*Είναι λυπηρό όταν βλέπεις επιχειρήσεις ετών, που στήθηκαν με κόπο, απίστευτες ώρες δουλειάς εκτός ωραρίου και κόπωσης, μακριά από μισθολογικές συμβάσεις και κεκτημένα, επιχειρήσεις που έγιναν με αίμα, πολύ αγάπη και συναίσθηση των δυσκολιών και όχι για πρόσκαιρο κέρδος και συμφέρον, για την αρπαχτή, και  επειδή τούτη την περίοδο έχει πέραση τούτη ή η άλλη μόδα και η κάθε μια τάση, να φθίνουν, να μην μπορούν να κρατηθούν, με αποτέλεσμα τελικά να αδυνατούν να σταθούν όρθιοι και να βάζουν λουκέτο. Επιχειρήσεις με εμπόριο, υπαλλήλους, κίνηση, ζωή, χτυπημένες από το δράμα των καιρών μας, την ανέχεια και τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη που προκαλούν διαρκή αφαίμαξη, παρά την προσπάθειά τους να κρατηθούν, παρά τις περικοπές, και αφού έχουν αρχίσει να εξευτελίζονται στους προμηθευτές και στους συνεργάτες τους, αποφασίζουν να βάλουν τέλος.

Πολλοί που θέλουν να το προσπαθήσουν λίγο περισσότερο, επιδιώκουν να βρουν συνεργάτη ή αγοραστή. Όταν και τότε έρθει η απογοήτευση και όλες οι πόρτες είναι κλειστές, και διαπιστώσουν ότι ουδείς πλέον ρισκάρει, ποντάροντας στην δουλειά, έστω κι αν η επιχείρηση λειτουργεί ικανοποιητικά, καταλήγει στην δυσκολότερη απόφαση: Στο να κόψει την θηλιά της αγχόνης...

Και σήμερα, πολλές είναι οι περιπτώσεις που έχουν καταλήξει εκεί. Ιστορίες ανθρώπων που οι φιγούρες τους ακόμα «κυκλοφορούν» μέσα στα κλειστά μαγαζιά. Εικόνες του παρελθόντος που δεν σβήνουν από τις μνήμες όσων έζησαν και μεγάλωσαν με αυτές. Μυρωδιές και χρώματα που έχουν μείνει ανεξίτηλα στο νου και στην ψυχή πολλών

Και όμως όλα γίνονται αναμνήσεις, που κι αυτές θα ξεθωριάσουν, και θα περάσουν στην λήθη, μόλις χαθούν και οι τελευταίοι των παλαιότερων γενεών.

Λουκέτα μπαίνουν σε επιχειρήσεις ετών της πόλης μας-μια πραγματικότητα άκρως απογοητευτική -και το επόμενο διάστημα θ' ακολουθήσουν κι αλλά, καθώς οι αντοχές, η υπομονή, τα αποθέματα και οι όποιες οικονομίες, στέρεψαν, «επενδύοντας» σε τρύπιο βαρέλι.

Κατά τα υπόλοιπα η οικονομία ανθίζει, έχουμε βγει από τα μνημόνια και πάμε ολοταχώς προς την ανάπτυξη.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»