Οι αποφάσεις για το μέλλον της χώρας λαμβάνονται ως είθισται εν θερμώ και όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτές ποντάρουν στον αιφνιδιασμό των πολιτών. Με τόσα μέτρα λιτότητας, το ενδιαφέρον είναι στραμμένο αλλού και η επιβίωση έχει γίνει ο βασικός στόχος όλων. Στο μεταξύ, νέα μέτρα λαμβάνονται, επιδεινώνοντας σφόδρα την κατάσταση.

Οι κινήσεις και θέσεις των κομμάτων είναι αντιφατικές, με τους πολιτικούς να εξακολουθούν να μην απαντούν στο πιο βασικό ερώτημα: Πώς και πότε θα βγει η χώρα από την κρίση; Δεν δίδονται βέβαια, απαντήσεις, γιατί κανείς δεν περιμένει πως από την μια χρονιά στην άλλη θα υπάρξουν εκπλήξεις. Και να υπάρχουν κάποιες, αυτές δεν θα σχετίζονται με την πραγματική κατάσταση των νοικοκυριών, παρά με μία γενική και αόριστη, αλλά πάραυτα μοδάτη ρήση περί «εξόδου από την κρίση».

Αυτό που δεν γίνεται σαφές και κατανοητό, είναι ότι τα μέτρα λιτότητας ήρθαν για να μείνουν και πως κανένα ανταποδοτικό μέτρο δεν μπορεί να μετριάσει το τεράστιο βάρος που έχουν αποφέρει στην κοινωνία. Δεν υπάρχουν απαντήσεις επίσης, για τον λόγο του ότι κανείς δεν παίρνει την ευθύνη να προεξοφλήσει την πορεία της οικονομίας, ειδικά σε μια περίοδο όπου η αγορά έχει γονατίσει λόγω του ότι οι καταναλωτές έχουν γίνει άφαντοι.

Το ότι η Ελλάδα έχει εξέλθει θεωρητικά των μνημονίων δεν λέει τίποτε, ούτε διασφαλίζει τα νοικοκυριά. Μια προσεκτική ματιά στους λογαριασμούς αν ρίξει κανείς, θα δει παντού επιβαρύνσεις και φόρους, αυξήσεις και «περίεργες» ανόδους τιμών, που πότε αφορούν έξοδα Δήμων, πότε ΦΠΑ και πότε ανταποδοτικά τέλη και προκαταβολές, που δήθεν συμβάλλουν στην αντιμετώπιση δαπανών για υπηρεσίες ή έργα που αφορούν την υποτιθέμενη βελτίωση της ποιότητας ζωής, την ανάπτυξη των περιοχών και την καλύτερη «εξυπηρέτηση» των πολιτών. Τα ποσά αυτά ενίοτε είναι μικρά, αλλά αθροιζόμενα δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα.

Για την δε βελτίωση της ποιότητας ζωής, αλλά και την εξυπηρέτηση των πολιτών, «μιλά» η καθημερινότητα από μόνη της, τα γεγονότα που αφορούν την πρόσβαση του πολίτη στις διάφορες υπηρεσίες και οργανισμούς. Φουσκωμένοι λογαριασμοί, λοιπόν και φόροι που αν μη τι άλλο δεν δείχνουν πως η κατάσταση μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Αυτό που συμβαίνει, είναι να αδειάζουν τα πορτοφόλια, και να μην μετακυλύεται πλέον το χρήμα. Με δεδομένη δε την παρατεταμένη έλλειψη εξυπηρέτησης των πολιτών, αλλά και τα «εγκλήματα» που διαπράττονται από το κράτος σε κρίσιμες στιγμές (πχ φονική πυρκαγιά στο Μάτι και πλημμύρα στην Μάντρα), η όλη κατάσταση περιπλέκεται σοβαρά.

Τι μένει, λοιπόν; Απλά να λαμβάνονται αποφάσεις χωρίς τους πολίτες, είτε αυτό αφορά τις αυξήσεις των τιμών και την φορολογία, είτε την συνθήκη των Πρεσπών, είτε τις ιδιωτικοποιήσεις -γιατί λέει μόνο λόγω αυτών θα πέσει χρήμα στην αγορά είτε τις διακρατικές συμφωνίες με χώρες που ερίζουν μερτικό από την οικονομική κρίση της Ελλάδας.

Όλα γίνονται εν θερμώ, κρυφίως και κάτω από το τραπέζι, και οι οριστικές αποφάσεις λανσάρονται ένα πρωινό όπου κανείς δεν θα έχει καταλάβει πως έγιναν όλα. Τα ερωτήματα είναι πολλά και σοβαρά, το ίδιο σοβαρές, όμως, είναι και οι ενστάσεις των πολιτών για το δικαίωμα στην ενημέρωση.

Πώς, για παράδειγμα, έφτασε η κυβέρνηση από το κλείσιμο των τραπεζών το καλοκαίρι του 2015 και την φραγή στις αναλήψεις, να μιλά για απόλυτα επιτυχημένη έξοδο της χώρας στις αγορές μόλις τρία χρόνια μετά, όταν σύμφωνα με τις γνώμες πολλών οικονομολόγων θα χρειαστεί πολύς ακόμη χρόνος για να ανακάμψει στοιχειωδώς το εισόδημα των νοικοκυριών;

Πώς γίνεται την στιγμή που τα φτωχά νοικοκυριά έχουν πολλαπλασιαστεί, να μιλούν κάποιοι για αναπτυξιακή διαδικασία και μάλιστα να εννοούν με αυτό τους καταγραφόμενους τζίρους στην αγορά; Περίεργα πράγματα συμβαίνουν. Αυτό, όμως, που κυριαρχεί,  είναι η άπλετη αισιοδοξία και η ρητορική που την συνοδεύει.

Με αυτά τα δεδομένα, με αυτή την λιτότητα που δεν έχει πάψει στο παραμικρό, αλλά πάνω απ' όλα την φτώχεια στην κοινωνία, οι ελπίδες μάλλον είναι ελάχιστες. Στο τέλος μένουν μόνο τα λόγια και οι τυμπανοκρουσίες για μια δήθεν άλλη Ελλάδα. Για έναν τόπο που βασανίζεται εδώ και χρόνια και οι πολίτες του οποίου, αιφνιδιάζονται καθημερινά από μικρές ή μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια. 

Μια Ελλάδα ουραγό που καταγράφει τα χειρότερα ποσοστά στις στατιστικές αναλύσεις που αφορούν είτε την πορεία της οικονομίας, είτε την διαφθορά, είτε το δημογραφικό και την ανεργία.