόπον τινά σε ένα προκάτ - αμφισβητία. Διαφήμιση από την ανάποδη για να εξαλειφθεί η πραγματική αντίσταση.

Με τον τρόπο αυτό εξελίσσεται η ανθρωποφαγία στη Δύση. Στον υπόλοιπο κόσμο απλά επιζητάται η απαλλαγή από τις δικτατορίες που και αυτές επιστρατεύουν κάθε μέσο για να επιβιώσουν.

Αν δεν συμβεί γρήγορα κάτι σημαίνον που θα αλλάξει τις νοοτροπίες και ισορροπίες, η καθέλκυση του ναυαγίου της ζωής θα καταστεί αδύνατη.

Με δεδομένο ότι πια η γενικευμένη ολίσθηση έχει αναχθεί σε διαπιστευμένη πρόοδο από τα τωρινά συστήματα εξουσίας.

Δεν ζούμε εν κατακλείδι ως φυλακισμένοι παρά έγκλειστοι της μοναξιάς στη Δύση και της απόλυτης φίμωσης στις αναφυόμενες αντι-δυτικές δικτατορίες.

Ο δρόμος της επιλογής κλείνει σαφώς στην μοναξιά από την φίμωση. Και η μοναξιά, όμως, υπέχει μη ηθελημένη σιωπή.