Έγινε πια καθεστώς να ενημερωνόμαστε με ανυπόγραφα χαρτιά, τα περίφημα «non papers». Από το χθεσινό «μη χαρτί» που διένειμε το Μέγαρο Μαξίμου, ενημερωθήκαμε ότι ο νέος φορολογικός νόμος θα παρουσιασθεί το δεύτερο εξάμηνο της φετινής χρονιάς. Και όμως. Η αντιμετώπιση αυτού το προβλήματος έπρεπε να είναι πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης. Διότι όλοι οι σχεδιασμοί εξαρτώνται από την επιτυχή χρήση των φορολογικών εργαλείων. Του νομικού πλαισίου από τη μία και των μηχανισμών υλοποίησης της φορολογικής πολιτικής από την άλλη.

Ζούμε σε μια πραγματικότητα όπου το κράτος έχει άμεση ανάγκη χρηματοδότησης. Η κυβέρνηση αγωνιά για το πώς θα πληρώσει αυτόν το μήνα τόκους και δόσεις δανείων, ομόλογα και έντοκα γραμμάτια περίπου τριών δισεκατομμυρίων. Για το πώς θα πληρώσει μισθούς και συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Την ίδια ώρα τα ληξιπρόθεσμα χρέη έχουν ξεπεράσει τα εβδομήντα έξι δισεκατομμύρια. Και συνήθως δεν είναι τα χρέη των πτωχών. Ενδεικτικώς μόνον σημειώνω ότι σε τρεις από τις «πλούσιες» περιοχές της χώρας, τα χρέη προς τις ΦΑΕ (τις εφορίες ανωνύμων εταιριών) Πειραιώς, Ηρακλείου και Χανίων ξεπερνούν τα πέντε δισεκατομμύρια.

Επιμένω μονότονα, εδώ και δεκαετίες, ότι είναι πρώτης προτεραιότητας «εθνικό θέμα», για το οποίο θα άξιζε και θα έπρεπε να επιχειρηθεί μια ευρύτερη πολιτική συναίνεση, η καθιέρωση ενός νέου, σταθερού, απλού και δίκαιου φορολογικού συστήματος. Το οποίο θα παραμείνει αμετάβλητο για τουλάχιστον μια δεκαετία. Χωρίς ράβε-ξήλωνε. Χωρίς τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια. Χωρίς πονηρές «ερμηνευτικές εγκυκλίους». Χωρίς παραθυράκια, μέσω των οποίων διαγράφονται, στα μουλωχτά, όπως συνέβη από την προηγούμενη κυβέρνηση, χρέη που ξεπερνούν τα τριακόσια εκατομμύρια, μιας συγκεκριμένης επιχείρησης που ανήκει σε μια από τις ισχυρότερες οικογένειες του τόπου. Την ίδια ώρα που ένα ταμειακό έλλειμμα, του ίδιου περίπου ύψους, οδηγούσε σε συστάσεις της τρόικας για νέα περικοπή συντάξεων. Ασφαλώς θα το θυμάστε το θρίλερ με τα 350 εκατομμύρια που τους έλειπαν και έψαχναν να βρουν τα «ισοδύναμα» στις τσέπες των συνταξιούχων.

Αν αυτό δεν είναι «εθνικό θέμα» υψίστης σημασίας, ικανό να προκαλέσει μια ευρύτερη πολιτική συνεννόηση και συμφωνία, όσο το δυνατόν γρηγορότερα και όχι «ες αύριον», τότε το πολιτικό μας εποικοδόμημα δεν έχει επίγνωση της καταστάσεως, ούτε ιεράρχηση των προτεραιοτήτων. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κυβέρνηση, αλλά στο σύνολο των πολιτικών μας δυνάμεων. 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr