Από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά, δεν πέρασε ούτε μια ημέρα που να μην ασκείται κάποια πίεση, προς όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, από την «τρόικα», τους «θεσμούς», το ΔΝΤ, τον ΟΟΣΑ, τους δανειστές, να ξεπουλήσουμε τα πάντα. Κάθε τι που ανήκει στο ελληνικό κράτος, είτε ελέγχεται από αυτό. Και, βεβαίως, ανάμεσα σε εκείνους που μας πίεζαν και μας πιέζουν περιλαμβάνονται και οι εταίροι μας οι Γερμανοί. Εξάγοντας την ιδεολογία του οικονομικού φιλελευθερισμού, κατά την οποία η ανάμειξη του κράτους σε επιχειρηματικές δραστηριότητες είναι ...φτου κακά.

Τώρα, ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Πέτερ Αλτμάϊερ, ανακοινώνει πως η κυβέρνηση Μέρκελ σχεδιάζει μια σοβαρή παρέμβαση, για την προστασία των γερμανικών βιομηχανιών από τον ...κίτρινο πυρετό. Φθάνοντας ως το σημείο εξαγοράς μεριδίων στο μετοχικό κεφάλαιο ισχυρών γερμανικών βιομηχανιών. Από τις αυτοκινητοβιομηχανίες ως τις εταιρείες παραγωγής ηλεκτρονικών και ηλεκτρικών συσκευών και μηχανημάτων. Από τους σιδηροδρόμους ως τα ναυπηγεία και κάθε είδους εταιρεία που παράγει τεχνογνωσία.

Το επιχείρημα είναι ότι πρέπει να ανακοπεί, με κάθε τρόπο, η επέλαση των Κινέζων, που εξαγοράζουν την μια εταιρεία μετά την άλλη στην Ευρώπη. Διότι, όπως υποστηρίζει η γερμανική κυβέρνηση, αγοράζοντας, οι Κινέζοι, μια εταιρεία, αγοράζουν πέρα από τα πάγιά της και την τεχνογνωσία της. Έτσι εξηγείται και η πρεμούρα των κυβερνήσεων Γερμανίας και Γαλλίας για συγχώνευση την σιδηροδρομικών σχημάτων της Siemens και της Alstom, την οποία απορρίπτει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Κρατιστής δεν είμαι. Δεν θέλω το κράτος να εμπορεύεται ακόμη και ...καφέδες, όπως είχε επιχειρήσει άλλοτε η Βάσω Παπανδρέου. Πιστεύω, όμως, ότι το κράτος πρέπει να λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Με καθαρές δημόσιες επενδύσεις. Ας θυμηθούμε ότι αυτό που σήμερα θεωρούμε ως εθνική βιομηχανία, ο τουρισμός, δεν θα υπήρχε αν το κράτος, στην πρώτη επταετία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν έκτιζε τα «Ξένια» και τα άλλα συγκροτήματα, δεν επένδυε σε οδικό δίκτυο και άλλες υποδομές. Ούτε θα υπήρχε αυτή η περίοδος που έχει καταγραφεί ως «ευημερία», αν δεν έστηνε βιομηχανίες, όπως εκείνες της παραγωγής ζάχαρης από τα τεύτλα, των λιπασμάτων, των ναυπηγείων, των διυλιστηρίων κλπ.

Υπάρχει πάντα η μέση οδός. Ως απάντηση στους ακραίους νεοφιλελεύθερους και μονεταριστές. Οι κρατικές επενδύσεις δεν είναι εξ ορισμού ...τρισκατάρατες. Αρκεί να γίνονται ορθολογικώς και να διαχειρίζονται επωφελώς και εντίμως.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr