Πενήντα ημέρες μετά την εκδημία του επί 20ετία προέδρου της Πολιτιστικής Εταιρείας «Αρχιπέλαγος» Ν. Κούνδουρου, στην οποία ανήκει το Ελαιοτριβείο Μουσείο Βρανά, πραγματοποιήθηκε η πρώτη Γενική Συνέλευσή της, κατά τη διάρκεια της οποίας έγιναν και οι αρχαιρεσίες. 

Παρόντα σχεδόν όλα τα μέλη, στις τοποθετήσεις τους αναφέρθηκαν:

-Στην δράση και το έργο του Νίκου Κούνδουρου στις δύο δεκαετίες που είχε την ευθύνη της διοίκησης της Πολιτιστικής Εταιρείας και του «Ελαιοτριβείου Μουσείου Βρανά» της Λέσβου και

-στην ανάγκη συνέχισης λειτουργίας του Ελαιοτριβείου Μουσείου απρόσκοπτα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια.

Στις αρχαιρεσίες που ακολούθησαν, εξελέγησαν:

Νέος Πρόεδρος ο Αρχιτέκτων, τ. Υπουργός Νίκος Σηφουνάκης, Αντιπρόεδρος επανεξελέγη ο ποιητής Λευτέρης Παπαδόπουλος και μέλη οι: Μάγια Τσόκλη Δημοσιογράφος, Γιώργος Λιόντος Οικονομολόγος Νομικός, Θανάσης Πετρίδης γιατρός, Γιώργος Ισηγόνης Επιχειρηματίας, Στρατής Πόθας Συνταξιούχος.

Μετά την εκλογή του, ο Νίκος Σηφουνάκης δήλωσε:

«Συναντηθήκαμε σήμερα πενήντα μέρες μετά τον θάνατο του Προέδρου μας Νίκου Κούνδουρου- στην προβλεπόμενη κατά το καταστατικό μας και τον νόμο, Έκτακτη Γενική Συνέλευση για την εκλογή νέου Διοικητικού Συμβουλίου.

Είναι ελάχιστος ο χρόνος και η λύπη μας για την απώλειά του, δεν έχει μετριαστεί.

Η ξεχωριστή και μεγάλη προσωπικότητα του Νίκου Κούνδουρου, δεν είναι εύκολο ν' αντικατασταθεί και είναι εξίσου δύσκολο, μετά είκοσι  χρόνια συνύπαρξης, να συνηθίσουμε ακόμα και στην ιδέα, ότι οριστικά δεν θα βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας και δεν θα προεδρεύει στις συνεδριάσεις μας.

Έστω και αν ο ίδιος αυτοσαρκαζόμενος αποκαλούσε τον εαυτό του «ισόβιο Πρόεδρο», εμείς το εννοούσαμε και γι' αυτό ποτέ δεν υπήρξε άλλη υποψηφιότητα στα είκοσι χρόνια δράσης της πολιτιστικής μας εταιρείας.

Έχουμε ανάγκη ψυχική, πνευματική, πατριωτική, να θυμόμαστε όχι τον επικεφαλής του φορέα μας αλλά τον άνθρωπο, τον δημιουργό με την απέραντη μεγαλοσύνη. Ας θυμηθούμε ελάχιστα γεγονότα και μικρές αποστροφές των λεγομένων του για κάποια από τα έργα που δημιουργήσαμε, όπου αναδεικνύεται όλη του η φιλοσοφία για τον σκοπό της ζωής.  

-Στα εγκαίνια του Ελαιοτριβείου Μουσείου Βρανά είχε πει: «Χρόνια τώρα πολεμάμε την λησμονιά υπηρετώντας τον Πολιτισμό με έργο και μεράκι. Τον υπηρετήσαμε σε πείσμα των άχαρων καιρών. Εκδίδουμε βιβλία, παράγουμε ταινίες, στήνουμε αγάλματα, οργανώνουμε εκθέσεις και εκδηλώσεις και πάνω από όλα, ξαναζωντανεύουμε μνημεία που κινδυνεύουν να  καταστραφούν».

-Στα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Ελευθέριου Βενιζέλου στην Καλλονή, που υπήρξε το πρώτο άγαλμα που στήθηκε στη Λέσβο μετά το 1912, προς τιμήν του απελευθερωτή της, επισήμανε: «Διατηρούμε μνήμες ανθρώπων».

-Στα αποκαλυπτήρια της προτομής του Νικολάου Πλαστήρα στο Κιόσκι στη Μυτιλήνη, τόνισε: «Διατηρούμε τις μνήμες των αγώνων της Δημοκρατίας,  μιλήσαμε πολύ για αυτήν, έτσι έπρεπε όμως».

 

ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Εμείς όλοι που συνδημιουργήσαμε αυτόν τον πολιτιστικό φορέα, πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και υπερήφανοι και για έναν άλλο λόγο, γιατί  γνωρίσαμε στον Νίκο Κούνδουρο την Λέσβο, με την οποία συνδέθηκε και την αγάπησε όπως την πατρογονική του γη, την Κρήτη.

Στην πρώτη συνάντησή μας στα 1997, εδώ στον ίδιο χώρο, με παρόντα τα ιδρυτικά μέλη: Ζυλ Ντασέν, Νίκο Μάργαρη, Αργίνη Γούτου, Λουκία Ρικάκη, Μιχάλη Τυλιανάκη, Ρούρα Σιφναίου που δεν ζουν πια, καθώς και όσοι είμαστε σήμερα εδώ με προεξάρχοντα τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, έπεσε ο σπόρος της δημιουργίας του «Αρχιπελάγους».

Ο απολογισμός μας με ελάχιστα μέσα και πόρους που διαθέταμε υπήρξε   μεγάλος και έχει τύχει αναγνώρισης. Βεβαίως, μπορεί να υποστηριχτεί ότι είναι ένας πλούσιος απολογισμός γιατί εκείνα τα χρόνια, χρόνια ανύποπτα, χρόνια ευφορίας, χάριν και του βάρους του ονόματος του Προέδρου μας, υπήρξε πιο θετικό το αποτέλεσμα.

Ο καθένας από εμάς πρόσφερε εκείνο που μπορούσε, άλλος πολύ περισσότερο, άλλος πολύ λιγότερο, εξάλλου αυτό είναι κανόνας στις συλλογικές προσπάθειες.

Ο Νίκος Κούνδουρος εξ' αρχής προσδιόρισε τι σημαίνει προσφορά, όταν έλεγε:

«Η δουλειά του «Αρχιπελάγους», ήταν δουλειά εθελοντών. Δεν έχουμε τίποτα παρά την ψυχούλα μας να σώσουμε». 

Υποστήριζα και εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι για το Ελληνικό κράτος, από την απελευθέρωση και μετά, ο πολιτισμός δεν υπήρξε στις άμεσες προτεραιότητές του και ως προς αυτό υπήρχε η βολική αιτιολογία ότι: Σε μια ρημαγμένη χώρα μετά τον πόλεμο, ήταν πολυτέλεια η ενασχόληση με τον πολιτισμό. Γι' αυτό γκρεμίσαμε ό,τι αρχιτεκτονικά όμορφο είχε δημιουργηθεί από συστάσεως του Νεοελληνικού κράτους, σε πόλεις και χωριά.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»