Αρνητικά εξακολουθούν να είναι τα δεδομένα για την ελληνική οικονομία, καθώς η ανεργία ναι μεν έχει μειωθεί, αλλά πάραυτα η κυβέρνηση αδυνατεί να την φρενάρει.

Οι ευρωπαίοι εταίροι έχουν στρέψει ήδη από καιρό το ενδιαφέρον τους και σε άλλες περιοχές του ευρωπαϊκού Νότου εστιάζοντας στην εκεί οικονομική δυσπραγία, αλλά πάνω απ΄όλα στην διάσωση και το μέλλον του ευρώ, που πλέον από πολλές πλευρές αμφισβητείται η ισχύς αλλά και η σταθερότητά του.

Είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητικές οι συζητήσεις για κατηγοριοποίηση των χωρών της ευρωζώνης και ο διαχωρισμός τους σε δυνατές και αδύνατες -με στοχευμένη προοπτική τον έλεγχο των οικονομικών ζωνών από Γαλλία / Γερμανία- και πολύ περισσότερο η ασάφεια που επικρατεί για το μέλλον.

Η ευρωζώνη έχει δεχθεί ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα από εποχής δημιουργίας της και όλοι όσοι ενδέχεται να εμπλακούν στα σενάρια επίλυσης της κρίσης της, αναμένεται να αντιμετωπίσουν στην πορεία σοβαρές δυσκολίες.

Η ευρωζώνη έχει μπει σε μια εποχή όπου τα κράτη - μέλη της αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα νέα δεδομένα και πολύ περισσότερο να εναρμονιστούν με την νέα εποχή της σοβαρής οικονομικής κρίσης που μαστίζει την Ευρώπη. Η Ελλάδα έφτασε στο παρά πέντε για να βρεθεί εκτός της πριν 4 χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα οικονομικά της, αλλά και την κατάληξη και των άλλων χωρών που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα, λόγω κυρίως του ντόμινο.

Η χώρα μας, έχοντας ήδη υποστεί το βάρος των μέτρων που επέβαλλε για καιρό η τρόικα, πορεύθηκε με σημαία την λιτότητα σε όλα τα επίπεδα, αλλά και τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που έκαναν κόλαση τη ζωή των πολιτών. Η κρίση βέβαια, του ευρώ, δεν έχει να κάνει μόνο με την κρίση της Ελλάδας, αλλά πολύ περισσότερο με την κατανομή των ταχυτήτων της ίδιας της ευρωζώνης, που μοιραία υφίσταται διάτμηση, αναλόγως της οικονομικής δυνατότητας των αντίστοιχων χωρών μελών της.

Βαδίζοντας προς ένα αβέβαιο μέλλον, με μεγάλα οικονομικά ελλείμματα, παρατεταμένο πληθωρισμό και ανεργία, η Ελλάδα προχωρά με δυσκολία προς το αύριο, που σε καμία περίπτωση δεν βρίθει από τις αναπτυξιακές προοπτικές ή επενδυτικές δυνατότητες που υπόσχονται οι εκάστοτε πρωθυπουργικές ρήσεις.

Και αν υπάρχει κάποια ελπίδα, αυτή βρίσκεται στα χέρια των κυρίαρχων της ευρωζώνης, που σε αντάλλαγμα της προσφερόμενης βοήθειας έχουν μετατρέψει την χώρα σε οικονομικό προτεκτοράτο, ανεξαρτήτου συνθηκών διαβίωσης για τους εγχώριους, που πασχίζουν να δουν φως στο τούνελ της πτώχευσης.

Είναι τόσο μεγάλο το κενό στα οικονομικά, την ανεργία και τα ελλείμματα, που καμία πολιτική δεν αναμένεται να επιφέρει την ποθητή αλλαγή. Και να σκεφθεί κανείς ότι όλα έγιναν μέσα σε λίγα χρόνια, σε εποχές όπου ο νεοπλουτισμός έδινε και έπαιρνε στην χώρα που δεν θεωρείται και από τις πιο φτωχές της ΕΕ.

Ποιος ξεχνά τα τζιπ και τις λιμουζίνες, τα ακριβά αυτοκίνητα και την νεοπλουτίστικη νοοτροπία που επικράτησε περί τα τέλη της δεκετίας του 90 μέχρι το τέλος του 2000, με τα κέρδη από τις μετοχές στο χρηματιστήριο αλλά και την φούσκα, ή θεαματικά οικονομικά ανοίγματα όψιμων επιχειρηματιών σε μια χώρα ξέφραγο αμπέλι από την ακατάσχετη διαφθορά και σπατάλη δημόσιων πόρων;

Ποιος μπορεί να λησμονήσει την Ελλάδα του ασύδοτου και παράνομου πλουτισμού, από ανθρώπους που δεν έδιναν το παραμικρό στίγμα περί του τρόπου συσσώρευσης των κερδών τους; Ποιος αλήθεια, δεν θυμάται το επαναλαμβανόμενο ξέπλυμα χρήματος;

Η χώρα μας έφτασε σε αυτή την κατάσταση όχι μόνο λόγω της κρίσης του ευρώ, αλλά λόγω των ασύδοτων δαπανών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Έπρεπε να φτάσουμε στον πάτο, ώστε οι μαζικές περικοπές να προβάλλονται ως μονόδρομος για το ξεπέρασμα της κρίσης. Έπρεπε να χρεοκοπήσουμε, για να έρθει η κάθε τρόικα να επιβάλλει σκληρά και ακατονόμαστα μέτρα που υιοθετούν όλες οι κυβερνήσεις εφεξής, απεκδυόμενες φυσικά του αμαρτωλού τους παρελθόντος.

Τα νέα δεδομένα λοιπόν, είναι αρκούντως ανατρεπτικά, όταν αξιώνεται μια πέραν του δέοντος σκληρή λιτότητα και επιβάλλονται φορολογίες, απέναντι στις οποίες αδυνατούν να αντεπεξέλθουν οι πολίτες. Την ίδια στιγμή, οι συζητήσεις για το μέλλον της ευρωζώνης εντείνονται και οι χώρες, η μία μετά την άλλη βρίσκονται σε δυσχερή θέση αναφορικά με τα οικονομικά τους.

Λέτε τελικά να έχουμε οδυνηρά αποτελέσματα από την διαχείριση της εν λόγω κρίσης που δεν λέει να σταματήσει; Κατά πόσο οι πολίτες της ευρωζώνης είναι έτοιμοι να αποδεχθούν περαιτέρω σκληρά μέτρα από τους βασικούς της μετόχους, που ποντάρουν σε ολοένα και μεγαλύτερη αποκομιδή κερδών από την αδυναμία πολλών χωρών - μελών της να πληρώσουν το αντίτιμο της συμμετοχής τους στην Νομισματική Ένωση; Με λίγα λόγια, η κρίση αυτή είναι διαχειρίσιμη ή ανεξέλεγκτη;

Στην χώρα μας, οι προοπτικές μόνο ευοίωνες δεν είναι. Και μόνο το γεγονός ότι παραμένουμε στην ζώνη του ευρώ χωρίς ουσιαστικά να έχουμε κέρδη αλλά ζημίες, αλλά και το γεγονός παράλληλα ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην δραχμή -που πολλοί ειδικοί και εμπειρογνώμονες κρίνουν ως εφιαλτικό σενάριο- δείχνει ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται σε πολύ δυσχερή θέση.

Ήδη η οικονομία έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και τα «κανόνια» σκάνε το ένα μετά το άλλο. «Η κρίση φταίει», λένε πολλοί και αδυνατούν να προβλέψουν το μέλλον. Άλλοι στιγματίζουν το Δημόσιο και άλλοι καταριούνται τον ιδιωτικό τομέα, με τις ανεξέλεγκτες περικοπές και μειώσεις μισθών.

Εν ολίγοις, ανεργία, πληθωρισμός, και γιγάντια ελλείμματα προεξοφλούν πολλά χρόνια ακόμη δυστυχίας. Και όλα αυτά με δεδομένο ότι το ίδιο πάνω - κάτω ισχύει και στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, που δεινοπαθούν εδώ και καιρό από τα χρέη και ένα ευρώ εύθραυστο, η ισχύς του οποίου καταρρίπτεται από τις διαδηλώσεις για ασύδοτη κερδοφορία των εμπνευστών του.

Γιατί πίσω από κάθε κρίση, κρύβονται αφανείς κερδοσκόποι και κάθε φορά που ανοίγουν τα χρηματιστήρια, αναμένουν εναγωνίως να ολοκληρωθεί η εκάστοτε διαδικασία πτώχευσης.