Η ώρα έχει πάει 2.10΄. Έχω τελειώσει το κείμενό μου, για την «Ημέρα της Γυναίκας» και την μεγάλη υποκρισία που την συνοδεύει. Υποκρισία των εξουσιαστών. Που τάχα τιμούν, στις 8 Μαρτίου, την Γυναίκα, αλλά επιτίθενται εναντίον της κάθε μέρα, με τις αποφάσεις τους και τις πρακτικές τους. Με χαρακτηριστική περίπτωση το απάνθρωπο νομοθέτημα της κυβέρνησης Τσίπρα, δια χειρός  Κατρούγκαλου. Που αφήνει χωρίς σύνταξη όλες τις γυναίκες, που είχαν την δυστυχία να χάσουν τον σύντροφό τους. Και την ατυχία να τους συμβεί αυτό πριν να έχουν συμπληρώσει την ηλικία των 55 ετών. Αλλά, δεν ξέρω πώς, τα ...κατάφερα επάνω στην διόρθωση, να χάσω το κείμενο. Και δεν προλαβαίνω να το ξαναγράψω. Οπότε, καταθέτω και την δική μου ...επετειακή συμμετοχή στην «Ημέρα της Γυναίκας», με μικρό απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου μου «Γυναίκειες Ιστορίες».

«Αυτές οι αφηγήσεις σου αποκάλυπταν ότι τα πράγματα κάθε άλλο παρά ήταν έτσι όπως φαίνονταν. Περιείχαν τόσο δραματικές αποκαλύψεις, ενίοτε για αθέατες δια γυμνού οφθαλμού τραγωδίες...

Οι γυναικείες ιστορίες ξεδιπλώνονταν πάντοτε χαμηλόφωνα. Σχεδόν συνωμοτικά. Πνιγμένες ενίοτε από κάποιο λυγμό. Κι ας μιλούσαν για τις πιο κορυφαίες στιγμές της ανθρώπινης ζωής. Για το πώς έχασε το παιδί της η μία, τότε που μεθυσμένος την κλωτσούσε στην κοιλιά ο Ιορδάνης. Για το πώς έπιασε η άλλη τον δικό της να ασελγεί πάνω στη Στέλλα την ανιψιά τους, αλλά «πώς να τον χωρίσω με τέσσερα κουτσούβελα. Και πού να στηριχτώ, όταν η ίδια μου η μάνα μου απάντησε πως δεν έφταιγε το σερνικό, αλλά αυτή η πουτανίτσα που σίγουρα του κουνήθηκε». Είχανε μάλιστα, ετούτοι οι σιγανοί μονόλογοι, την αποδοχή που βρίσκει η σιγανή βροχή σαν πέφτει σε απότιστο χωράφι. Γιατί είχε ανάγκη η κάθε μία από αυτές να αισθάνεται πως δεν είναι η μόνη κακότυχη, πως περνάει τα όσα περνάει όχι γιατί κάτι στραβά έχει κάνει η ίδια, αλλά διότι «Έτσι είναι η ζωή», ή, όπερ και πλέον ανακουφιστικό για όλες, διότι «Έτσι είναι το θέλημα του Θεού».   

Ελπίζω του χρόνου να τα καταφέρω καλύτερα και να μην ξαναχάσω το κείμενό μου. Διότι, η απότιση φόρου τιμής στην Γυναίκα, είναι για μένα ένα ξεχωριστό χρέος. Απέναντι σε εκείνην που με τόσες, απερίγραπτες, θυσίες, με «ανάστησε».

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr