Ούτως εχόντων των πραγμάτων, δεν μου απομένει παρά μια ελπίδα: Να εισπράξει η κυβέρνηση έναν κόλαφο από τους πολίτες, μπας και συνέλθει. Και να έχουν τόση πολιτική ωριμότητα οι λοιποί Ευρωπαίοι ηγέτες, ώστε να μη θελήσουν να αντιμετωπίσουν εκδικητικά την πατρίδα μας, ταυτίζοντας τον λαό μας με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στην οποία πρόσφερε στήριξη, για το δημοψήφισμα, μόνον το πολιτικό μόρφωμα των νεοναζί (θα τρίζουν τα κόκαλα του πατέρα μου και άλλων αριστερών).

Αν πούμε «ναι στην Ευρώπη», παρά την δήλωση του Τσίπρα, του Βούτση, ή του Βαρουφάκη, ότι τάχα «θα σεβαστούν την επιλογή του λαού», όπερ σημαίνει ότι τάχα θα ακολουθήσουν ένα πρόγραμμα που δεν το αποδέχονται, στην πραγματικότητα θα είναι αναγκασμένοι να παραιτηθούν. Οπότε θα οδηγηθούμε σε άλλες πολιτικές εξελίξεις. Με την ελπίδα, η ωριμότητα του λαού μας, να επιβάλει, δια του αποτελέσματος, ως μόνη διέξοδο, τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης πραγματικής εθνικής ενότητας. Από όλες τις δυνάμεις που επιμένουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Στις οποίες ασφαλώς θα περιλαμβάνεται και ένα ισχυρό, το μεγαλύτερο υποθέτω, κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ. Με τους Μαοϊκούς του Ρούντι Ρινάλντι ή τους τροτσκιστές του Αντώνη Νταβανέλου και άλλους ακροαριστερούς, να ξαναγυρνάν στην εποχή των «γκρουπούσκουλων».

Αν επιλέξουμε το «όχι» θα έχουμε δώσει μια «υπερήφανη απάντηση» όπως επιχειρεί να μας κολακεύει η κυβερνητική προπαγάνδα. Θα έχουμε ακολουθήσει τον Καμμένο στο ...Κούγκι του. Αλλά άνευ αντικρίσματος.

Έτσι, από πολιτικάντικες πλειοδοσίες και μαξιμαλισμούς κομματικής σκοπιμότητας, χάσαμε την Κύπρο, όταν μας πρότειναν να μείνει υπό βρετανική κυριαρχία για αλλα δέκα χρόνια και μετά να ενωθεί με την Ελλάδα. Αλλά είπαμε όχι. Για να ολοκληρωθεί η συμφορά με την προδοσία της χούντας. Έτσι χάσαμε και τη διπλωματική μάχη για το σκοπιανό, όταν με το πακέτο Πινέιρο μας πρόσφεραν το όνομα «Νόβα Ματσεντόνια», που θα ήταν τόσο «Μακεδονία», όσο είναι «Σμύρνη» η Νέα Σμύρνη και όσο είναι «Υερσέη» το Νιου Τζέρσεϊ. Αλλά είπαμε όχι.

Και μη γίνονται ανιστόρητοι παραλληλισμοί με την απόρριψη του απαράδεκτου σχεδίου Ανάν από τον Τάσο Παπαδόπουλο. Γιατί μπόρεσε να ορθώσει το ανάστημά του, αφού προηγουμένως είχε σφραγίσει το ευρωπαϊκό του διαβατήριο, ως ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο αείμνηστος πρόεδρος της Κύπρου, αγωνίσθηκε να μπει, όχι να βγει από την Ευρώπη.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr