Ανεμομαζώματα ανεμοσκορπίσματα η σημερινή ζωή, με συνθήκες αν μη τι άλλο δυσβάσταχτες και αυτά δεν είναι λόγια απελπισμένων, ούτε περιθωριακών κατά το δοκούν. Μια ζωή γεμάτη απαιτήσεις και υποχρεώσεις, με απούσα την αίσθηση της ελευθερίας και φυσικά όχι αυτής που λανσάρεται στους νεότερους σε ηλικία, στο όνομα μιας επίπλαστης ψυχαγωγίας που θα ξεφουσκώσει στην εποχή της υποτιθέμενης ωριμότητας.

Για να έχει να θυμάται κανείς τι; Ότι ποτέ του δεν αμφισβήτησε κατεστημένες αξίες και ότι ακολούθησε με ζήλο τον φωτεινό δρόμο του ανταγωνισμού και της ιεραρχίας; Για να σβήνει ο καθένας μονομιάς τα ανίερα σχολικά χρόνια όπου το μάθημα των αρχαίων ελληνικών αντί να χρησιμεύσει ως οδηγός για την περαιτέρω πνευματική καλλιέργεια -με δεδομένο ότι χωρίς την γνώση τους δεν αναδεικνύτεαι η αξία και η κατανόηση μεγάλων συγγραφέων ήταν ένα μάθημα που δεν συγκίνησε ποτέ και κανέναν συμμαθητή του;

Ή μήπως για να αναμιμνήσκεται κανείς σε μεγαλύτερη ηλικία τις ατέλειωτες φάρσες στους καθηγητές και τις καθηγήτριες στο όνομα του «μαθητής είναι, δεν θα κάνει φασαρία;», κομμάτι και αυτό της κατεστημένης προπαγάνδας για τα σχολικά χρόνια; Η δημιουργία τότε ήταν απούσα φυσικά, όπως απούσα είναι και τα πανεπιστημιακά χρόνια, αφού οι εγκύκλιοι των εκάστοτε υπουργών Παιδείας προέβλεπαν οτιδήποτε άλλο πέραν της πραγματικής Παιδείας. Δημιουργία που έχει αφετηρία όχι την καθοδηγητική γνώση, αλλά την αυτονόμηση της σκέψης, την διερεύνηση του νου και την διάνοιξη δρόμων στον πληροφοριακό κυκεώνα.

Ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα, όμως και οι σημερινοί γονείς, που συνεχίζοντας την λαμπρή ελληνική παράδοση εξαρτούν την αξία των παιδιών τους από την επίδοσή τους στις πανελλαδικές, εκεί όπου οι υπεύθυνοι της επιλογής των θεμάτων θέλουν να μετατρέψουν τους υποψηφίους σε νέους Αϊνστάιν, ικανοποιώντας προφανώς ατομικές ανάγκες και καλύπτοντας κενά και κόμπλεξ στην προσωπική τους ζωή.

Αποτέλεσμα, τα παιδιά να στρεσάρονται στο έπακρο και να αγωνίζονται μέσα σε ένα χρόνο να μάθουν ό,τι δεν έμαθαν από τότε που ξεκίνησαν το σχολείο. Η δε αποτυχία στην εισαγωγή σε κάποιο ΑΕΙ να μετατρέπεται σε υστερία των γονιών να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, για να επιστρέψουν με περγαμηνές.

Ή αυτό που συμβαίνει τελευταία, να γεμίζουν τα συρτάρια από μεταπτυχιακά και αποδεικτικά συμμετοχής σε σεμινάρια και να ανεμίζουν τα βιογραφικά, που φυσικά πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων αν δεν υπάρχει ο κατάλληλος γνωστός στην κατάλληλη θέση.

Ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα λοιπόν, η σημερινή ελληνική κοινωνία που συντηρητικοποιείται αλματωδώς είτε λόγω της επανεμφάνισης των πατριωτικών εμβατηρίων, είτε της καθολικής αποσιώπησης της πραγματικής ιστορίας και φυσικά όχι αυτής που το «πας μη Έλλην βάρβαρος» έχει κακοποιηθεί εννοιολογικά σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μιλούν κάποιοι ευλόγως για την νέα Άρια Φυλή.

Θα έλεγε κανείς χωρίς περιστροφές και ενδοιασμούς, ότι διανύουμε μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας και δη την εποχή αυτή όπου ο λαός έχει πλέον υιοθετήσει και με την βούλα την πλήρη παθητικοποίησή του.

Επειδή, όμως, η ιστορία κύκλους κάνει, επειδή τα περιθώρια μπορεί να στένεψαν, αλλά οι ελπίδες παραμένουν ζωντανές, ακόμη και αυτές τις αδιάφορες και παράλληλα εξοργιστικές εποχές, καλό θα είναι να αφήσουμε κάποια παραθυράκια ανοιχτά. Και όλα αυτά βέβαια όχι επειδή κάτι μπορεί να αλλάξει ριζικά σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις, αλλά επειδή κανείς δεν μπορεί να προφητέψει την επόμενη μέρα, όπου μία και μόνο αφορμή μπορεί να ανάψει την σπίθα της κοινωνικής έκρηξης.

Θα έλεγε κανείς πως ενώ όλα είναι σε ύφεση, ενώ τα πάντα κυλούν στους βολικούς για την εξουσία ρυθμούς και οι πολίτες αντί να αυτονομούνται, στρατεύονται σε κόμματα, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την δημιουργία της κάποιας σχισμής ή ρωγμής στα τοιχώματα της γρανιτένιας καθημερινής ρουτίνας.

Ποτέ δεν προέβλεψε κανείς τον Μάη του '68, ούτε άλλες σχετικά πρόσφατες ιστορικά στιγμές. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, όπου τα ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα στην κοινωνία έχουν παραλύσει κάθε ίχνος αντίστασης στην μιζέρια.