Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έμεινε στην ιστορία ως «ο πρωθυπουργός της νίκης». Πιστώθηκε με την νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας. Αλλά ο ίδιος ηττήθηκε αργότερα από την κριτική των δημοσιογράφων. Παρά ταύτα, ο ίδιος είχε δώσει έναν εύστοχο ορισμό για το τι είναι δημοσιογραφία: «δημοσιογραφία είναι ό,τι ενοχλεί. Τα υπόλοιπα είναι δημόσιες σχέσεις», είχε πει.

Έκανα τη μικρή αυτή εισαγωγή, αισθανόμενος ότι έχω υποχρέωση να ανταπαντήσω σε όσους αναγνώστες ενοχλούνται από την κριτική μου για την, ως τώρα, αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης. Στην επίτευξη μιας συμφωνίας που θα ξαναβάλει τη χώρα σε κανονικούς ρυθμούς χρηματοδότησης. Να αποφύγουμε το καθημερινώς επαπειλούμενο «ατύχημα». Την οριστική τυπική πτώχευση. Διότι σε ουσιαστική πτώχευση είμαστε από την άνοιξη του 2010.

Λυπούμαι που στεναχωρώ όσους περίμεναν να ακούσουν «εξαίσιες μουσικές» από νταούλια και ζουρνάδες. Τα οποία τάχα θα βαρούσαμε εμείς, ενώ οι «κακοί» Ευρωπαίοι θα χόρευαν στους ρυθμούς μας. Αλλά, φευ, η πολιτική δεν ασκείται με όρους λαϊκών πανηγυριών. Και οι χώρες δεν σώζονται από «πανηγυρτζήδες». Οπότε τα μόνα «νταούλια» που ακούμε να ηχούν σήμερα είναι εκείνα των πρώην εργαζομένων στην ΕΡΤ, -μεταξύ των οποίων ουκ ολίγοι οι προκλητικώς αργόμισθοι του ραδιομεγάρου- αλλα αυτά δεν είναι για τη σωτηρία του τόπου. Είναι για τη σωτηρία κάποιων «δικών μας παιδιών» της νέας κυβέρνησης.

Μέσα σε έξι χρόνια, οι Έλληνες, αλλάξαμε πέντε κυβερνήσεις: Καραμανλή, Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου και τώρα Τσίπρα. Ο πολιτικός χάρτης άλλαξε χρώμα, με εκλογές, τέσσερις φορές: Γαλάζιος, πράσινος, γαλαζοπράσινος, με πρόσκαιρους ροζέ κόκκους του αλήστου μνήμης Κουβέλη, και τώρα ερυθρωπούς με δυναμικούς μελανογάλανους κόκκους αλλά και κυρίαρχη την παρουσία των πρασίνων. Με άλλα λόγια οι πολίτες έδωσαν σε όλους την ευκαιρία να σώσουν την πατρίδα κα να μείνουν στην ιστορία.

Τώρα βρισκόμαστε, δυστυχώς, πίσω από εκεί που ήμασταν την άνοιξη του 2010, πριν ο «Γιωργάκης» μας ανακοινώσει από το Καστελόριζο ότι επί των ημερών του έμελλε να συμβεί αυτό που μόνος είχε πικρότατα προβλέψει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Ότι δηλαδή, ξοδεύοντας ασυστόλως και παράγοντας ουδόλως, δεν θα αποφεύγαμε την υπαγωγή στο ΔΝΤ.

Και εδώ που βρισκόμαστε, η λύση δεν θα προέλθει αν τη σιγή των ζουρνάδων εξωτερικής χρήσης διαδεχθούν τα εσωτερικά νταούλια πανηγυριώτικων δημοψηφισμάτων, ή, ακόμη χειρότερα, νέων πρόωρων εκλογών.

giorgis@massavetas.gr