Μένεις πίσω σε πολλά πράγματα, όταν θεωρείς πως έχεις υποχρέωση να αισθάνεσαι ότι χρωστάς πολλά σε κυβερνήσεις που δήθεν παρέλαβαν καμένη γη (όχι ότι δεν ισχύει αυτό αλλά είναι το πάγιο επιχείρημα όταν κάποιο κόμμα αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας) και αναγκάζονται να πάρουν μέτρα που θα δυσαρεστήσουν συνολικά την κοινωνία.

Δίνεις άφεση αμαρτιών σε παρατάξεις, που το μόνο που κάνουν είναι να παραφιλολογούν επειδή έτσι έχουν μάθει να ξεγελούν τους πολίτες με ψευδοπαροχές και υποσχέσεις σε μια πραγματικά καμένη γη. Αυτό μάλιστα, νομιμοποιείται τρόπον τινά από τα στατιστικά στοιχεία που άλλοτε εκτοξεύουν τα ποσοστά ανεργίας στα ύψη και άλλοτε παρουσιάζουν ψευτοβελτιώσεις, για να μπορούν οι κυβερνήσεις να δείχνουν πως με την οικονομική τους πολιτική πέτυχαν να ανυψώσουν το ηθικό της κοινωνίας.

Σε κάθε περίπτωση, γενικά, θα πρέπει να μην δίνεις σημασία σε όλα αυτά που λανσάρονται ως πολιτικές επιτυχίες από κόμματα που το μόνο που ελπίζουν, είναι να δρέπουν τους καρπούς μιας αποπροσανατολισμένης και αποσυντονισμένης κοινωνίας.

Έχουν μεταβάλλει τον κοινωνικό ιστό σε σκουπιδοφάγο, σε αποδέκτη αποφάσεων για ένα ανασφαλές μέλλον, που αν μη τι άλλο προϊδεάζει μια πολύ δύσκολη καθημερινότητα. Έχουν επιβάλλει ένα κάκιστο μοντέλο ζωής, με συνεχή ανταγωνισμό ανάμεσα στους πολίτες για την μονάκριβη θέση στον ήλιο, που φαντάζει παράδεισος, όταν αφορά το δημόσιο και την εργασιακή Νιρβάνα που το συνοδεύει.

Στην Ελλάδα του σήμερα, αυτός που εξασφαλίζει τα προς το ζην θεωρείται προύχοντας, όταν σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, το 65% των πολιτών μετά βίας τα βγάζει πέρα. Στην χώρα όπου γεννήθηκε ο πολιτισμός, η αμάθεια των ώριμων, αλλά και το μειωμένο ενδιαφέρον των νεώτερων σε ηλικία για την ιστορία, προκαλούν πολιτιστικό έμφραγμα, με ό,τι αυτό συνεπιφέρει με την πάροδο των χρόνων. Κι αυτό δυστυχώς, βασίζεται σε πρόσφατα δημοσιευμένα στοιχεία, που δεν αφορούν βέβαια μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη στο σύνολό της. Η διαφορά είναι ότι η χώρα μας είναι και πάλι ουραγός.

Παρατεταμένη κρίση λοιπόν, συνεχής μείωση των ποσοστών που αφορούν την ανάπτυξη και τις επενδύσεις -παρά την σερβιριζόμενη ωραιοποίηση για μεγαλεπήβολες εμπορικές συμφωνίες ακόμη και με την Τουρκία-  αδιάκοπη παραφιλολογία για την Ελλάδα «που άντεξε τα χρόνια της κρίσης», εννοώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι οι πολίτες αποδέχθηκαν όλα τα μέτρα λιτότητας και προϊδεάζοντας τους πάντες για πιθανή μελλοντική λιτότητα.

Όλα αυτά αποδεχόμενος λοιπόν, όλα ετούτα τα μυθεύματα περί ασφαλούς διαβίωσης και ομαλής μετάβασης στο μέλλον, μεταβάλλοντάς σε πειθήνιο όργανο και πολίτη με σκυμμένο το κεφάλι, σε κάνουν να μένεις πίσω σε πολλά πράγματα, αλλά πάνω απ' όλα να μην νοσταλγείς τις μέρες ευτυχίας, επειδή θα πρέπει πάντα να προσπαθείς να αποδέχεσαι την κάθε περικοπή στο όνομα της μελλοντικής αποκατάστασης σε όλους τους τομείς.

Να δίνεις, με λίγα λόγια, πάντα άφεση αμαρτιών σε πολιτικές που στοχεύουν στην υποτιθέμενη πρόοδο, όταν το κατά κεφαλήν εισόδημα έχει μειωθεί δραματικά και η ζήτηση έχει πέσει κατακόρυφα. Να καταπίνεις την αμάσητη τροφή της υπερκατανάλωσης από την επίσημη εξουσία, την στιγμή που δίπλα σου αργοσβήνουν οικογένειες και να δοξάζεις το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη κόμματα και πολιτικοί που φροντίζουν για σένα, όταν αρκεί και μόνο μια ευχή για το ευοίωνο μέλλον που δεν εδράζεται ουδαμώς στην πραγματικότητα, για να σε κάνει να εκλιπαρείς για την συνέχιση των ίδιων τυραννικών πολιτικών με αντάλλαγμα ανείπωτες υποσχέσεις για το μέλλον.

Είτε Τσίπρας λέγεται αυτός, είτε Μητσοτάκης, Γεννηματά ή Κουτσούμπας, είτε δεν ξέρω ποιος ή ποια άλλη, το ζητούμενο για όλους τους είναι να σε κρατούν σε ύφεση, για να μπορούν να κάνουν ανενόχλητοι το πολιτικό τους παιχνίδι.

Να σε κρατούν σε απόσταση από το κοινοβούλιο, εκεί ακριβώς που λαμβάνονται οι μοιραίες αποφάσεις για το μέλλον σου, χωρίς την συμμετοχή σου. Εναπόκειται σε σένα και μόνο να αλλάξεις τα δεδομένα, ανατρέποντας με γρήγορες κινήσεις την εικόνα που σου έχουν φιλοτεχνήσει και επιβάλλει, μεταρέποντάς σε σε πολίτη ζητιάνο της ψεύτικης βοήθειας και προσφοράς τους.