Οι γνώμες για το κατά πόσο μπορεί να αλλάξει η πολιτική των κυβερνήσεων των τελευταίων δέκα χρόνων διίστανται και οριστική λύση δεν μπορεί να βρει κανείς για την άρση των εμποδίων και δυσκολιών. Οι ίδιες οι κυβερνήσεις αδυνατούν να προβλέψουν πότε και με ποιο τρόπο θα βγει η χώρα από το τέλμα, προκειμένου να κάνουν την κοινωνία να ανασάνει οικονομικά. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν ανελλιπώς, έρχονται οι εκλογές να προσδώσουν ένα νέο χαρακτήρα στην όλη διαδικασία.

Σαφώς και μιλάμε για νέες εποχές στις σχέσεις των ανθρώπων, για ανταλλαγή ύβρεων, ακόμη και όταν δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος για να διαπληκτιστεί κανείς. Οι γνώμες, όμως, είναι τόσες πολλές, που απορείς πώς τόσες πολλές απόψεις επιβιώνουν στο βάθος του ασυνείδητου. Οι άνθρωποι βρίσκουν τον τρόπο αποφυγής κλιμάκωσης της έντασης, δεν βρίσκουν, όμως και τον τρόπο αποφυγής των κακοτοπιών, στα οποία οδηγούν οι κακόβουλοι εραστές της στείρας  αντιπαράθεσης.

Στο τέλος μένει μόνο το γεγονός της απομόνωσής τους, γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο είναι εφικτός κάποιου είδους συμβιβασμός.

Πέρα, όμως, από τα σημαντικά λάθη των κυβερνήσεων, υπάρχει και το ευμετάβλητο σημαντικό ποσοστό αντοχής ή ανοχής των πολιτών, που πάντοτε εξαντλείται όταν παραβιάζονται τα επιτρεπτά όριά της.  

Ανακεφαλαιώνοντας, έχω να πω τα εξής: Κανείς ποτέ δεν ήταν τέλειος, ούτε σκοπεύει να ζήσει αιώνια. Στην διάρκεια του βίου τούτου όμως, αρκούν οι σημαντικές παρεμβάσεις για να διαφανεί προπαντός ότι δεν είναι όλα προαποφασισμένα.

Η ελευθεριότητα των πράξεων του ατόμου που ακολουθεί την μη κατευθυνόμενη διαμαρτυρία, το γεγονός και μόνο ότι κάποτε υπάρχουν πολλές γνώμες που θα πρέπει να ακουστούν, δημιουργούν μια βάσιμη ελπίδα για το μέλλον, πως ο άνθρωπος δεν είναι και τόσο έτοιμος να παραχωρήσει ή να παραιτηθεί από τα πράγματα που τον αφορούν, επειδή απέναντι σε όλον αυτό τον κυκεώνα αντιλήψεων και θεωριών, υπάρχει πάντα η ενεργός δεξαμενή των σκέψεων για ένα διαφορετικό, δίκαιο, αλλά πάνω απ' όλα ανθρώπινο κόσμο.

Δεν θα πρέπει λοιπόν, ούτε να επηρεαζόμαστε από την δημιουργία τεχνητού κλίματος πανικού, ούτε από τις παραφιλολογίες περί του τέλους της ιστορίας, στην λογική του ότι όλα έχουν ειπωθεί. 

Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση, που πολλές φορές εξιστορούνται τα ίδια πράγματα, όταν ακόμη και οι λέξεις ομοιάζουν μεταξύ τους το ίδιο όπως και οι δράσεις; Στην περίπτωση αυτή, αρχικά δεν παραιτείται κανείς από τον στόχο, την απελευθέρωση δηλ. του σημερινού καταπιεσμένου ανθρώπου, όπου το κάθε τι το παρεξηγεί και είναι έτοιμος να λογοφέρει κατά οποιουδήποτε.

Η ιστορία κάνει κύκλους, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι τελειώνει, αφού κατά την διάρκειά της καταγράφονται και νέα γεγονότα που αλλάζουν άρδην τα δεδομένα. Ποιος, για παράδειγμα, γνώριζε τον ISIS το 2003, όταν οι ΗΠΑ εισέβαλλαν πεζή στο έδαφος του Ιράκ; Ποιος μπορούσε να φανταστεί την δημιουργία ισλαμικού κράτους και την πραγματοποίηση τρομοκρατικών ενεργειών σε ευρωπαϊκό έδαφος, την στιγμή που αυτό δεν είχε συμβεί μετά τις αλλεπάλληλες αναμετρήσεις με το καθεστώς Σαντάμ Χουσεΐν; Ποιος είχε προϊδεάσει για την διάλυση της Συρίας; Και πολλά άλλα.

Όσο τα γεγονότα πολλαπλασιάζονται, τόσο οι γνώμες πληθαίνουν. Όσο οι απόψεις καλύπτουν τα γεγονότα, τόσο τα αίτια αναζητούνται από πολλές πλευρές και η διαδικασία της σκέψης επί παντός σκεπτού αναδιατάσσεται.

Νέες οι εποχές στις ανθρώπινες σχέσεις, νέοι ορίζοντες ανοίγουν γιατί πολύ απλά, ενώ κάποτε η ιστορία επαναλαμβάνεται, εντούτοις κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για την εξέλιξη των πραγμάτων.

Οι δε παρεμβάσεις στα γεγονότα αυξάνονται, το ίδιο όπως και ο εμπλουτισμός της δεξαμενής των σκέψεων.

Μιλάμε απλά για μια νέα πραγματικότητα, από την οποία κανείς δεν μπορεί να βγάλει οριστικά συμπεράσματα, ούτε και να προβλέψει. Για μια εποχή των αντιφάσεων και των πολλών επιχειρημάτων. Για μια πολυσύνθετη εποχή, όπου το κάθε τι αναλύεται και σχεδιάζεται σύμφωνα με τις ορέξεις των εκάστοτε κυβερνώντων, που άλλοτε κλιμακώνουν την ένταση και άλλοτε περιορίζουν τεχνηέντως την αντιπαράθεση, για να μην εκφραστεί τελικά το πλήθος απόψεων και γνωμών από τους πολίτες.