Το περιστατικό που θα σας αφηγηθώ είναι πραγματικό. Είναι ενδεικτικό της βλακείας που παράγει η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για το τι πρόκειται να συμβεί αύριο ή μεθαύριο. Μιας βλακείας που είναι πολλαπλώς επικίνδυνη. Και για τον τόπο, αλλά και για μεμονωμένους πολίτες ατομικώς. Διότι όταν σπεύδουν οι πολίτες να σηκώσουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες, κινδυνεύει με κατάρρευση το σύστημα. Αλλά κινδυνεύει πια και η ακεραιότητα, ακόμη και η ζωή των ίδιων, πέρα από τα χρήματά τους, όταν τα «φυλάνε» σε στρώματα, καζανάκια, σαμπρέλες και όπου αλλού βάζει ο νους τους. Κρυψώνες που γνωρίζουν άριστα οι διαρρήκτες και οι ληστές.

Στο καφέ δίπλα από τον σταθμό «Μέγαρο Μουσικής», του Μετρό, συναντήθηκαν την Παρασκευή ένας φίλος δικηγόρος με κάποιον πελάτη του, ο οποίος συμβαίνει να είναι γιατρός σε νοσοκομείο που λειτουργεί εκεί κοντά. Είχε προσέλθει στη συνάντηση κουβαλώντας και την ιατρική τσάντα του. Στην ερώτηση του δικηγόρου «τι την κουβαλάς την τσάντα, γιατί δεν την άφησες στο γραφείο σου», πήρε, χαμηλοφώνως, την εκπληκτική απάντηση: «Δεν την αφήνω από το χέρι μου. Εδώ έχω όλες τις οικονομίες μου». Και σκύβοντας έτσι ώστε να καλύπτει με το σώμα του το άνοιγμα της τσάντας, να μην το βλέπουν και οι διερχόμενοι, έδειξε το περιεχόμενό της, που άφησε ενεό τον συνομιλητή του, από τον οποίο και έμαθα το περιστατικό. Είχε μέσα επτά τραπεζικές δεσμίδες σε χαρτονομίσματα των διακοσίων ευρώ.

Ο άνθρωπος κουβαλούσε μαζί του 140.000 ευρώ, τα οποία είχε σηκώσει από την τράπεζα, επηρεασμένος από τα δημοσιεύματα για το ενδεχόμενο επιβολής ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων. «Έκανα τον σταυρό μου και δεν ήξερα τι να του πω» αφηγείται ο φίλος μου δικηγόρος. «Τι να πεις σε έναν άνθρωπο, υποτίθεται μορφωμένο, όταν εκθέτει εαυτόν σε τέτοιο κίνδυνο, με μια τόσο βλακώδη κίνηση;». 

Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος. Με απίθανες παρενέργειες. Και δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί που καλλιεργούν το κλίμα ανασφάλειας που γεννά τον φόβο. Από τα ξένα και ημεδαπά δημοσιεύματα, ως τις γέμουσες φληναφημάτων δηλώσεις των πολιτικών μας. Όλα αυτά συντείνουν ώστε ο φόβος να απλώνεται μεταδοτικώς, προσβάλλοντας όλο και περισσότερους.

Να τελειώνουμε λοιπόν. Να μπούμε σε μια κανονική σειρά. Σφιχτά, ξεσφιχτά, να ξέρουμε ακριβώς που πάμε και τι έχουμε μπροστά μας.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr