Τουρισμό θέλουμε. Παλεύουμε με τον έναν ή άλλο τρόπο να προσελκύσουμε κόσμο και να κάνουμε το νησί μας τόπο αναγνωρίσιμο, δημοφιλή προορισμό. Γιατί διαθέτουμε δυναμική και παρθένο υλικό που σίγουρα μπορεί να προσελκύσει ξένους και ανθρώπους μιας κάποιας οικονομικής επιφάνειας. Τους τουρίστες του δρόμου και του σακιδίου, τους τουρίστες της φτώχιας δεν θα προτιμάμε είναι η αλήθεια, όπως και καμιά άλλη χώρα. Πόσο μάλλον η Ελλάδα που θεωρεί τον τουρισμό βαριά βιομηχανία και επενδύει στον τομέα αυτόν. Αυτόν θέλει και μπορεί να εκμεταλλευτεί, εκεί στηρίζεται. Όταν όμως έρχονται άνθρωποι που θέλουν να κόψουν την φέτα το ψωμί στα δύο ή αγοράζουν από το πολυκατάστημα δυο φέτες ζαμπόν και μια τυρί για να γυρίσουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου τους και να κολατσίσουν, συγγνώμη αλλά δεν μας κάνει αυτό το μοντέλο. Και φαίνεται ότι δεν λείπουν και εκείνοι που έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να ταξιδέψουν από την χώρα τους στην δική μας, για να δουν και να γνωρίσουν, ρισκάροντας να ξεραθούν από την ασιτία...Χθες ένα ζευγάρι Ολλανδών μπήκε σε ψητοπωλείο της πόλης μας. Αφού έβλεπε και διάβαζε τον τιμοκατάλογο επί μισή ώρα, έκαναν την ερώτηση στην σερβιτόρα, αν θα μπορούσαν να πάρουν μια πίτα και να φάνε και οι δύο. Στην καταφατική απάντηση, πήραν θάρρος και ζήτησαν αν γίνεται να είναι ... μπαμπάσικη, με μπόλικη ντομάτα, ακόμα πιο μπόλικο τζατζίκι. Και πάλι η απάντηση ήταν καταφατική, για να υπάρξει και τρίτο αίτημα: επειδή ήταν κουρασμένοι θα μπορούσαν να καθίσουν σε ένα τραπέζι; Και κάτι τέτοιο θα ανέβαζε πολύ τον λογαριασμό;Τι να τον κάνουμε τέτοιο τουρισμό; Καλοί όλοι αλλά δεν θα πάρουμε. Ας καθίσουν οι άνθρωποι με τις τουλίπες τους.

 Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ "Δ"