Το κόστος που πληρώνουν οι πολίτες από την εφαρμογή της μακρόχρονης λιτότητας, που κάποιοι πλέον ισχυρίζονται ανενδοίαστα πως πέρασε οριστικά και πως ένας νέος ήλιος ανατέλλει για την χώρα λίγο πριν από την διεξαγωγή των πάσης φύσεως εκλογών που αναμένεται να δικαιώσουν στημένες ή μη δημοσκοπήσεις, εξακολουθεί να είναι πολύ μεγάλο.

Σα να μην πέρασε μια μέρα από τις εποχές εκείνες, όπου ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σκορπούσε το χρήμα εδώ και κει, σα να μην συνέβη τίποτε την τελευταία δεκαετία, οι διαφημιστές εξακολουθούν να λανσάρουν ένα σύγχρονο μοντέλο ζωής, βγαλμένο από την πλασματική ευημερία και τους φανταστικούς κόσμους του νεοπλουτισμού. 

Σα να μην έχουν καταλάβει πως ο κόσμος πλέον και δη οι νέοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, μοιράζουν οι πολιτευτές και η κουστωδία τους αφειδώς υποσχέσεις, όχι μόνο περί της υποτιθέμενης ολικής επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που ως εκ θαύματος καταργήθηκαν τα τελευταία χρόνια, αλλά και της ισορροπίας που δήθεν έχει επιτευχθεί στα έσοδα και τα έξοδα του κράτους, που ένας απλός λογιστής θα αποκάλυπτε πως πρόκειται απλώς για μέγιστη απάτη.

Ευλογώντας για πολλοστή φορά τα γένια τους, οι εταιρείες δημοσκοπήσεων αγωνίζονται με την σειρά τους να αποδείξουν πως δεν θα πέσουν και πολύ έξω, αποκρύπτοντας στην ουσία τον καθοριστικό τους ρόλο στην διαμόρφωση των προτιμήσεων των ψηφοφόρων. Μια δεύτερη εξαπάτηση στον ορίζοντα, λοιπόν και δη όταν οι δημοσκοπήσεις αυτές είναι πληρωμένες ή στημένες, σύμφωνα με τις αλληλοκατηγορίες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Όλα σε μία μόνιμη περιδίνηση και περιστροφή, γιατί πρέπει να διαφανεί προς τα έξω πως στην χώρα αυτή παρά την κρίση, οι πολιτευόμενοι έχουν ακόμη αίγλη στην συνείδηση κάποιων πολιτών. Και αυτό βέβαια, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, που κολυμπά στα βαθιά νερά της αποξένωσης από αξίες και ιδανικά περί κοινωνικής συνοχής, μια Ευρώπη που πνίγεται στα κηρύγματα μίσους της ακροδεξιάς.

Η Ελλάδα, για ένατη συνεχή χρονιά, συνεχίζει να διαψεύδει την κοινή λογική, που λέει πως μετά από τέτοια λιτότητα δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει ποτέ στο εγγύς μέλλον ανάπτυξη, με το να προβάλλει ως επίτευγμα την άφιξη εκατομμυρίων τουριστών και την δημιουργία επενδύσεων από ξένους ομίλους στο έδαφός της, που ασφαλώς δεν βρίσκονται εδώ επειδή αγάπησαν ξαφνικά τους αφερέγγυους Έλληνες, όπως συχνά τους αποκαλούν τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ. Τι είδους διάψευση είναι αυτή, όταν στηρίζεται σε πήλινα πόδια; Αυτήν μόνο οι εμπνευστές της την πιστεύουν.

Και δεν είναι μόνο η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που το κάνει αυτό, αλλά και η αντιπολίτευση της ΝΔ, που όπως αναμένεται θα κυβερνήσει μετά από μερικούς μήνες την χώρα. Άπαντες, θέλω να πω, παίζουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, προκειμένου να αλιευθούν με ασφάλεια οι ψήφοι, μια παραδοσιακή τακτική των κομμάτων εδώ και πολλές δεκαετίες.

Το κόστος, όμως, της λιτότητας ποιος θα το πληρώνει εσαεί; Είναι γνωστό. Αυτό που δεν λένε κάνοντας πως δεν γνωρίζουν, είναι πόσες γενιές θα περάσουν και πόσες θα φύγουν, μεσούσης αυτής της τραγικής οικονομικής κατάστασης. Η Δεξιά, από την άλλη, δεν πρόκειται να αναλάβει την εξουσία αν δεν υπηρετήσει πιστά προεκλογικά που το έχει ήδη κάνει τα κέντρα λήψης αποφάσεων, αν με λίγα λόγια ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν υποσχεθεί γη και ύδωρ στους ομογάλακτους του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, έδωσε τα διαπιστευτήριά του στις Βρυξέλλες και περίπου όλοι γνωρίζουν πώς να τον χειριστούν ως κυβέρνηση. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι εκεί. Ο προβληματισμός έγκειται στο να ανευρεθεί ο επόμενος «σωτήρας» στα μάτια ενός ποσοστού του ελληνικού πληθυσμού, ικανός να βγάλει την χώρα από την κρίση στην φαντασιακή, αλλά κατ' ουσίαν να την βυθίσει σε νέα χρέη, πραγματική, διάσταση.

Αυτή η εφεύρεση στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη που δεν θα υποχωρήσει τάχα εύκολα σε εκβιασμούς, αλλά που θα είναι στην ουσία έτοιμος για νέους συμβιβασμούς, αυτός που δεν θα επαναλάβει την «ντροπή του 2015», αλλά που στην πραγματικότητα θα προλειάνει το έδαφος για νέες επενδυτικές κατακτήσεις των ξένων που έχουν λαμβάνειν για καιρό από την παρατεταμένη κρίση, δεν είναι παρά μια ακόμη νέα δοκιμασμένη συνταγή αποσιώπησης των στημένων παιχνιδιών στις πλάτες του ελληνικού λαού.

Το πρόβλημα είναι ότι περνά έτσι ο καιρός και οι υποσχεσιολόγοι εξακολουθούν να έχουν πεδίον δόξης λαμπρό. Οι εναλλαγές στην εξουσία ικανοποιούν απλά όσους βλέπουν την πολιτική ως επάγγελμα, σημαντικά κερδοφόρο την εποχή της κρίσης. Το πρόβλημα είναι στην νοσηρότητα της σκέψης όλων αυτών που αδυνατούν ή αρνούνται να καταλάβουν πως ουσιαστικά είναι οι ρυθμιστές μιας ακόμη οδυνηρής περιπέτειας που μπαίνει η χώρα τους επόμενους μήνες μέχρι και τις κοινοβουλευτικές εκλογές.

Αυτών όλων που θα υποδεχθούν με χαρά τις επιστροφές χρημάτων ως προεκλογικά δωράκια από την κυβέρνηση, όντας, όμως, παράλληλα πρόθυμοι να χρεωθούν έτερους ελεεινούς συμβιβασμούς από την νέα κυβέρνηση της νυν αντιπολίτευσης, που απλά θα πάρει πίσω τις προσφορές και θα επιβάλλει νέους φόρους. Το κόστος, λέω συμπερασματικά, θα το πληρώνουν πάντα οι πολίτες, πολλοί από τους οποίους, όμως, έχουν μεγάλες ευθύνες για τις επιλογές τους στις κάλπες.