Κοινωνία ιεραρχικού γοήτρου & συγχυτικού συνδρόμου
Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)
H ανταμοιβή λειτουργεί στους ανθρώπους περίπου τελετουργικά, λες και με τον τρόπο αυτό κατακτούν κάποιο άγνωστο αλλά οριοθετημένο μεγαλειώδες τρόπαιο ζωής, λες και με την επιβράβευση σε τούτη την πολύπλοκη κοινωνία γίνεται το επόμενο θελκτικό και αποφασιστικό βήμα για την κατάκτηση αδιόρατων στόχων που επιβλήθηκαν εκ του μακρόθεν και ασφαλούς από έναν επιβαλλόμενο ιεραρχικά και κατηγοριοποιημένα τρόπο ζωής, που θέτει τους σκοπούς ωσάν να είναι ο μόνος λόγος επιβίωσης και απάντησης στο διαρκές ερώτημα της Ύπαρξης.
Οι στόχοι αυτοί που αποφέρουν συνήθως υλικά κέρδη και αγαθά μπαίνουν πρώτοι στο κάδρο των σφοδρών και αδυσώπητων επιθυμιών, και σε δεύτερο πλάνο η περίπου υποδεικνυόμενη αλλά προσήκης ψυχική ευφορία για την όποια επιτυχία που περισσότερο σχετίζεται με την υλική ανταμοιβή της ευμάρειας και τον ανάλογο καταβληθέντα κόπο.
Έχοντας επιλύσει δηλαδή τα οικονομικά μας προβλήματα, τότε και μόνο τότε ενεργοποιείται εσπευσμένα η θέληση για αόριστη και ασαφή γνωσιακή ροπή, όταν δηλαδή αυτή εξαντλείται στο  τυχαίο διάβασμα ενός βιβλίου συνοδεία πρωινού καφέ, ή εξιδανικεύεται αποκλειστικά και μόνο σαν επιτυγχάνεται η ποθητή σάρωση των οικονομικών στόχων που από νωρίς τίθενται ως προϋπόθεση από την κορυφή της εξουσίας προς τα κάτω και όχι από τους πολίτες για τους εαυτούς τους χωρίς πάνω ή κάτω.
Με λίγα λόγια, δείχνει κανείς ικανοποιημένος σαν έχει αποκομίσει σοβαρά υλικά οφέλη, έχοντας δηλαδή αποκτήσει το απόλυτης εγνωσμένης αξίας μεταφορικό μέσο, έχοντας εξασφαλίσει την ισόβια ασφάλιση σε θέματα υγείας και ταυτόχρονα δημιουργήσει μια οικογένεια όπου το παιδί ή τα παιδιά δεν βασανίζονται από μικρή ηλικία για τις παροχές που είναι πλουσιοπάροχες, ανεξάρτητα αν με τις παροχές αυτές δεν σημαίνει ότι αποκτώνται και κάποιες αλληλέγγυες νοοτροπίες και όχι η μάθηση της αποκλειστικής κατοχής και ιδιοκτησίας που διδάσκεται στα παιδιά από τα πρώτα τους βήματα.
Η ιδιοκτησία δηλαδή και η επίτευξη των υλικών στόχων έχει καταλάβει από νωρίς το αντιληπτικό μας πεδίο με τις αναπόφευκτες συγκρίσεις και απαιτήσεις που πάντα αυξάνουν και γιγαντώνονται μετά από κάθε ποθητή προσφορά, απόδειξη πως η κοινωνία που ζούμε επιβιώνει από την κατοχή και κατάκτηση αγαθών και όχι από την ελεύθερη ανταλλαγή των αποκτημάτων και παιχνιδιών στα παιδιά και απόψεων ή οιωνδήποτε άλλων συμπεριφορών στους μεγάλους.
Με το τρόπο αυτό διαιωνίζεται ο σκληρός ατέρμονος ανταγωνισμός που κάνει τον καθένα και την καθεμιά να σχολιάζουν καθημερινά την απουσία σημαντικών πραγμάτων που σχετίζονται με την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, χωρίς να κοιτούν πρώτα μέσα τους για να διαπιστώσουν πως το όλο σύστημα αναπαραγωγής ακαταμάχητης και απροσπέραστης νοσηρότητας και άλυτου μυστηρίου επιβολής και εντολοδοσίας το δημιουργούν και διατρανώνουν οι ίδιοι, από την στιγμή που οι κορυφές της δυσθεώρητης εξουσίας, αφού κληροδότησαν τις αντίστοιχες προβληματικές συμπεριφορές, αποτραβιούνται λάθρα για να απολαύσουν επικά και με εποπτικό τρόπο τα κατορθώματά τους.
Το να υλοποιούμε λοιπόν, απλά και μόνο αυτά που μας διδάσκουν από παιδιά, το να μαθαίνουμε να ζούμε μέσα στον ανταγωνισμό και την φιλαυτία ως  απόλυτη συνταγή μελλοντικής επιτυχίας, αυτή είναι και η πρώτη κατάκτηση για την οποία επιχαίρουμε τα μάλα, ενώ δεν ήμασταν αυτοί που τα καθορίσαμε όλα αυτά, απλά ακούσαμε και πράξαμε ανάλογα.
Οι επιβραβεύσεις για την επίτευξη οριοθετημένων στόχων λειτουργούν από μικρή ηλικία με έναν ιδιαίτερο τρόπο στα παιδιά που διδάσκονται από νωρίς να ξεχωρίζουν και να προκαλούν τον θαυμασμό, καλύπτοντας με τον τρόπο αυτό τα κενά των μεγάλων που μπορεί ως παιδιά να μην έζησαν την ένθερμη υποστήριξη και την παρότρυνση από τους δικούς τους γονείς.
Όλα αυτά συνθέτουν έναν φαύλο κύκλο και η εικόνα του σπειροειδούς μάλλον κατακτά την σκέψη σε ότι αφορά τον κόσμο που ζούμε και τις αξίες που μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά. Για να σπάσει, όμως, αυτό το σύστημα - απόστημα της στείρας ανταμοιβής και παροχών πρέπει αφενός να πάψουν οι άνθρωποι να θέτουν οικειοποιούμενοι ιεραρχικούς στόχους στο επίπεδο της ξεχωριστής επιβολής μέσω ενός απροκάλυπτου ανταγωνισμού και αθρόων επιβραβεύσεων ή ανταμοιβών που ακολουθούν κατά πόδας, και αφετέρου να τεθούν εξαρχής άλλα νοήματα και να διαμοιραστούν με γόνιμο τρόπο διαφορετικές παράμετροι μιας κοινωνίας που δεν θα αυτοκαταστρέφεται μέσα από τον συνεχή βομβαρδισμό από παροχές, υλικές απολαύσεις και εμβληματική κατοχή κερδών.
Θα πρέπει δηλαδή από μικρή ηλικία να μαθαίνει το παιδί όχι το να αρκείται στα λίγα λόγω της αποστέρησης των πολλών, αλλά την μη επένδυση της επιθυμίας στην κατοχύρωση μιας συμβασιοποιημένης ουσιαστικά ζωής, με πλαστά κίνητρα, ακανόνιστη ιεραρχία, καθορισμένη ιδιοκτησία και αδιαπραγμάτευτη κατοχή.
Επειδή βέβαια στο εγγύς και απώτερο παρελθόν πολλοί και πολλές έχουν γράψει για όλα αυτά, δεν νομίζω ότι η ρητή τους επανάληψη θα ωφελήσει, μιας και ίδιοι οι κύκλοι μιας ψευδοοραματικής εξουσίας φροντίζουν για την οριστική λήθη τους.
Τουναντίον, οι στόχοι της κατάκτησης και αντικατάστασης υλικών αγαθών, λειτουργούν ως σανίδα σωτηρίας για το υπάρχον σύστημα της συντονισμένης ταχύτητας, που με τις βεβαιότητες για γρήγορη επιτυχία, τους αλάνθαστους στόχους ζωής και την απροσμέτρητη κερδοφορία ως μέσον απόλαυσης και άλλων πραγμάτων, που ενίοτε, όμως, λειτουργούν αντιθετικά στην αθρόα υλική παροχή, περιπλέκουν την όλη κατάσταση και κάνουν τους ανθρώπους νευρωτικούς και καταθλιπτικούς όταν υφίστανται την παραμικρή απώλεια.
Δεν ζούμε σε κατάσταση πονετικής απαντοχής και εξαντλητικής υπομονής και για τον λόγο αυτό δεν θα έπρεπε εν κατακλείδι να μαθαίνουμε να ζούμε με λίγα επειδή μας λείπουν τα πολλά -μια κατάσταση συμβιβασμού και αποδοχής της ήττας- αλλά να διδαχθούμε από νωρίς πως το ζήτημα δεν είναι τα λίγα ή τα πολλά ως συνοδή ποσότητα, παρά η ίδια η ποιοτική σημασία των αξιών και των νοημάτων από τότε που ήρθαμε στη ζωή.
Τα παιδιά το αντιλαμβάνονται αυτό από νωρίς -αυτή την γοητευτική ουδετερότητα- οι οικογένειες, όμως, πνίγουν την παιδική αυθορμησία και φροντίζουν για μια βίαιη αποφαντική κατηγοριοποίηση, την ρητή ευόδωση καθορισμένων στόχων με προσφερόμενες ανταμοιβές από την στιγμή που τα παιδιά δείξουν αποκλειστικά ζέση, θέρμη και αφοσίωση στην πραγματοποίηση των οραμάτων των γονέων.
Έτσι, με αυτό τον τρόπο αναπαράγεται εις το διηνεκές και ο ανάλογος ανταγωνισμός και η ιεραρχία από τα παιδικά χρόνια. Η ενηλικίωση είναι περίπου προβλέψιμη και η αποκατάσταση, γνωστή σε όλους διαδικασία. Αναπαραγωγή και επανάληψη αυτοϊκανοποίησης λέγεται αυτό, χωρίς την παραμικρή ύπαρξη καίριας τομής στην κοινωνία που θα έκανε διαφορετικούς τους ανθρώπους αλλά και την ίδια τη ζωή.
Στόχοι, ανταμοιβές, υλικές απολαύσεις, ανταγωνισμοί ακόμη και στα πιο μικρά χρόνια και δικαιολόγηση του σημερινού τρόπου ζωής που όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στηλιτεύουν, αλλά επί του πρακτέου συντηρούν ευλαβικά.
Αυτό δεν είναι παρά το πρώτο και τελευταίο συγχυτικό σύνδρομο μιας κοινωνίας σε απόλυτη αντίφαση.
Εναπόκειται στους ανθρώπους να ανιχνεύσουν τις δραματικές διαστάσεις της πραγματοποίησής τους από την στιγμή που απουσιάζει παντελώς η δημιουργική σκέψη που θα έκανε τη ζωή ουδέτερη αλλά απόλυτη στο να βιωθεί, χωρίς συμβάσεις και υλικές ανταμοιβές που δεν την νοηματοδοτούν παρά την δεσμεύουν στην στασιμότητα και την κατάκτηση ενός αφηρημένου γοήτρου λόγω της αθρόας κατάκτησης αγαθών.