Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τον Μάιο εκλογές ή τον Οκτώβριο; Θα προσφέρει πρώτα τα απαραίτητα «δωράκια» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και έπειτα θα πάμε σε εκλογές ή θα γίνουν όλες μαζί την άνοιξη; Θα εξαντληθεί η τετραετία ή θα πάμε σε «δοτές» εκλογές και μεταβίβαση της εξουσίας στην ΝΔ, τώρα που είναι φρέσκος ο όποιος θυμός για τον ΣΥΡΙΖΑ;  

Ερωτήματα που βασανίζουν τον μέσο πολίτη, που αδημονεί να κάνει ξανά την επιλογή του. Έχει αγωνία ο πολίτης, όμως γιατί; Για να καταθέσει την ψήφο του σε μία χώρα που από χρόνια έχει χρεοκοπήσει και βασίζεται στα δανεικά, που και αυτά, όμως, δεν τα βλέπει ποτέ; Γιατί όλη αυτή η πρεμούρα για τον χρόνο των εκλογών, γιατί όλη αυτή η φασαρία για το πότε θα βρεθούμε πάνω από την κάλπη;

Τα κόμματα φυσικά έχουν κάθε λόγο να περιμένουν τώρα ή αργότερα τις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί το ψαλίδισμα της διαφοράς, η ΝΔ να πάρει την εξουσία όσο είναι ακόμη καιρός, τα υπόλοιπα κόμματα να διασφαλίσουν μια ευνοϊκή θέση ή να πάρουν το ποσοστό εκείνο που θα τα κρατήσει εντός κοινοβουλίου. Κάθε παράταξη λοιπόν, έχει τους λόγους της, αλλά πάνω απ' όλα τα σχέδιά της. Αυτοί που δεν έχουν κανένα λόγο να αγωνιούν, είναι εκείνοι οι πολίτες που δεν είναι ενταγμένοι σε κομματικούς στρατούς.

Τουναντίον, βιάζονται όλοι αυτοί που βολεύτηκαν ή πρόκειται να βολευτούν σε θέσεις κλειδιά, με παχυλούς μισθούς και απολαβές. Και δεν είναι και λίγοι. Στις κατ' ιδίαν συζητήσεις ένα είναι το βασικό ζητούμενο, να νικήσει αυτός που έχει τάξει τα περισσότερα ή εκείνος που δεν υπόσχεται πια -όχι στο πλαίσιο μιας υποτιθέμενης ειλικρίνειας, αλλά επειδή ακριβώς δεν έχει μείνει και κάτι για να προσφέρει.

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ λοιπόν, επιδίδονται σε απίστευτες κοκορομαχίες γιατί έτσι επιτάσσει ο νέος, αλλά γνώριμος από παλιά προεκλογικός πυρετός, που δεν έχει πλέον πολιτικές φιέστες, πλην, όμως, περιέχει όλο το μενού για την προσέλκυση νέων ψηφοφόρων. Αυτοί δε με την σειρά τους, κάνουν το μεγάλο άλμα, μιμούμενοι τους πολιτικούς αυτούς που αλλάζουν κομματικά στρατόπεδα σαν τα πουκάμισα, την ίδια μάλιστα στιγμή που αυτοί που τους κατηγορούν για πολιτικο-ιδεολογική ανεντιμότητα, περιμένουν πώς και πώς αυτήν ακριβώς την ψήφο των μεταπηδησάντων από κόμμα σε κόμμα ψηφοφόρων. Η κοροϊδία στο έπακρο.

Δεν περισσεύει τίποτε σε αυτόν τον προεκλογικό αγώνα, ούτε μπέσα, ούτε ειλικρίνεια. Παρόλα αυτά, πολλοί θα είναι αυτοί που θα ρίξουν, για παράδειγμα, την ψήφο τους στην Χρυσή Αυγή, παρά τις όσες σοβαρές κατηγορίες της έχουν αποδοθεί και παρά το γεγονός ότι μέλη της συνεχίζουν να είναι υπόδικοι. Πολλοί επίσης, θα συνεχίσουν να στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ παρά την εμφανή αλλοπρόσαλλη πολιτική του, ενώ άλλοι θα ποντάρουν στον Μητσοτάκη, που λέει αυτά που έλεγαν οι μνημονιακοί προκάτοχοί του, χωρίς καν να σκεφθούν ότι το θέμα τελικά δεν είναι ποιο κόμμα θα πριμοδοτήσουν, αλλά ποια πολιτική έχει υποδειχθεί από τους εταίρους στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Τα πράγμα είναι ξεκάθαρο: είτε γίνουν εκλογές την άνοιξη, είτε το φθινόπωρο, το σίγουρο είναι πως ετοιμάζεται πυρετωδώς η νέα λιτότητα. Ό,τι δοθεί ως κοινωνικές παροχές από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα είναι παρά αυτό που θα περικόψει μια μελλοντική κυβέρνηση Μητσοτάκη, στην λογική της νέας απόκτησης εσόδων. Ό,τι πάρει κανείς το επερχόμενο διάστημα, είναι αυτό που θα χάσει την επόμενη χρονιά, όταν νέα φορολογικά μέτρα θα στοχεύσουν και πάλι στο περιλάλητο «νοικοκύρεμα της οικονομίας».

Πόσες φορές δεν το έχετε ακούσει αυτό; Πόσες φορές αυτοί που κατέλαβαν την εξουσία δεν επανέλαβαν σε όλους τους τόνους ότι παρέλαβαν «καμένη γη» και πως εφεξής θα χρειαστεί να πάρουν μέτρα για να ανεβάσουν τους οικονομικούς δείκτες;

Το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές. Το ζητούμενο δεν είναι πότε θα έχουμε εκλογές, αλλά το αν οι εκλογές αυτές προσφέρουν κάτι πέραν της λογικής του «έβαλε ο Μανωλιός τα ρούχα του αλλιώς».

Για τους δε επικρίνοντες τούτες τις σκέψεις ως καταστροφικές, οι αναμνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών με τις προφανείς καταστροφικές πολιτικές των κομμάτων εξουσίας μάλλον αντισταθμίζουν την δυσαρέσκειά τους. Είναι μια καλή άσκηση μνήμης.