Συνεχίζουμε σήμερα με το δεύτερο μέρος του κειμένου του συναδέλφου και φίλου Γιάννη Γερονικολού, που τον γνωρίζω από την εφηβεία του, ως έναν ζωντανό και μαχητικό νέο. Και παραμένει έτσι. Παρά την ατυχία της σχεδόν ολικής παράλυσης που τον κτύπησε στα ωραιότερα χρόνια του, λίγο πριν σαρανταρίσει. Και ενώ ήταν επιτυχημένος αρχισυντάκτης σε ημερήσια απογευματινή εφημερίδα. Άνθρωπο που βιώνει, παλληκαρήσια πράγματι, τις δυσκολίες ενός ατόμου με περιορισμένη κινητικότητα:

Οι ίσες ευκαιρίες δεν συμπυκνώνονται σε επιδοματική πολιτική και ποσοστώσεις, ίσα-ίσα που από τον ανάπηρο θεωρούνται ελεημοσύνες. Ελεημοσύνες από μια πολιτεία που αντί να φροντίσει ότι ο ανάπηρος μπορεί να πάει σχολείο-πανεπιστήμιο-δουλειά, διασκέδαση, του πετάει ένα επίδομα για να σαπίσει στο σπίτι. Πολύ πιο φτηνό, ε;

Ο κάθε ΑμΕΑ δεν φτύνει στα μούτρα του πολίτη τα επιδόματα αυτά, ούτε ο Κυμπουρόπουλος λέει "κόφτε τα". Λέμε απλά φτιάξτε την ουσία, την ισότιμη πρόσβαση παντού, δεν είναι λύση τα επιδόματα. 

Ο Κυμπουρόπουλος είναι σύμβολο θέλησης -και αυτός και η οικογένειά του- διότι αντί να βολευτεί με το επίδομα όπως όλοι, είπε το μεγάλο "όχι ρε φίλε μου" και πήγε σε ένα ΜΗ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟ σχολείο, σε ένα ΜΗ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟ πανεπιστήμιο, σε μια ΜΗ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΗ πόλη, σε μια ΜΗ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΗ χώρα, αρίστευσε, διορίστηκε (όχι γιατί υπήρχε ο καλός Σύριζα αλλά οι ευρωπαϊκές οδηγίες) διότι εδώ δεν είμαστε Σκανδιναβοί, ώστε να μπορεί να ανοίξει ιδιωτικό ιατρείο ένας ΑμΕΑ γιατρός. Πληρώνει δε από την τσέπη του βοηθό, φυσιοθεραπείες κτλ. Και λέει το πολύ απλό: 
Παιδιά, το πιο σημαντικό μετά τη θέληση για ζωή είναι η ισότιμη πρόσβαση, όχι οι μοριοδοτήσεις. 

Επί προσωπικού: Προφανώς και θα προτιμούσα χίλιες φορές μια δουλειά που θα μπορούσα να πάω (προσβάσιμες συγκοινωνίες, προσβάσιμα γραφεία, προσβάσιμες τουαλέτες) και να βγάζω την όποια δημιουργικότητά μου, παρά να πληρώνομαι και να είμαι μπροστά σε ένα κομπιούτερ στο σαλόνι του σπιτιού μου (δεν έχουμε όλοι το ψυχικό σθένος του Στέλιου και πολλών άλλων παιδιών). Αυτό δεν σημαίνει "κόψτε τα επιδόματα των αναπήρων" ή ότι δεν είμαι ευγνώμων, που έτσι μπορώ και μεγαλώνω τα παιδιά μου. Σημαίνει "φτιάξτε τα υπόλοιπα".

Συμφωνώ απολύτως με το «δια ταύτα» του Γιάννη. Τα ΑμΕΑ δεν χρειάζονται κρατική, συλλογική ή ατομική εκδήλωση φιλανθρωπίας. Χρειάζονται ευκαιρίες ζωής.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr