Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ευχαριστημένος από τον σημερινό τρόπο ζωής από την στιγμή που ούτε ικανοποιεί στο ακέραιο τις επιθυμίες του, ούτε έχει τις δέουσες δυνατότητες για να τα βγάζει πέρα στην καθημερινότητα.

Το μόνο που κερδίζει είναι μια συνεχή παράταση μέσω μιας καινοφανούς αισιοδοξίας του από πράγματα που δεν δηλώνουν την αξία τους για την χρησιμότητά τους, αλλά πάραυτα του δημιουργούν ψευδαισθήσεις ότι η πραγματική ζωή είναι αυτή ακριβώς και πως το ενδιαφέρον πρέπει να εστιάζεται στα υλικά και μόνο αγαθά.

Το δυστύχημα, όμως, είναι πως ταυτόχρονα όλοι αποζητούν χαμένα πράγματα όπως αξίες, ιδανικά, λογικό τρόπο σκέψης και σαφώς την προεξάρχουσα Παιδεία. Έχοντας, όμως, κατ' ουσίαν δεχθεί ο καθένας ότι αυτή η ζωή δεν πουλά τίποτε περισσότερο παρά φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες, απατηλές ορέξεις για ανούσια πράγματα αλλά και περισσό εγωισμό ή φιλαυτία, που σε συνδυασμό με την επικρατούσα αδιαφορία δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα παρερμήνευσης πραγματικών οραμάτων και αξιών, έχοντας ο καθένας απογοητευθεί από τα κριτήρια μιας παρατεταμένα σκληρής ζωής, ποντάρει σε αφηρημένες ιδέες για ένα καλύτερο αύριο χωρίς κόπο και αγώνα. 

Στην πορεία, όμως, για την κατάκτησή του, στην προσπάθειά του να κερδίσει πόντους και σημεία, έρχεται αντιμέτωπος με πλείστες δυσκολίες και εμπόδια που του στερούν την ελεύθερη έκφραση, βασικό στοιχείο μιας ανεξάρτητης ουσιαστικής ζωής.

Στην πράξη, θέλω να πω, τίποτε δεν είναι εύκολο και οι παρενέργειες είναι αρκούντως ορατές. Θέλει να τα παρατήσει τότε ο άνθρωπος, να πάψει να προσπαθεί και ματαιοπονεί πως θα έρθουν κάποτε καλύτερες μέρες. Πώς θα τον χαρακτηρίζατε αυτό τον άνθρωπο, απαισιόδοξο ή ρεαλιστή; Εγώ θα προτιμούσα το δεύτερο γιατί αυτές ακριβώς οι κακουχίες του δίδαξαν πως η ζωή όχι μόνο δεν είναι εύκολη, αλλά αυτή που την καθορίζουν ανάλγητοι και ασύδοτοι.

Όλοι λοιπόν, ξέρουν στην ουσία ότι δεν μπορούν να βιώσουν τίποτε περισσότερο πέρα από αυταπάτες, υποκρισία και τα συναφή. Όλοι συζητούν για χαμένα πράγματα, την ίδια στιγμή που καταναλώνουν ασταμάτητα, με έναν τρόπο που δεν υποδεικνύει σε καμία περίπτωση αυτοσυγκράτηση. Έτσι, όμως, ο καθένας οδηγείται σε έναν μόνιμο εκνευρισμό και ανικανοποίητο και αυτό που του προσφέρουν το βαριέται, περιμένοντας το καινούργιο που σε λίγες ημέρες γίνεται παλιό.

Η επανάληψη αυτών των στιγμών γίνεται αυτόματα εφιάλτης για το αύριο που αποκαλείται σύνηθες, όταν το βασικό απαντητικό ρητό είναι «τα ίδια και τα ίδια» στην τυπική ερώτηση του «πώς τα πας;».

Αυτό που αποζητούν όλοι λοιπόν, είναι η αλλαγή των δεδομένων, η απουσία της ρουτίνας, η ανάδυση ενός καινούργιου κόσμου που θα προσδώσει αξία και ουσία στην ζωή. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτό τον κόσμο δεν τον κυνηγά κατ' ουσίαν κανείς, απλά υπάρχει ο σταθερός πόθος και τίποτε περισσότερο.

Η δυσαρέσκεια λοιπόν, για τον σημερινό τρόπο ζωής δεν βρίσκει διέξοδο, ούτε γίνεται η σημαία κάτω από την οποία παρελαύνουν στους αδιέξοδους δρόμους των πόλεων τα πλήθη. Απλά γίνονται φιλολογικές συζητήσεις για το τι θα μπορούσε να γίνει και να υπάρξει, τι θα έπρεπε να ισχύει κανονικά στην καθημερινότητα και όλο αυτό πασπαλισμένο με το άρωμα του ανέφικτου όταν μια επιτηδευμένη λογική και συμβιβασμός καταλαμβάνει αίφνης τους συζητητές.

Υπάρχουν άραγε, πραγματικά περιθώρια για μια άλλη ζωή; Επιθυμεί ο καθένας την απεμπλοκή του από τα αδιέξοδα; Κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Η ιστορία καταγράφει συνεχείς απόπειρες όχι αλλαγής των συνθηκών διαβίωσης παρά τον απλό μετασχηματισμό τους. Αυτό από μόνο του δεν επαρκεί για να μιλήσει κανείς για το διαφορετικό. Υπάρχει πολύ δρόμος ακόμη. Και στην πορεία συμβαίνουν απρόβλεπτες καταστάσεις.

Υπάρχει η ρουτίνα που λειτουργεί απαγορευτικά παρά τις όποιες θεωρητικές ενστάσεις. Υπάρχει ο φραγμός της τυπολατρείας και των υποκριτικών συμπεριφορών, η παράταση των ίδιων συμπεριφορών χάριν μιας αυστηρά επαναλααμβανόμενης συνήθειας που δεν επιτρέπει αιφνίδια αλλαγή. Υπάρχει, εν ολίγοις, ο κόσμος του προβλέψιμου και αποδεκτού, η κοινωνία της στατικότητας και των πλασματικών ανέσεων που πάντα γίνονται βαρετές αλλά που κανείς δεν τις αναθεωρεί.