-Περπατάς στο δρόμο και δεν γνωρίζεις ποιος σου μιλά, τι πραγματικά  θέλει, αν όντως έχει ανάγκη, αν σε κοροϊδεύει, αν ψεύδεται. Δεν γνωρίζεις ποιος είναι αλλοδαπός, προς Ρομά, ποιος παίζει το ρόλο ποιανού κλπ.

Έτσι, όλοι μας λίγο πολύ και τώρα τελευταία ακόμα περισσότερο, είμαστε επιφυλακτικοί γενικώς.

Χθες το βράδυ, για παράδειγμα, δύο μικρά παιδάκια, ήταν δεν ήταν 4-5 ετών, μόνα τους σταματούσαν περαστικούς στο δρόμο κοντά στην πλατεία Κυπρίων Πατριωτών και ζητώντας συγγνώμη αγγλιστί, σου έδιναν ένα χαρτάκι που έγραφε: «Δεν έχω χρήματα. Βοηθήστε με να βγάλω εισιτήριο για Αθήνα».

Κανείς δεν έδειξε να συγκινείται, καθώς γινόταν αντιληπτό, ότι επρόκειτο για απάτη και απλώς κάποιοι Ρομά, εκμεταλλεύτηκαν το όλο σκηνικό και είπαν να το φτιάξουν στα μέτρα τους.

Γιατί εκτός των άλλων, τα στοιχεία που δεν συνάδουν με το στημένο σκηνικό και εύκολα στην προκειμένη περίπτωση αυτό γίνεται αντιληπτό, είναι κατ' αρχάς ότι κανένα περιστατικό επαιτείας δεν έχει παρατηρηθεί από αλλοδαπούς, κανένα από τα παιδάκια ακόμα και απ' αυτά που περιμένουν και κάθονται έξω από τα πολυκαταστήματα, δεν παίρνει ό,τι του δίνουν οι ξένοι ή κι αν απλώσει το χέρι του θα το πράξει με δυσπιστία και δυσκολία. Επιπλέον, ποτέ δεν είδαμε παιδιά χωρίς τους γονείς τους, ή έστω χωρίς να είναι ανάμεσα σε ομοεθνείς τους.

Συνεπώς, κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση, τα συναισθήματα και την ευσπλαχνία όλων.

-Το ανεπανάληπτο, χθες το μεσημέρι από το ύψος του γηπέδου έως τα Μαύρα Σίδερα.

Ούτε ανασαιμιά. Κάθε προσπάθεια αναπνοής ήταν η πλέον τραυματική, επικίνδυνη και νοσηρή εμπειρία. Είχες την εντύπωση ότι σε είχαν ρίξει με το κεφάλι στο βόθρο και σε πίεζαν χωρίς να αφήνουν οι ...«δολοφόνοι» σου κανένα περιθώριο για οξυγόνο.

Έπρεπε να έχει πελώρια πνευμόνια κάποιος και μόνο να εκπνέει, μέχρι να περάσει το επίμαχο σημείο του δρόμου. Φτάνοντας στο ύψος του περιπτέρου στο γήπεδο, έβλεπες ανθρώπους να κατεβαίνουν κρατώντας τη μύτη τους ή να καλύπτουν το μισό τους πρόσωπο, βάζοντας μπροστά τη μπλούζα τους, τα χέρια τους, ή ν' αναπνέουν μέσα στον κόρφο τους. Δεν προλάβαινες ν' αναρωτηθείς, γιατί πολύ γρήγορα γινόσουν κοινωνός της κατάστασης και της ασφυξίας.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»