Δεν θα μπορούσαμε παρά να μιλάμε για υστερίες που καταλαμβάνουν τον πληθυσμό, άλλοτε δικαίως και άλλοτε αδίκως, υστερίες που είτε αφορούν τον ανελέητο κομματισμό, είτε τις δηλώσεις των επαγγελματιών πολιτικάντηδων (και όχι πολιτικών), μέχρι τις καθημερινές συνήθειες και γούστα ή ακόμη και τον κοροναϊό.

Θα λέγαμε πως μάλλον κάνουμε λάθος, αν παραλείπαμε να σχολιάσουμε την αδιαφορία των πολιτών απέναντι στα κοινά, μια αδιαφορία που συμφέρει προφανώς τα κόμματα και τους εκπροσώπους τους, αφού μπορούν και κάνουν ανενόχλητα την δουλειά τους, διορίζοντας τους ημετέρους σε θέσεις κλειδιά, που ο απλός πολίτης δεν πρόκειται ποτέ να ζυγώσει.

Το πολύ πολύ να γίνει και πάλι κάποιος ντόρος σαν αυτόν με τους διορισμούς διοικητών στα δημόσια νοσοκομεία, να γίνει κάποια αλλαγή προσώπου γιατί η πρόκληση ξεπέρασε τα επιτρεπτά όρια και όλα να τελειώσουν εκεί. Αυτή, όμως, η υστερία που διακατέχει τους πολίτες εύκολα θύματα της τηλεοπτικής πλάνης, η προφανής μανία που εκφράζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- λες και αλλάζει κάτι αν εκθέτεις καθημερινά τις φωτό από τις προσωπικές σου στιγμές όλα αυτά συνηγορούν σε ένα φτηνό κοινωνικό στάτους με προεξάρχοντες τους  κάθε λογής μπροστάρηδες της ευτέλειας και του απειροελάχιστου.

Αν η ποταπότητα αγγίζει τα όρια του γελοίου, από την στιγμή που αποτελεί είδηση της ημέρας μια ανάρτηση ή ένα σχόλιο στο twitter, αν με το σχόλιο αυτό κρίνεται η τύχη ενός ολόκληρου λαού όπως στην περίπτωση Τραμπ και πολλών άλλων μετά την εξόντωση του ιρανού υψηλού αξιωματούχου, τότε δικαίως προκαλεί μεγάλη ανησυχία ο τρόπος που επιλέγεται να ξεκινήσει μια πολεμική σύρραξη ή να επιβληθούν οικονομικές κυρώσεις.

Η υστερία, όμως, είναι υστερία, είτε αφορά την εξάπλωση ενός ιού, είτε τα μέτρα που επιβάλλονται για την καταπολέμησή του. Υστερία που δεν καταλαγιάζει ούτε με τις όποιες καραντίνες, ούτε με τις μάσκες πρόληψης που φορούν μαζικά οι πολίτες, εικονογραφώντας ακριβώς αυτό τον πανικό. Και κατά αυτής της υστερίας δεν υπάρχει αντίδοτο, παρά μόνο το κλείσιμο της τηλεοπτικής οθόνης ή του κινητού. Γιατί αν αυτός ο πληροφοριακός οργασμός που ξεκινά νωρίς το πρωί και ολοκληρώνεται αργά το βράδυ δεν έχει όρια, αυτό αντανακλάται στις καθημερινές συνήθειες και τα γούστα ή τις ατέρμονες συζητήσεις των πολιτών.

Δεν περισσεύει λοιπόν, χρόνος ούτε για δημιουργικές συζητήσεις, ούτε γόνιμες ανταλλαγές απόψεων, πολύ δε περισσότερο για πράξεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπου το πολύ πολύ το θέμα εξαντλείται στις φιλανθρωπίες και τις δωρεές.

Ο χρόνος αυτός έχει σπαταληθεί ήδη και εξακολουθεί να σπαταλάται σε ανούσιους πανικούς και φοβίες που πηγάζουν από την γενικότερη ανασφάλεια και απώλεια σιγουριάς για τις σημερινές συνθήκες ζωής. Σε ένα κατεστραμμένο φυσικό περιβάλλον που ίσως κάποτε χρειαστούν δρακόντειοι νόμοι για την διάσωσή του, με άμεση επίπτωση στα κάθε λογής ανθρώπινα δικαιώματα γιατί πλέον θα μιλάμε περισσότερο για οικολογική δικτατορία απόρροια της αντιπεριβαλλοντικής πολιτικής δεκαετιών παρά για ομαλή μετάβαση σε ήπιες μορφές ζωής, σε έναν κόσμο που το μόνο που θα του απομένει θα είναι η αντίσταση και μη αποδοχή της επιβολής ενός στρατιωτικού νόμου για τις ανθρώπινες ελευθερίες, όλα είναι δυνατά από ένα σημείο και μετά.

Και δεν αναφέρομαι σε τίποτε άλλο, παρά στην ίδια την αυτοκαταστροφή του, στην πλήρη αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού λόγω της μαζικότητας, της υστερίας και του πανικού, για συνθήκες που άλλαξαν άρδην τα δεδομένα. Γιατί δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ζούμε εποχές σαρωτικού αρνητισμού και αδιαφορίας, αλλά εποχές μαζικής υστερίας για το παραμικρό. Αυτός είναι και ο φόβος για το εγγύς μέλλον, που δεν προβλέπεται αισιόδοξο.

Το πολύ πολύ, όμως, αυτός ο φόβος να περάσει στα ψιλά από τους πολιτικάντηδες που πέτυχαν τον σκοπό τους, να μας φοβίσουν και να μας απομονώσουν. Το πολύ πολύ να υπάρξει μια έκτακτη ανακοίνωση σχόλιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τίποτε περισσότερο για να δικαιολογηθεί το εκάστοτε κύμα υστερίας και πανικού. Ένας απλός σχολιασμός εφησυχασμού μετά την πληροφοριακή ή παραπληροφοριακή καταιγίδα που προκαλεί την κάθε υστερία και πανικό.