-Για πρώτη χρονιά φέτος δεν ανακοινώθηκε το τυπικό μεν, αλλά καθιερωμένο πρόγραμμα των εορταστικών εκδηλώσεων, που θα πραγματοποιηθούν στο νησί για την 75η επέτειο της 28ης Οκτωβρίου από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Ούτε επίσημη πρόσκληση και ανακοίνωση, ούτε καν δελτίου τύπου, αυτό το παλιόχαρτο της τρεχάλας, που γράφεται με αντιγραφή επικόλληση, με διορθώσεις σε δύο μόνο σημεία.

Όλα σιγά - σιγά ευτελίζονται, ξεθωριάζουν, χάνονται.

Άλλοι μιλάν για κατάργηση των παρελάσεων, καθότι τις θεωρούν ως «μηχανισμό νομιμοποίησης της εξουσίας που εξαίρει το μιλιταρισμό,  τη βία και τη στρατιωτική υπεροχή και εξυπηρετεί σκοπιμότητες και επιδιώξεις του παρόντος πολιτικού συστήματος, ιδεολογικά άκρως συντηρητικό και αντιδραστικό, παιδαγωγικά οπισθοδρομικό, αναχρονιστικό και αναποτελεσματικό...».

Άλλοι θεωρούν περιττό και άκαιρο το μάθημα των θρησκευτικών. Άλλοι προτείνουν την κατάργηση της προσευχής στο προαύλιο των σχολείων, άλλοι αλλάζουν τα ιστορικά γεγονότα, κατά τις επιλογές και τις επιθυμίες των γειτόνων, για να τους καλοπιάσουν και να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα ασπόνδυλου όντος, που εξαγοράζεται με λίγες μονέδες.

Όλα μοιάζουν να έχουν αλωθεί και να έχουν υποκύψει τελικά σε εκείνους που επέβαλλαν την παγκοσμιοποίηση. Σε όλους εκείνους που δεν είχαν τίποτα να επιδείξουν από την προαιώνια παρουσία τους στο πλανητικό μας σύστημα. Σε όλους εκείνους που ποσώς συνέβαλαν στην πνευματική ανάταση, στην εφορία του πνεύματος, στην καλλιέργειά του, στην ανατολή της γνώσης και της καινοτομίας, στη δημιουργία παραδειγμάτων ανδρείας και ηρωισμού.

Σε εκείνους που επέβαλλαν την ισοπεδωτική τους μηδενιστική θεωρία της αδιαφορίας, της αποδοχής κάθε είδους υποταγής.

Τα πάντα έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση, καθώς έμειναν ανοιχτές όχι μία, αλλά πολλές «κερκόπορτες» και εισχώρησαν άνθρωποι και ιδεολογίες με ...αλλοδαπή υποδομή, ξένες προς τα ελληνικά δεδομένα.

Τώρα είναι ευκαιρία, να εφαρμόσουμε αυτό που δήλωσε η Ελένη Γλύκατζη Αλβελερ προ καιρού : «Όπως κάθε μεγάλη κρίση είναι συγχρόνως και μια ευκαιρία να αναλογιστούμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και τι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό, έτσι και τώρα, αν μπορέσουμε μέσα μας να δούμε ειλικρινά τους εαυτούς μας χωρίς φόβους και πάθη, θα βαδίσουμε σαν λαός, ώστε, όχι απλά να μη χαθούμε, αλλά να γίνουμε καλύτεροι από κάθε άλλη φορά».

Χρόνια πολλά και του χρόνου να τιμήσουμε την επέτειο του μεγάλου «ΟΧΙ», που αδυνατούμε να το αρθρώσουμε σήμερα.

Με φάρο την ελπίδα, για μια Ελλάδα που δεν της αξίζει να βρίσκεται στριμωγμένη στη γωνία, απομονωμένη και ...ψειριασμένη.