Προσπαθούμε να κρύψουμε την διαμαρτυρία από τον ίδιο μας τον εαυτό. Πιστεύουμε συχνά πως υπερβάλουμε και αν μη τι άλλο αξιώνουμε το αδύνατο σε μια εποχή που το μόνο που ενδιαφέρει, είναι να προχωρά ο καθένας μόνος, εσώκλειστος στον κόσμο και τα προβλήματά του. Λες και δεν μας επηρεάζει πλέον τίποτε, λες και δεν φτάνει που είμαστε τόσο καιρό στην απομόνωση, εξακολουθούμε να προχωράμε μόνοι και αυτό το αποκαλούμε περήφανη, έντιμη και συνετή στάση.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί πολύ απλά, οι όποιες σκέψεις για αλλαγή της συμπεριφοράς μας, για χάραξη διαφορετικής πορείας και ενστερνισμό διαφορετικών ιδεών σε μία κοινωνία που βαδίζει σε πλήρη αποσύνθεση, είναι κάτι σαν απευκταίο όνειρο και εφιάλτης εν μέσω ρυθμιζόμενης κανονικότητας που παράγει τάχα λογική, σύνεση και αυτοσυγκράτηση. Ο κόσμος αυτός είναι πλασμένος και ταιριαστός για τους οραματιστές του τώρα και μάλιστα αυτών των μοναδικών στιγμών που συντροφεύεις μονάχος τον εαυτό σου. Αυτό από μόνο του αποτελεί αντίφαση.

Πώς γίνεται να αναφέρεται η λέξη «αισιοδοξία», όταν τα πάντα έχουν καλυφθεί από το πέπλο της αοριστίας και της ανασφάλειας, όταν οι πολίτες δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει και μάλιστα υπό το βάρος της κάθε στιγμής που πολλαπλασιάζει τις απορίες και τα ερωτήματα για έναν κόσμο άγνωστο και μη προβλέψιμο;

Πώς μπορούν αλήθεια, κάποιοι να πορεύονται χωρίς οράματα και στόχους σε μία υπνωτισμένη κοινωνία, εκεί που το περισσότερο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να περιμένει με ανυπομονησία το άνοιγμα των καταστημάτων και των εστιατορίων για να καταναλώσει και πάλι αναφανδόν; Και τελικά πώς δίνει κανείς αξία στη ζωή, όταν ανακαλύπτει πως οι εξαρτήσεις του περιορίζονται στις αγορές υλικών αγαθών και μόνο;

Τα ξέρουν όλοι αυτά μέσα τους. Βιώνουν μία πραγματικότητα αποξένωσης και μοναξιάς και όχι μοναχικότητας, που είναι άλλο πράγμα. Και όλα αυτά σε καιρούς που δεν περισσεύει χρόνος για μετάνοιες, γιατί πολύ απλά οι ανάγκες της επιβίωσης έχουν πολλαπλασιαστεί.

Η εσωτερική διαμαρτυρία, όμως, δεν κρύβεται. Ο ίδιος μας ο εαυτός επαναστατεί που δεν έχει ενδιαφέροντα και ενασχολήσεις και που μία ή πολλές καραντίνες τον έφεραν αντιμέτωπο με τα τόσα λάθη που έγιναν στο παρελθόν.

Το πολύ πολύ, όμως, να γίνουν οι διαπιστώσεις, λέω, και μετά την σαστιμάρα, η απόλυτη σιωπή. Το περισσότερο που μπορεί να γίνει δεν είναι παρά μια μικρή εξομολόγηση στον ίδιο μας τον εαυτό και μετά από αυτό όλα μέλι γάλα. Σα να μην συνέβη τίποτε, σα να μην μεσολάβησε κάτι, λες και ο χρόνος απλά υπενθύμισε πως δεν είναι κάποιος νέος.

Μιλώ για τις στιγμές όπου τα όνειρα έχουν πάψει και οι επιθυμίες εστιάζονται αποκλειστικά και μόνο στην ολική επαναφορά της καθημερινής ρουτίνας, με τις φωνές στους δρόμους, τους διαπληκτισμούς και τσακωμούς, χωρίς μάσκα στο πρόσωπο.

Θέλουμε να δούμε ο ένας τον άλλο τελικά, όχι, όμως, για να εναγκαλιστούμε ελεύθερα, αλλά για να ξεσπάσουμε τον θυμό και την απελπισία μας που μείναμε εσώκλειστοι για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Μία περίοδο που η αοριστία γιγαντώθηκε και τα πάθη δεν καταλάγιασαν λόγω έλλειψης υλικών αγαθών. Αυτό διαπιστώσαμε και αυτό αποκαλέσαμε ως μοναξιά, φυλακίζοντας ακόμη περισσότερο τον εαυτό μας. Και αυτές οι διαπιστώσεις χρεώνονται αποκλειστικά και μόνο στην καραντίνα.