ορισμένα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και αποτελούν πλέον μια καθημερινότητα, μας οδηγούν σε θλιβερές διαπιστώσεις για το πώς αντιμετωπίζουμε την ανθρώπινη ύπαρξη και ουσιαστικά πόσο αυτή έχει εξευτελιστεί και μηδενιστεί . Φτάσαμε στο σημείο, να σχίζουμε τα ιμάτιά μας για τα ζώα, τα εγκαταλειμμένα, τα τραυματισμένα, τα μοναχικά, τα άρρωστα και να γυρίζουμε την πλάτη στον άνθρωπο, που αν είναι και λίγο ιδιαίτερος το πράγμα δυσκολεύει ακόμα περισσότερο.

Όλοι όσοι ζούμε σε τούτη την πόλη έχουμε συναντήσει στους δρόμους της μια ύπαρξη που χειμώνα καλοκαίρι, παραστολιάζει σαν άγαλμα με τις ώρες, αδιαφορώντας για τις καιρικές συνθήκες, περιμένοντας τι άραγε; Ένας άνθρωπος με σκοτεινό ψυχικό κόσμο που κανείς δεν ξέρει ούτε φαντάζεται το βάρος που κουβαλά και πώς η μοίρα την οδήγησε περιφερόμενη στους δρόμους. Ουδείς γνωρίζει από πού κρατά η σκούφια της, πώς και πού ζει, πώς επιβιώνει. Μόνη, που δεν δέχεται ούτε στο ελάχιστο την οποιαδήποτε βοήθεια.

Τα ρούχα της έχουν γίνει ένα με το σώμα, και όμως δεν δέχεται καμιά αλλαγή, τα παπούτσια της λειωμένα και δεμένα με σπάγκους, αλλά επιμενει να διανύει χιλιομετρα με αυτά, λιγοδίαιτη, χωρίς να δέχεται κάτι από κανέναν, απλά χορταίνει την πείνα της με ένα πακέτο φρυγανιές ή για ποικιλία ένα πακέτο ψωμί για τόστ.

Χθες μια παρέα νεαρών, την συνάντησε σε ένα από τα σημεία που συνηθίζει να περιμένει (;)γεμάτη αίματα στο πρόσωπο. Τρόμαξαν και από ανθρωπιά ζήτησαν την επέμβαση του ΕΚΑΒ. Στην κλήση τους η απάντηση ήταν ότι δεν επιθυμούσε να μπει στο ασθενοφόρο και πως και άλλοι τους ενημέρωσαν, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, από την στιγμή που και η ίδια αρνιόταν.

Αποφάσισαν να απευθυνθούν στην αστυνομία, όμως εκεί θα έπρεπε να ενημερώσουν τον αξιωματικό υπηρεσίας, που δεν ήταν εκείνη την ώρα εκεί. Έτσι η έρμη αυτή ύπαρξη με τα όποια προβλήματα παρέμεινα στο δρόμο, σ' αυτό το χάλι.

Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ειδική μέριμνα και κάποιος να δρούσε αυτεπάγγελτα για να την παραχθεί το αυτονόητο; Για όλα τα άλλα από την στιγμή που είναι επιλογή της , ας πούμε ότι θα τα δεχτούμε, αλλά σ' ένα τραυματισμένο άνθρωπο δεν  μπορείς να γυρνάς την πλάτη έτσι απλά και μηδενιστικά. Αφού δεν θέλει ας μην έρθει και ας την αφήσουμε, μέχρι τι;

Αν η ψυχική υγεία είναι κλονισμένη, απαιτείται μέριμνα. Που ποιος θα την δώσει; Τι πρέπει για να κινηθεί η κρατική μηχανή;