Το 1919, λίγους μήνες μετά τη λήξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, αναφερόμενος στην κατάσταση που επικρατούσε στη Βαλκανική χερσόνησο, είχε πει τη μνημειώδη φράση:  Τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη ιστορία από αυτήν που μπορούν να καταναλώσουν.

Τώρα, μεταφέροντάς την στα καθ' ημάς, αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε επιγραμματικώς τα φαινόμενα υποτιθέμενης πολιτικής συμπεριφοράς στον τόπο μας, θα καταλήγαμε ευκόλως στην εξής παράφραση: Η Ελλάδα παράγει περισσότερο αριστερισμό, από όσον μπορεί να καταναλώσει.

Πράγματι, ψυχραίμως αναλύοντας τα δεδομένα, καταλήγει κανείς αβιάστως στο συμπέρασμα ότι παράγουμε περισσότερο μπάχαλο και μπαχαλάκηδες από όσο μπορεί να αντέξει η κοινωνία μας στην κατάσταση που βρίσκεται. Τελευταία επιβεβαίωση αυτά που συνέβησαν στις φοιτητικές εκλογές, ως έκφανση «πολιτικής δράσης» των «αντιεξουσιαστών». Σε πάνω από σαράντα φοιτητικούς συλλόγους είχαμε ...επαναστατική εισβολή, με ξυλοδαρμούς, εγκλωβισμούς, προπηλακισμούς, καταστροφές και ...απαγωγές καλπών. Τέσσερις φοιτητές στο νοσοκομείο, τραυματισμένοι από ρόπαλα κουκουλοφόρων. Και πολλοί άλλοι με ελαφρότερα τραύματα.

Το να περιμένω από έναν Μπαλτά ή τον Κουράκη να κάνουν πολιτικές δηλώσεις αποδοκιμασίας του φαινομένου, είναι σαν να ελπίζω σε καλλιγραφία από της μαϊμούς τον κώλο. Επίσημη, όμως, κυβερνητική δήλωση, από τον πρωθυπουργό ή εκπρόσωπό του, περίμενα να ακούσω. Λυπάμαι.

Έτσι από περιέργεια, θεώμενος αυτή την κουρελαρία από αφίσες, κολλημένες παντού και συνθήματα γραμμένα σε όλους τους τοίχους, που «κοσμούν» την γειτονιά μου, θέλησα να καταμετρήσω τις «υπογραφές» τους. Και ούτε λίγο ούτε πολύ κατέγραψα ενενήντα επτά επωνυμίες «κομμάτων», «κινημάτων», «πρωτοβουλιών», «αυτοδιαχειριζόμενων στεκιών», «συλλογικοτήτων» και ό,τι άλλο αριστερίστικο και «αντιεξουσιαστικό» βάλει ο νους σας.

Το δημοφιλέστερο «εθνικό προϊόν» μας, τείνει να καταστεί το μπάχαλο. Οι άλλοι δείκτες, όσοι προσδιορίζουν την ποιότητα ζωής μιας κοινωνίας, οδεύουν όλο και τραγικότερα προς τα κάτω, αλλά η παραγωγή μπαχαλιστών γνωρίζει άνθιση. Που θα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη, όσο η σημερινή εξουσία αποφεύγει να την καταδικάσει. Πολύ δε περισσότερο, όταν ένας υπουργός, όπως ο Γιάννης Πανούσης, που τολμά να την καταδικάσει, αποδοκιμάζεται αμέσως και από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο και από τα δημοσιογραφικά όργανα του Συριζα.

Κάποιος θα πρέπει να κάνει δώρο ένα βιβλίο του Λένιν στους συντρόφους που μας κυβερνούν. Το «Αριστερισμός, η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού». Με την επισήμανση ότι οι παιδικές ασθένειες είναι επικινδύνως μεταδοτικές.

giorgis@massavetas.gr