Καμία διάθεση δεν έχω να είμαι ούτε άδικος, ούτε αμνήμων. Δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι τάχα αυτό που συμβαίνει, τις τελευταίες ημέρες, με τους διορισμούς, προσλήψεις και ευνοϊκές μετατάξεις, συγγενών εξ αίματος και αγχιστείας, αλλά και ατόμων με ...ιδεολογική συγγένεια, προς πρόσωπα της απερχόμενης εξουσίας, είναι «πρωτοφανές». Όχι δεν είναι. Δεν ξεχνώ πόσους φόρτωσε στο μισθολόγιο της Βουλής, ο εκλιπών αλλοτινός της πρόεδρος, ο «γαλάζιος» Δημήτρης Σιούφας. Ούτε ότι μεταξύ των «βολευθέντων» ήταν και η θυγατέρα του. Όπως δεν ξεχνώ πώς ...σκίστηκε να βολέψει στην Βουλή την θυγατέρα του ο επί μόλις 48 ώρες διατελέσας πρόεδρος του σώματος Βύρων Πολύδωρας, επίσης, τότε νεοδημοκράτης.

Όχι. Δεν είμαι ούτε άδικος, ούτε αμνήμων. Μπορείτε, όμως, να με κατηγορήσετε ως αφελή. Διότι πίστευα αυτό που με δίδαξε, ως αριστερό μειράκιο της Κοκκινιάς, ο καθοδηγητής μου, ο δάσκαλος Κώστας Γέμελος, που τον ηρωισμό του έχει υμνήσει και ο Γιάννης Ρίτσος. Ότι δηλαδή και αυτοί που ανήλθαν στην εξουσία ως «για πρώτη φορά Αριστερά», από κάποιον καθοδηγητή τους θα είχαν πάρει το δίδαγμα του Γέμελου: «Η ηθική και η εν γένει συμπεριφορά κάθε αγωνιστή, ακόμη και στην καθημερινότητά του, στα μάτια όλων των άλλων ανθρώπων, δεν χαρακτηρίζει μόνον τον ίδιο, αλλά ολόκληρο το κίνημα. Δεν θα πουν «να ένας σκάρτος αριστερός», άλλα «να ποιοι είναι οι αριστεροί». Αυτό να το θυμάσαι πάντα νεαρέ μου».

Το γεγονός ότι ίσως και πολλοί άλλοι να περίμεναν ότι, εκείνοι που επικαλούνται συνεχώς το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», δεν θα κατέφευγαν σε τέτοιες ασχημίες και ατιμίες, και τώρα πέφτουν από τα σύννεφα, καθώς παρακολουθούν τον αγώνα δρόμου του Βούτση, του ζεύγους Δρίτσα, του Κουβέλη και άλλων «συντρόφων» να βολέψουν τα σόγια και τους κολλητούς τους, δεν μετριάζει την απογοήτευσή μου. Αντιθέτως, αυξάνει την οργή μου, η προκλητικότητα του εμπαιγμού.

Διότι, επιτέλους, ούτε ο Σιούφας, ούτε ο Πολύδωρας πορεύθηκαν με το ιδεολόγημα ότι εκπροσωπούν το «νέο» που αντικαθιστά «το παλιό και το σάπιο». Ο Τσίπρας, ο Βούτσης, οι Τασίες, οι Πολάκηδες, μας ...φλόμωσαν με αυτά τα φούμαρα. Για να εφαρμόσουν τελικώς την πρακτική, «όποιος προλάβει». Ό,τι αρπάξει ο καθένας. Μια χαρά είναι και το «σάπιο», όταν πρόκειται να βολευθούμε.

Φέρτε μου μια λεκάνη. Ανακατεύομαι από αηδία.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr