Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)
Όλες οι ελπίδες ξεκινούν από την πεποίθηση ότι κάποτε τα πράγματα θα δείξουν μια άλλη κατεύθυνση και δρόμο που θα θελήσουν να ακολουθήσουν οι μάζες στην προσπάθειά τους να αλλάξουν αυτό που ζουν και να μεταβούν σιγά – σιγά σε μια άλλη διάσταση -  όχι αόριστη και ουτοπική - παρά σε έναν τόπο διαφορετικό, έρνα ταξίδι στο χωροχρόνο που έχουν πάψει να φαντάζονται από τότε που τους στέρησαν το δικαίωμα να ονειρεύονται και αυτό μέσω μιας άσεμνης χειριστικότητας που σχετίζεται με το ανούσιο και το ευτελές της σκέψης.
Δεν είναι πάντως κατόρθωμα των ανθρώπων η σημερινή πραγματικότητα απλά την συντηρούν και τη διαιωνίζουν σαν δεν τους επιτρέπεται ούτε καν να την τροποποιήσουν.
Υπάρχει πάντως ένας ολόκληρος κόσμος που ζει και αναπνέει με την επιθυμία για πρωτόγνωρες εμπειρίες, που θέλει να μετατρέψει την καθημερινότητα σε ποίημα με έντονους εκφραστικά στίχους, άνθρωποι που δεν έπεσαν ποτέ από το πλοίο της ζωής σαν αυτό ναυαγούσε στα ανοιχτά της Ύπαρξης, χωρίς καπετάνιο και πλήρωμα που θα μπορούσε να προσφέρει τις πρώτες συμβουλές και συνταγές επιβίωσης.
Δε έπεσαν γιατί κρατήθηκαν γερά από τις δικές τους δυνάμεις και δεν παρέδωσαν το πνεύμα γιατί αυτό ήταν το κρυφό τους μυστικό σαν η αντάρα από τα κύματα της ζωής τους έκρυβε το οπτικό πεδίο.
 Η εικόνα αυτή μπορεί να έχει περιγραφεί και στο παρελθόν, το γεγονός δηλαδή ότι κάποιοι κρατήθηκαν με κόπο και σθένος, χωρίς να πέσουν στα απόνερα μιας οντότητας που έχει μειώσει τις δυνατότητες επιβίωσης όταν δεν διαχειρίζεται επαρκώς τον θυμό και την απελπισία.
Μπορεί δηλαδή πολλές φορές κάποιοι να κατόρθωσαν να νικήσουν και να επιβληθούν στον πόλεμο της εναντίωσης, να κρατήθηκαν γερά στους φουρτούνες και τις συγκρούσεις και να βγήκαν νικητές από την αθρόα συμβατικότητα που περικυκλώνει τους φιλόδοξους αλλά θιασώτες της τακτοποιημένης ζωής.
Το κάθε πράγμα στην θέση του δεν παίζει κανένα ρόλο για τους ανθρώπους αυτούς οι οποίοι έχουν μάθει από χρόνια να μετρούν τα άστρα και να ταξιδεύουν στο σύμπαν.  Έχουν καθώς φαίνεται υπερβεί εννοιολογικά τα καθημερινά ατοπήματα και εξακολουθούν να ψάχνουν την σημασία των λέξεων με το να σκέφτονται ενδελεχώς πριν μιλήσουν και εκφραστούν και εν ανάγκη να μην ψελλίσουν καν ούτε μια λέξη, αν η επιθυμητή φράση δεν δένει με το αίσθημα της ψυχικής  ευφορίας και ικανοποίησης.
Τι είναι άλλωστε η έκφραση από το ότι θέλει κανείς να απεικονίσει κατά το δυνατόν το εσωτερικό σύμπλεγμα εικόνων και παθών με τις καλλίγραμμες εννοιολογικές επιλογές αλλά και τα οπτικά ερεθίσματα που τις συνοδεύουν;
Τι είναι η ζωή στο αληθινό της πρόσωπο αν όχι μια δυνατότητα επικύρωσης της Ύπαρξης μέσα από τη ματιά της εσωτερικής δημιουργίας που τόσο παραστατικά περιέγραψαν οι μεγάλοι ποιητές και στοχαστές; Τι είναι η επιβίωση από τις συγκρούσεις και τις κακουχίες αν όχι μια θαυματουργή κίνηση που κάνει ο ευρηματικός μάγος που έχει εξαρχής ασκηθεί στην ικανότητα να βγάζει από το καπέλο και από ένα ζωντανό αντικείμενο που κρύβει επιμελώς στην ταχυδακτυλουργική του ζέση και που το κοινό τον χειροκροτεί επειδή πάντα έχει να επιδείξει και κάτι καινούργιο;
Μπορούμε να είμαστε όλοι μάγοι; Μπορούμε να αποκαλύπτουμε τις εκπλήξεις στον διπλανό μας όσο και να επιλέγουμε εξαρχής το είναι αυτό που θα τον συγκλονίσει και συνεπάρει; Θεωρητικά όλοι το μπορούμε, απλά δεν το επιτρέπουμε στον εαυτό μας, δεν στοχαζόμαστε, δεν αυτοσχεδιάζουμε, απλά αφηνόμαστε στις ικανότητες κάποιων που μόνοι τους παλεύουν με τα κύματα πριν και μετά την εκάστοτε επιτυχημένη παράσταση.
Θέλουμε να ξεχωρίζουμε αλλά δεν μας επιτράπηκε, επιθυμούμε να διαφέρουμε ταυτιζόμενοι με τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, δεν μας αφήνουν όμως να φιλοτεχνήσουμε την ύπαρξή μας, μας εγκλωβίζουν και μας εσωκλείουν στα στεγανά της συμβατικής επιβίωσης.
Θαρρείτε πως είναι εύκολο να κρατείται κανείς όρθιος στις φουρτούνες και την καταστροφική προοπτική του ακατανόητου, διαφυλάττοντας επιμελώς τις σωστικές δρασκελιές προς την επιβίωση και την κατοπινή πόρευση  προς την ιδανικότητα των στιγμών και το αδιαπραγμάτευτο των σοφισμάτων που οξύνουν και κρατούν ζωντανή την σκέψη;
Είναι άραγε εύκολο να επινοείς τον τρόπο ισορροπίας και να μην πνίγεσαι στα κύματα του βιωματικού θορύβου πέφτοντας πρώτα από το βολικό και ασφαλές σκαρί του οικείου αλλά περαστικού - πιεστικού περιβάλλοντος ή να βρίσκεις ταχυδακτυλουργικά τις λύσεις  στα προβλήματα και τις απαιτητικές προϋποθέσεις επιβίωσης;
Οι άνθρωποι είναι μαθημένοι να έχουν πάντα κάποιους που θα τους απαγορεύουν και κάποιους που θα τους δείχνουν τον άλλο δρόμο. Είναι ένας διαχρονικός θόρυβος μπροστά τους και για να μην κλείνουν μάτια και αφτιά είτε εκτελούν τις εντολές είτε ονειρεύονται και χάνονται στις ουτοπίες χωρίς στόχο και σκοπό. Τίποτε από αυτά τα δύο δεν έχει ισχύ.
 Τίποτε δεν κάνει τον άνθρωπο υποτακτικό ή ονειροπαρμένο. Αυτό που τον καθιστά παρών στη ζωή είναι η ευρυμάθεια και ευρηματικότητα, ο πόθος για τον άλλο δρόμο που συνήθως δεν κοιτάμε λόγω αναρμοδιότητας και ανάλωσης στην  βιασύνη.
Κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους δηλαδή και έτσι τους κουμαντάρουν, τους κονιορτοποιούν και τους ξεφορτώνονται από γενιά σε γενιά.
Και με αυτό συνεχίζεται ο εμπαιγμός της Ύπαρξης που με τα χρόνια χάνει τους αναζητητές της, κληρονομώντας στις Θεότητες και όχι στις ατομικές προσωπικότητες  τις μεγάλες αλήθειες.
Για τον λόγο αυτό χειροκροτούν με ένταση οι θεατές τον μάγο που εκτέλεσε με επιτυχία ένα ακόμη ταχυδακτυλουργικό επίτευγμα ή υποκλίνονται στον ναυαγό που επέζησε μετά από την σκληρή δοκιμασία του παιχνιδιού της ζωής.  Είναι κάτι που το έχουν ανάγκη αλλά δεν μπορούν να πλησιάσουν.