Βελτιώνοντας & όχι καταστρέφοντας το Εγώ
Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)
Είναι πολύ σημαντικό να θεωρεί κανείς πως ανεξαρτήτου ηλικίας και περνώντας τα χρόνια αυτοεξελίσσεται και αναδημιουργείται, παρά το γεγονός ότι το βάρος της ηλικίας φορτώνει στην πλάτη του μεσήλικα ή του υπερήλικα ανέλπιστες απογοητεύσεις και διαψεύσεις προσδοκιών. Και είναι σημαντικό γιατί σε τελική ανάλυση ζει κανείς ή αποπειράται να ζήσει μια δεύτερη ζωή πριν αφήσει την τελευταία του πνοή και καταγράψει στον εγκέφαλό του τον αριθμό των προσπαθειών για την αυτοβελτίωση, αλλά κυρίως την συμμόρφωση με την θνητότητα.
Αυτό σχετίζεται με την επιμονή και εμμονή των ανθρώπων να ζουν εις το διηνεκές και την σταθερή πεποίθησή τους ότι δεν θα αγγίξουν ποτέ τα γηρατειά, μια πεποίθηση που αφορά ανθρώπους που δεν έχουν σκεφθεί πάνω στην Ύπαρξη.
Θα έλεγε κάποιος λόγου χάρη ότι ζει κανείς όταν μισεί και συγκρούεται ακόμη και όταν απορρίπτει και δεν κάνει συμβιβασμούς, καθώς όλο αυτό εντάσσεται σε έναν δομημένο αλλά αχόρταγο τρόπο συμπεριφοράς που δεν γνωρίζει από όρια και τερματισμό.
Κάθε μέρα δηλαδή που περνά για αυτό τον τύπο του ανθρώπου σημαίνει και μια καινούργια αναμέτρηση με το καθιερωμένο και βιωματικά αποδεκτό, αν νοηθεί ότι ο βίος ετούτος έχει κάποια στατικότητα και εμπεριέχει νομοτέλεια που θα πρέπει να απορροφηθεί και να γίνει πραγματικότητα στην συνείδηση του καθενός.  
Η κάθε αναμέτρηση καταγράφεται ως επιτυχία, τουλάχιστον αυτό επιδιώκει να πιστεύει ο καθένας. Κάθε εμπλοκή και κάθε σύγκρουση προϋποθέτει τάχα ότι ο άνθρωπος ζει και ξοδεύει μεγάλο μετρικό της ενέργειάς του στην ανταλλαγή επιχειρημάτων αλλά και ύβρεων, όταν η κατανόηση απουσιάζει αλλά κυρίως η θέληση για διάλογο.
Αντί οι άνθρωποι να δημιουργούν στη ζωή τους, προσπαθούν να κυριαρχήσουν σε όλα τα επίπεδα, με την αίσθηση της νίκης να μην κρατά πολύ και να προκύπτει και πάλι από την μια στιγμή στην άλλη η θέληση για νέο θρίαμβο. Με τον τρόπο αυτό καταρρίπτεται το πάθος για συνδιαμόρφωση των συνθηκών και η από κοινού διάθεση για νέες βιωματικές περιπέτειες και εμπειρίες. Είναι σα να θεωρούμε ότι η ζωή είναι πολλά μαζί κερδισμένα παιχνίδια, χωρίς να υπάρχει ούτε καν η τάση απολογίας σε κάποιο Υπέρτατο Όν που στην ουσία δεν έχουμε απορρίψει.
Στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει ούτε κριτική σκέψη ούτε διάθεση αυτοκριτικής, καθώς όλα τα καθορίζει ο ατομικός και χωρίς απολογία σε κανέναν θρίαμβος, χωρίς λόγο και σκοπό. Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν, καθίσταται σχεδόν απαραίτητος ο τρόπος αλλά κυρίως η ίδια η αυτοβελτίωση, η αυτοανάλυση και η λογοδοσία πρώτα και καλύτερα στον εαυτό μας. Μετά από αυτή την χρονοβόρα διαδικασία, περνάμε σε ένα άλλο επίπεδο και δη σε έναν καινούργιο κόσμο της αυτοεξαίρεσης από την τελειότητα και το ιδανικό, καθώς από την ίδια την ζωή δεν θα μπορούσε να εξαχθεί ένα τέτοιο αποτέλεσμα.
Για να το πούμε με απλά λόγια: Δεν σημαίνει ότι κατρακυλάμε όταν κάνουμε συμβιβασμούς στον διαμοιρασμό των σκέψεων με τους άλλους, και κυρίως δεν εμβαπτιζόμαστε σε κάποια νέα απαιτητικότητα όταν κάνουμε την άρνηση – κατάφαση.
Κάποιοι θα σπεύσουν βιαστικά να μιλήσουν για κατάθεση των όπλων, κάποιοι άλλοι για άτακτη υποχώρηση των συνειδήσεων. Ερωτώ: ποια είναι τα εμπροσθοβαρή συνθήματα που κυριαρχούν σήμερα στον κόσμο; Γιατί η τελειότητα και το ιδανικό δεν μπόρεσαν ποτέ να βρουν τον τόπο όπου θα κυριαρχήσουν, προσφέροντας στους ονειροπόλους την πατρίδα εκείνη που δεν θα την έβλεπαν μόνο στα όνειρά τους;
Γιατί ακόμη και η πιο σοβαρή απώλεια δεν κάνει τον άνθρωπο να σκεφθεί συνετά και μη παρορμητικά παρά τον σπρώχνει στην εκδίκηση;
Οι άνθρωποι σήμερα τείνουν να απορρίπτουν ό,τι δεν τους επιτρέπεται και αυτό όχι από λόγους απαγόρευσης, αλλά για να μπορέσουν να συνυπάρξουν με τους άλλους ανθρώπους και να συστρατευθούν.
Το ονομάζουν αυτό αντίσταση, το να μην θέλει δηλαδή κάποιος μέσα στην οργή του να δει τα πράγματα με άλλο μάτι και δη με αυτό της παράδοσης, σαν αυτό το εξαναγκαστικό που γίνεται μετά την απώλεια του αγαπημένου μας προσώπου, είτε μάνας είτε συντρόφου, είτε παιδιού που μας οδηγεί – θέλουμε δεν θέλουμε – να συνεχίσουμε να ζούμε από την επόμενη κιόλας μέρα, ψελλίζοντας την χαρακτηριστική λεκτική αποστροφή «ζωή σε μας».
Αν οι άνθρωποι δεχόταν κάποια πράγματα ως προϋποθέσεις και αν αποκωδικοποιούσαν και κυρίως επικαιροποιούσαν τα μηνύματα, ίσως η ζωή να ήταν διαφορετική. Με προϋπάρχουσα την αυτοβελτίωση και αυτοεξέλιξη, θα μπορούσαν να απαλλαγούν από μονομέρειες και εσφαλμένες εκτιμήσεις. Ίσως τότε ο διάλογος να ήταν εποικοδομητικός  και οι γνώμες θελκτικές και όχι στοιχείο αντιπαλότητας.
Ίσως στο μακρινό μέλλον να μπορέσουν οι άνθρωποι να δουν πως πέραν της επικοινωνίας και του διαλόγου, όλα τα υπόλοιπα υπόκεινται σε μια συνεχή και αδιάλειπτη φθορά. Ίσως και να έβρισκαν το μαγικό φίλτρο που θα τους μεταμόρφωνε σε νοήμονα όντα. Γιατί από εκεί ξεκίνησαν και αλλού έφτασαν μετά τις περιφανείς νίκες και επάρσεις από τους ανταγωνισμούς στο επικοινωνιακό προτσές.