Οι παραβιάσεις του εναέριου ελληνικού χώρου από τουρκικά μαχητικά σε καθημερινή και πολλαπλή βάση, προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία στους ακρίτες(γιατί οι υπόλοιποι Έλληνες της Ηπειρωτικής χώρας, δεν μπορούν ούτε καν να διανοηθούν την κατάσταση)

Και βέβαια δεν είναι κάτι πρωτοφανήσιμο και άγνωστο. Το βλέπουμε, το ακούμε, το νοιώθουμε, έστω κι αν η εικονική αερομαχία γίνεται σε χιλιάδες πόδια ψηλά.

Μια από τις εφιαλτικές σκέψεις που κάνουν οι κάτοικοι των νησιών μας, μετά μάλιστα και από τους κλυδωνισμούς που παρουσιάζονται στις σχέσεις της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ενδεχόμενη εκπαραθύρωσή της, είναι αυτό ακριβώς: Τι πρόκειται να γίνει όταν πάψουμε πλέον να είμαστε κάτω από την θεωρητική έστω ομπρέλα της ΕΕ;

Αφού η έμπρακτη αμφισβήτηση του ελληνικού εναέριου χώρου ξεκίνησε από τον Μάρτιο του 1975, μετά την εισβολή στην Κύπρο, και συνεχίστηκε χωρίς ενδοιασμούς και όταν έγινε η ένταξή μας στην ΕΟΚ προκειμένου να πετύχουν οι γείτονες, αργά αλλά σταθερά το στόχο τους, μπορούμε να αντιληφθούμε ποια θα είναι η τύχη μας, όταν μας σπρώξουν έξω από την «ομπρέλα».

Διαβάζοντας τα γραφόμενα του Νίκου Χειλαδάκη δημοσιογράφου και τουρκολόγου, μπορούμε ν' αντιληφθούμε ότι βρισκόμαστε στο έλεος του Θεού: «Η τουρκική πολεμική αεροπορία αναβαθμίζεται τρία επίπεδα προς τα πάνω και θα έχει πλέον την δυνατότητα να πραγματοποιεί επιχειρήσεις σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και βάθος, αναφέρει αποκλειστικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Sabah. Η αναβάθμιση αυτή σε όλα τα επίπεδα, σίγουρα δεν προοιωνίζει κάτι το θετικό για τις εξελίξεις στον εναέριο χώρο του Αιγαίου, όπου εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες διεξάγεται ένας κυριολεκτικά ακήρυχτος πόλεμος, με καθημερινές σχεδόν αεροπορικές εμπλοκές, αλλά και με θύματα και από τις δυο πλευρές. Ο ακήρυχτος αυτός πόλεμος πραγματικά δεν έχει προηγούμενο πουθενά στην παγκοσμία πολεμική ιστορία και οι προοπτικές να υπάρξει κάποια ύφεση δεν φαίνονται από πουθενά.

Τον προγουμενά χρόνο, το 2014, υπήρξε μια εντυπωσιακή αύξηση των τουρκικών παραβάσεων στον εναέριο χώρο του Αιγαίου, κάτι που το επεσήμαναν και τα ελληνικά, αλλά και τα τουρκικά ΜΜΕ με την δική τους φυσικά άποψη.

 Σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, μέσα στο 2014 σημειωθήκαν 1.017 αεροπορικές εμπλοκές μεταξύ ελληνικών και τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών, δηλαδή κατά δυο επίπεδα παραπάνω από το 2013. Το ίδιο το τουρκικό Γενικό Επιτελείο στην ιστοσελίδα του αναφέρει ότι το προηγούμενο χρόνο έσπασαν ρεκόρ οι...παρενοχλήσεις των ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών προς τα τουρκικά, που εκτελούσαν... «αθώες» εκπαιδευτικές πτήσεις πάνω από τον εναέριο χώρο του Αιγαίου».

 Χαρακτηριστικό επίσης είναι τα όσα επισημαίνει για την «οικιότητα» και εμπειρία που απέκτησαν με την πάροδο του χρόνου οι τούρκοι πιλότοι, πετώντας πάνω από το Αιγαίο: «Οι δυο Τούρκοι αξιωματικοί, που μετείχαν και στην εισβολή στην Κύπρο, ομολόγησαν ότι την πρώτη περίοδο οι Τούρκοι πιλότοι πετούσαν στο Αιγαίο με μεγάλο φόβο, καθώς ο χώρος ήταν τελείως άγνωστος για αυτούς. Σταδιακά όμως και με την αυξανόμενη διείσδυση όλο και περισσότερων πιλότων στο ελληνικό εναέριο χώρο, είχε ...εμπλουτιστεί η εμπειρία της περιοχής και άρχισαν να βγαίνουν με μεγαλύτερο θάρρος και να πετούν περισσότερες ώρες πάνω από το Αιγαίο, απορρίπτοντας έτσι έμπρακτα τα ελληνικά δεδομένα για τα όρια το ελληνικού εναέριου χώρου. Παράλληλα ανέπτυξαν την πρακτική των αερομαχιών και των αλλεπάλληλων εμπλοκών, τονίζοντας πως το σημαντικότερο στοιχείο ήταν ο εμβολισμός του αντίπαλου στο πεδίο βολής, πράγμα που αυτόματα εξουδετέρωνε την αντίπαλη παρουσία και ήταν θέμα δευτερολέπτων να ριχτεί η πραγματική βολή για να καταρριφθεί το εχθρικό, (γι' αυτούς το ελληνικό ), μαχητικό αεροσκάφος.

Η κατάσταση αυτή αναμένεται να συνεχιστεί και το τρέχων έτος με άγνωστες συνέπειες γενικότερα για την σταθερότητα της περιοχής.

Η τουρκική προκλητικότητα βρίσκει «έδαφος» στην ελληνική ανοχή και στην μειοδοτική ελληνική εξωτερική πολιτική, που δεν δείχνει καμία διάθεση να περιορίσει αυτές τις προκλήσεις» καταλήγει.

Μήπως άρχισαν σιγά σιγά να μας λύνονται οι «απορίες»; ή μήπως πιστεύουν κάποιοι ότι θα μας σώσει το σεξαπίλ Βαρουφάκη ή το υψηλό φρόνημα Καμμένου;