Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Το πέρασμα σε μια πραγματικά νέα εποχή, δεν θα γίνει ούτε με εικασίες, ούτε, όμως και με παραπομπή στο χθες, όπου υποτίθεται τα πράγματα ήταν πιο γνήσια και αυθεντικά. Ο εναγκαλισμός του πολίτη με συνήθειες που τον αγκυλώνουν στην κυριολεξία στα του οίκου του δεν πρόκειται να βοηθήσει στο παραμικρό, αν ο ίδιος ο πολίτης δεν επιθυμήσει να απογαλακτιστεί από το παρελθόν, που λειτουργεί ως ψυχικός τελματισμός χάριν της ανάμνησης πραγμάτων που δεν πρόκειται να ξαναρθούν.

Στην πολιτική αυτό μεταφράζεται ως ωραιοποίηση του χθες, χωρίς καν να συνυπολογίζονται οι τραγικές παράμετροι που όρισαν το παρελθόν και τα δεδομένα που έφεραν σταδιακά την χώρα στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία, όπου οι παλαιότερες γενιές εξιδανικεύουν τις παρελθοντικές συνθήκες ζωής, καταργώντας στην πράξη την ελπίδα για κάτι διαφορετικό στο μέλλον, που φιλτράρεται με τον τρόπο αυτό μέσα από ένα εκπεφρασμένο από τις μάζες απαισιόδοξο παρόν.

Στην ουσία λοιπόν, τίποτε δεν αλλάζει, καθώς οι διθυραμβικοί λόγοι του παρελθόντος επικαλύπτουν την τάση των νέων ανθρώπων να αξιοποιήσουν αποτελεσματικά τις τωρινές τους δυνάμεις και τα ψυχικά αποθέματα, μεταβάλλοντάς τους τελικά από νωρίς σε «κουρασμένα παλληκάρια» που δεν διαθέτουν καν το σθένος να αλλάξουν θεαματικά τα δεδομένα ζωής.

Θα πω και πάλι, ότι αυτό στην πολιτική αποκαλείται στατικό βόλεμα μέσω της πανηγυρικής ανάδειξης καταστροφικών διακυβερνήσεων της χώρας, με χαρακτηριστική την υπενθύμιση του υποτιθέμενου μεταπολιτευτικού κοινωνικού παραδείσου, όπου για να βρει κανείς εργασία ή να πάρει τραπεζικό δάνειο έπρεπε να είχε γραφτεί πρώτα στην κλαδική του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ ή να είχε εκδηλώσει από νωρίς -και δη από μαθητής ή φοιτητής- ότι ανήκει στην γαλάζια ή την πράσινη παράταξη, μη αγνοώντας βέβαια και την μονοπώληση των συνδικάτων από το ΚΚΕ, που στην πράξη σήμαινε πως στα εργοστάσια και τις τζιμινιέρες παρέλαυναν θριαμβευτικά οι ημέτεροι «κόκκινοι σύντροφοι», για να ολοκληρωθεί έτσι το παζλ της κομματικής κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικοοικονομικής ζωής.

Οι δοξολογίες του παρελθόντος για μια Ελλάδα παρία της ΕΕ με το ψευδοπροσωπείο του «Βυθίστε τη Χώρα» ή «είμαστε πλέον στην ΕΟΚ», με τις γενναίες επιδοτήσεις χωρίς καν να δίδεται σημασία στο ποιος τις χορηγεί και μέχρι πότε, τα φοβερά και τρομερά θαλασσοδάνεια ή τις μυστικές συμφωνίες με τα ΜΜΕ στο όνομα της εξαγοράς ψήφων ή της μιντιακής καταβαράθρωσης με την γένεση της ιδιωτικής τηλεόρασης, που κατήργησε στην πράξη κάθε ελπίδα για στοιχειώδη εκπαίδευση αλλά πάνω απ' όλα Παιδεία, όλα αυτά λοιπόν, έρχονται σήμερα και προφέρονται προκλητικά από τα στόματα απολιθωμάτων του παρελθόντος, στην προσπάθειά τους να εξάρουν την σημασία του χθες, αποκρύπτοντας προκλητικά τα κάθε λογής κιτς των περασμένων εποχών.

Βέβαια, αυτή η κατάσταση βολεύει αφάνταστα και τις σημερινές κυβερνήσεις, που με σταθερό άλλοθι ότι «κάποιοι άλλοι» έφτασαν την χώρα εδώ που είναι, συνεχίζουν να επιβάλλουν τις εξοντωτικές πολιτικές στο όνομα μιας ακόμη στοχευμένης, αλλά στην ουσία γνώριμης δοκιμής, για υποτιθέμενη οικονομική εξυγίανση της χώρας.

Παραδοσιακά η εξυγίανση αυτή ξεκινά εδώ και δεκαετίες, με δεδομένο ότι για την Ελλάδα ο δανεισμός είναι μόνιμη και βασική πολιτική λύση. Οι νέες γενιές, λοιπόν, θα πρέπει να δώσουν την ηχηρή απάντηση, αυτές οι γενιές των 300 ή 400 στην καλύτερη περίπτωση ευρώ. Το πέρασμα στην εποχή όπου η ελπίδα για κοινωνική αντίσταση θα αναγεννηθεί, η μετάβαση σε έναν κόσμο όπου το οργουελικό 1984 θα φαντάζει αλλιώς, με λίγα λόγια η προσπάθεια των νέων ανθρώπων να υπερβούν τις αναχρονιστικές συνήθειες και τα πιστεύω των παλαιότερων, που δεν κάνουν τίποτε περισσότερο παρά να διαιωνίζουν τα κοινωνικά χάσματα, είναι και η μόνη εγγύηση πως μπορεί να αλλάξει κάτι κατ' ουσίαν. Θα πρέπει να αμφισβητηθεί στην πράξη λοιπόν, η όποια παρελθοντική ωραιοποίηση, να εκλείψουν τα τσιτάτα για τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, κρατώντας μόνο τα θετικά της όποιας ευρηματικότητας των εκάστοτε νεώτερων γενεών.

Για να αλλάξει η κοινωνία, θα πρέπει το νέο αίμα να απομυθοποιήσει το σερβιριζόμενο ένδοξο παρελθόν της Ψωροκώσταινας. Και όλο αυτό, βέβαια, με παράλληλη δέουσα προσοχή στις παγίδες του παρόντος, όπου οι κυβερνήσεις εκμεταλλεύονται τα βάσανα του κόσμου, για να περάσουν εκ νέου εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας και ολιγαρχίας.

Κοινώς, τα μάτια των νέων να είναι ανοιχτά και το αίμα τους να βράζει από αμφισβήτηση, ειδικά τώρα όπου η τεχνολογία χρησιμοποιείται ως μαζικό μέσο αποβλάκωσης. Μη ξεχνώντας βέβαια, πως κάποτε τον ρόλο αυτό τον έπαιζε η τηλεόραση, τα video games και τα ηλεκτρονικά της εποχής, με το smartphone και το τάμπλετ να τα έχουν σήμερα απλώς υποκαταστήσει. Και λαμβάνοντας υπόψιν πως, δυστυχώς, είναι οι ίδιοι και απαράλλακτοι γονείς που φωνάζουν σήμερα πως στην εποχή τους δεν είχαν τάχα κωλύματα και πως όλα πια είναι ισοπεδωμένα.