Καμία έκπληξη. Οι αντιδράσεις όχι μόνον απλών πολιτών αλλά και παραγόντων της αυτοδιοίκησης, σε διάφορες περιοχές της ηπειρωτικής χώρας, όπου μεταφέρονται αιτούντες άσυλο από τα νησιά μας, ήταν απολύτως αναμενόμενες. Είναι το φυσικό αποτέλεσμα μιας νοοτροπίας που έχει επικρατήσει ευρέως στην ελληνική κοινωνία. Νοοτροπίας που διέπεται από την φιλοσοφία του δόγματος «μακριά από τον κώλο μας και όπου θέλει ας μπει».

Τι μας νοιάζει εμάς αν βουλιάζουν η Λέσβος, η Σάμος, τα άλλα νησιά του Αιγαίου, είτε οι παραμεθόριες κωμοπόλεις και τα χωριά του Έβρου; Ας τους πάνε όπου θέλουν, αρκεί να μη διαταράξουν την δική μας ηρεμία. Να μην επιπέσουν στα δικά μας σχολεία και νοσοκομεία, να μην τριγυρνάνε στις δικές μας γειτονιές, να μη ...λιάζονται (αξέχαστη Τασία Χριστοδουλοπούλου) στις δικές μας πλατείες.

Είναι η ίδια λογική και ηθική που κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες και ως προς το θέμα των απορριμμάτων. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ορθή πολιτική δημιουργίας χώρων αξιοποίησης των απορριμμάτων, να ανθούν οι παράνομες χωματερές, να μολύνεται το περιβάλλον και να καταδικάζεται η Ελλάδα, από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και την εκτελεστική επιτροπή, να πληρώνει, κάθε χρόνο, τεράστια ποσά προστίμων. Τα οποία βεβαίως, δεν βγαίνουν από τον προσωπικό κουμπαρά κανενός Μητσοτάκη, Τσίπρα, Σαμαρά, Παπανδρέου, ή Σημίτη. Απλώς αυξάνουν τις αιτίες υπερφορολόγησης κάθε πολίτη και κάθε επιχείρησης.

Το ίδιο πνεύμα επικρατεί και ως προς την κατανομή των προσφύγων και μεταναστών. Διότι αντιμετωπίζονται και αυτοί ως κοινωνικά απορρίμματα, ως δύσοσμα σκουπίδια, που δεν πρέπει να μολύνουν την περιοχή μας. Την πόλη ή το χωριό μας. Και πού να πάνε; Εδώ αρχίζει το γνωστό παιγνίδι της ...κολοκυθιάς. Η κατακλείδα του οποίου είναι η καταφυγή στο δόγμα «μακριά από μας και όπου θέλει ας μπει».

Όταν το πνεύμα αυτό εκπορεύεται από ολόκληρες κυβερνήσεις της Κεντρικής Ευρώπης, με προεξάρχουσες εκείνες κάποιων πρώην κομμουνιστικών χωρών (Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία κ.ά.), δεν συνιστά έκπληξη το ότι βρίσκει απήχηση σε κάποιες οργισμένες δικές μας κυράδες που υπεραμύνονται του δικαιώματος «να μην συγχρωτίζονται τα παιδιά μας με δαύτους». Αλλά, πέρα από τις αντιδράσεις απλών ανθρώπων, υπάρχει η πονηρή, λαϊκιστική και ψηφοθηρική, τακτική τοπικών παραγόντων.

Όλοι αυτοί οι «παράγοντες» φορούν συνήθως κάποιο κομματικό καπέλο. Και είναι υποχρέωση των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου να «τους μαζέψουν».

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr