Έκανα χθες ένα λάθος, το οποίο έσπευσαν να μου υποδείξουν πολλοί αναγνώστες με ηλεκτρονικά μηνύματα. Όχι ως προς την ουσία της υπόθεσης για το κυβερνητικό αλαλούμ περί τη μεταναστευτική πολιτική. Αλλά άλλαξα το επώνυμο της αρμόδιας υπουργού, από Χριστοδουλοπούλου σε «Χριστοφιλοπούλου». Δεν ήταν έργο του «δαίμονος του τυπογραφείου». Ήταν απότοκο του μεγάλου άγχους, καθώς έγραφα με μεγάλη καθυστέρηση, εξαιτίας του ότι τράβηξαν σε χρόνο κάποιες ιατρικές εξετάσεις μου.

Η ουσία βεβαίως παραμένει. Το αλαλούμ δεν καλύπτεται με τη δημοφιλή πρακτική πάσης εξουσίας, ιδίως δε όταν αυτή έχει αριστερίζουσες καταβολές και αποχρώσεις, να καταφεύγει σε καταγγελίες για «υπονόμευση» και να επιτίθεται σε δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης. Λες και ο φταίχτης δεν είναι εκείνος που κάνει «τη στραβή», αλλά εκείνος που την ανακαλύπτει και την αποκαλύπτει στους πολίτες. Αλλά ο ρόλος, η αποστολή της δημοσιογραφίας, είναι αυτή ακριβώς: Να αποκαλύπτει όσα σχεδιάζει η εξουσία. Κάθε μορφής και κάθε χρώματος. Πόσο μάλλον όταν δεν πρόκειται για προσχέδια, αλλά για τελικές αποφάσεις.

Το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Ως νέα κυβέρνηση μπήκατε πολύ νωρίς και πολύ ορμητικά στον αστερισμό του ελληνικού λέγε-ξελέγε και ράβε-ξήλωνε. Έχουν ήδη μαζευτεί πολλά. Λέει ο υπουργός, διαψεύδει ο αναπληρωτής. Λέει ο αναπληρωτής, «διορθώνει» ο υφυπουργός. Και όλα αυτά, συνήθως, μέσω τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών και άλλων συνεντεύξεων και ακατάσχετων δηλώσεων.

Πείτε με γκρινιάρη. Αλλά δεν μπορώ να μη γκρινιάξω. Γιατί δεν θέλω να αποτύχετε. Φοβάμαι γαρ, εκείνα που μας περιμένουν, αν συμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά το παρακάνετε σε αυτοσχεδιασμούς και σε αυτοπροβολή ενός εκάστου. Καιρός να συμμαζευτείτε. Να κάνετε πραγματικό σχεδιασμό πολιτικής, που είναι πια ολοφάνερο ότι δεν τον είχατε προετοιμάσει επαρκώς, παρά το ότι ήσασταν βέβαιοι ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα κυβερνήσετε.

Τώρα που το ξέρετε πολύ καλά ότι λεφτά δεν υπάρχουν, ότι, το πολύ, να τη βγάλουμε καθαρή για δυο-τρεις μήνες, ότι έχουμε ανάγκη και κόψιμο τη στήριξη των εταίρων μας, δεν γίνεται να πηγαίνετε μονίμως στις συναντήσεις μαζί τους με «προτάσεις» που κραυγάζουν για το απαράσκευο, αν μη και το επιπόλαιο, εκείνων που τις διαμορφώνουν. Διότι, δυστυχώς, σας πήρανε χαμπάρι. Και το εκμεταλλεύονται. Και το μάρμαρο δεν θα το πληρώσει κανένας Βαρουφάκης. Τα «υποζύγια» θα το πληρώσουμε.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr