Χθες αντιμετώπισα με σατιρική διάθεση μέσω μαντινάδας τη σκληρή πραγματικότητα που διαμορφώνεται με τη νέα συμφωνία. Στηριζόμενος σε όσα γνωρίζουμε, ως τώρα, περί αυτής. Από τα οποία διαμορφώνονται δυο προοπτικές.  Από τη μια η ελπίδα, όχι αυτή που μας έταζαν μέσα από τις προεκλογικές αφίσες- και από την άλλη ο εφιάλτης.

Ελπίδα είναι να αποδεχθούν τη συμφωνία και οι δυο «χορευτές» που καλούνται να χορέψουν ένα αρμονικό ταγκό και όχι κανέναν μονόπλευρο πεντοζάλη. Και οι «θεσμοί», με τους κολλημένους ιδεοληπτικούς «τεχνοκράτες». Που εμφανίζονται να «κλωτσάνε», τόσο που ανάγκασαν τον πρωθυπουργό της Ελλάδος να αντιδράσει με αγανάκτηση μέσω «twitter». Αλλά και η Βουλή των Ελλήνων. Όπου και εδώ έχουμε κάποιους βουλευτές του κυβερνητικού συνεταιρισμού κολλημένους  στις δικές τους ιδεοληψίες και προσωπικές στρατηγικές.

Ελπίδα είναι να επέλθει εγκαίρως μια συμφωνία που σίγουρα δεν θα είναι ευχάριστη. Δεν θα οδηγεί σε νησιά με δωρεάν καραμέλες και σοκολάτες για όλους. Αυτά υπάρχουν μόνο στα παραμύθια. Τα οποία είναι χρήσιμα όταν διδασκόμαστε από τα παθήματα, είτε του Τσεπέτο, είτε και του Πήτερ Παν. Θα επιτρέψει, όμως, να ξεκολλήσουμε επιτέλους από το τέλμα. Να πάρει μπρος η μηχανή να ξαναδουλέψει.

Εφιάλτης είναι να μας γυρίζουν συνεχώς πίσω οι χαρτογιακάδες που επιμένουν σε ένα μοντέλο το οποίο, παρά τις τόσες θυσίες των απλών ανθρώπων στην Ελλάδα, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Και ούτε πρόκειται να αποδώσει, όσο επιμένουν κάποιοι ότι η ανάπτυξη περνά μέσα από την περαιτέρω εξαθλίωση εργαζόμενων και συνταξιούχων, μέσω της οποίας θα πετύχουν, τάχα, την «ανταγωνιστικότητα» της ελληνικής οικονομίας.

Εφιάλτης είναι επίσης να καταφέρει ο Τσίπρας να πείσει τους εταίρους, αλλά να βρει μπροστά του όλους εκείνους που χαράζουν τις προσωπικές τους στρατηγικές, ή τις στρατηγικές της φράξιας στην οποία ανήκουν. Και, μη αποδεχόμενος να καταψηφίζεται από τον Μιχελογιαννάκη και τον Λεουτσάκο τους πρώτους που έσπευσαν να αντιδράσουν - αλλά να υπερψηφίζεται από το «Ποτάμι», το ΠΑΣΟΚ, ή και από μεγάλο κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας, να μας οδηγήσει στην περιπέτεια νέων εκλογών.

Για να φτάσει από το 4% στη διακυβέρνηση, μάζεψε πάντα προστρέχοντα. Είτε ως «συνιστώσα», είτε ως «πολιτευτή». Και τώρα, κάποιοι από αυτούς, δικαιώνουν την ρήση «ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα». Ελπίζω να μην τους πληρώσουμε ακριβά. Και ο Τσίπρας και οι πολίτες.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr