Εδώ και έξι μήνες, από την έναρξη της βάρβαρης ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε κάθε σύνοδο κορυφής, αποφασίζει όλο και κάποιες νέες «αυστηρές κυρώσεις» σε βάρος του καθεστώτος Πούτιν. Αλλά το πρακτικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής έχει οδηγήσει σε όλως αντίστροφες, των αναμενομένων, συνέπειες. Αντί να γονατίσει το αυταρχικό καθεστώς της Μόσχας, κλυδωνίζεται και υποφέρει η Ευρώπη.

Εμείς, οι πολίτες των χωρών της Ένωσης, πληρώνουμε το μάρμαρο. Με την ζωή μας να γίνεται καθημερινώς ακριβότερη και δυσκολότερη. Τόσον ώστε ο επερχόμενος χειμώνας να περιβάλλεται ήδη με ένα πέπλο τρόμου. Με την απειλή να στερηθούμε ακόμη και την θέρμανση των σπιτιών μας, ακόμη και την «πολυτέλεια» ενός ζεστού λουτρού. Και ότι και όσο, από αυτά, μπορέσουμε να διατηρήσουμε, να το πληρώνουμε σε δυσβάστακτες τιμές.

Στην πράξη δηλαδή, αντί να «χορέψει στο ταψί» η Ευρώπη τον Πούτιν, είναι εκείνος που κάνει την Ευρώπη να «χορεύει» στον ρυθμό που υπαγορεύει, στον ρυθμό της καλίνκα. Ο «νεοτσάρος» και η «αυλή» του, με τους εκατοντάδες ολιγάρχες, γίνονται όλο και πλουσιότεροι. Και οι πολίτες της Ένωσης όλο και φτωχότεροι, όλο και πιο εξαρτώμενοι από τα «καπρίτσια» των νεοϊμπεριαλιστών.

Δυστυχώς, η ηγεσία της ΕΕ σερνόμενη μάλλον πίσω από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αντί να χαράζει πολιτική με πνοή και πυγμή, έχει αποτύχει στον χειρισμό αυτής της περιπέτειας. Διότι πορεύθηκε με το «βλέποντας και κάνοντας», με «κλιμακωτές αντιδράσεις», διαπνεόμενες από την κουτοπόνηρη σκέψη «μην το παρατραβήξουμε και μας κόψει εντελώς το φυσικό αέριο».

Τώρα αρχίζουν, δειλά-δειλά, να καταλαβαίνουν ότι άλλα πράγματα χρειάζονται, πέρα από τις «κυρώσεις» που τάχα θα γονάτιζαν το σύστημα Πούτιν. Τώρα, ο καγκελάριος της Γερμανίας, Όλαφ Σολτς, μιλώντας στην Πράγα, αποδέχεται την ανάγκη για «ένα κοινό, υπερσύγχρονο ευρωπαϊκό σύστημα αεράμυνας» και τάσσεται  υπέρ ενός «ευρωπαϊκού αρχηγείου» στο πλαίσιο μιας ενισχυμένης κοινής αμυντικής πολιτικής μαζί με μια ευρωπαϊκή μονάδα «ταχείας αντίδρασης».

Τώρα άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι, όπως παραδέχθηκε ο κ. Σολτς, «απώτερος στόχος του ρωσικού πολέμου είναι να διαταράξει, πέρα από την ειρήνη, και τα υπόλοιπα θεμέλια που συνενώνουν την ΕΕ: την ελευθερία, την αναγνώριση της διαφορετικότητας, τον πλουραλισμό, τη συνύπαρξη εν μέσω διαφορετικών συμφερόντων».

Χωρίς ισχυρούς ευρωπαϊκούς αμυντικούς μηχανισμούς και αληθώς ενιαία εξωτερική πολιτική, θα συνεχίσουμε να χορεύουμε καλίνκα.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

   giorgismassavetas@gmail.com