Το να ελπίζει κανείς ότι μπορεί να αλλάξει κάτι σε αυτή την κατάσταση, πέραν της φυσικής ελπίδας και εσωτερικής κλίσης για το καλύτερο, δεν προσδίδει τίποτε περισσότερο στην όλη επικρατούσα κατάσταση, καθώς τα προσφερόμενα δεδομένα δεν παραπέμπουν σε κάτι ουσιαστικά διαφορετικό, ούτε οι προοπτικές προμηνύουν σαρωτικές αλλαγές στην κοινωνία και την οικονομία, σε μια χώρα που έχει εδώ και πολύ καιρό απολέσει τις δυνατότητες αναγωγής της σε πρωτοπόρο στο αναπτυξιακό προτσές ή εναρμονισμού της με τα νέα δεδομένα που επικρατούν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μια σπίθα, όμως, αρκεί για να αλλάξει τα δεδομένα.

Η Ελλάδα δεν αναπτύσσεται, γιατί πολύ απλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να υπάρξει προοπτική για ανάπτυξη μέσω δυνατοτήτων πλήρωσης των τεράστιων κενών στην οικονομία, δεδομένης της επιδεινούμενης φοροεπιδρομής στα νοικοκυριά, με ορατές πλέον συνέπειες στην ανταπόκριση των πολιτών σε όλα τα επίπεδα.

Βέβαια οι κυβερνώντες, ως είθισται, από το 2010 και μετά τάζουν οικονομική ανάταξη από έτος σε έτος, διακηρύσσοντας ότι από μέρα σε μέρα τα αναπτυξιακά ποσοστά διαμορφώνονται προς το καλύτερο, συμπεριλαμβανομένης της υποτιθέμενης αναπλήρωσης των κενών με νέους νόμους και νομοθετικές διατάξεις προς όφελος του δήθεν προβαλλόμενου κοινού καλού. Το ίδιο, βέβαια, κάνει και η αντιπολίτευση -τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογές- διαλαλώντας ότι η ατμομηχανή της ανάπυξης θα λάβει χώρα μετά την απομάκρυνση του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία.

Δεν πρόκειται παρά για συνήθεις ανταλλαγές πολιτικών πυροτεχνημάτων και εκτόξευση προπετασμάτων καπνού, για να γίνεται πολιτικό παιχνίδι και να προσελκύεται ο λαός στην όλη διαδικασία με την βοήθεια δικανικών λόγων και επιχειρημάτων.

Αν οι πολίτες μπορούσαν να σταχυολογήσουν την ακριβή αξία των επιχειρημάτων αυτών, αν ο λαός ήταν σε θέση να κάνει τους δέοντες απολογισμούς, τα συμπεράσματα θα φωτογράφιζαν την καθημερινή μιζέρια και φτώχεια και όχι τον υποτιθέμενο πλουτισμό, την αλλοτρίωση και την άλωση της ανθρώπινης αλληλεγγύης παρά την τυπολατρική και επίπλαστη καλοζωία, για τον απλούστατο λόγο του ότι δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα ανακατανομής και αναδιάταξης πραγματικών σχεδίων μέσω υλοποιημένων αποφάσεων που στοχεύουν στο μέλλον και την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.

Θέλω να πω ότι μάλλον τα σχέδια μένουν σχέδια και οι συμφωνίες ανάπτυξης δίνουν τροφή μονάχα για αδιάφορες συζητήσεις και όχι για πράξεις. Αν κάποιοι ξένοι όμιλοι εταιρειών έρχονται να επενδύσουν στην Ελλάδα, το κάνουν όχι για να τονώσουν την οικονομία της χώρας αλλά για να περιορίσουν το κόστος, ακριβώς αυτό που γίνεται για παράδειγμα  στην Κίνα με το φτηνό εργατικό δυναμικό που συμπιέζει το κόστος και αυξάνει αλματωδώς τα κέρδη.

Τίποτε δεν γίνεται χωρίς τον γνώμονα του συμφέροντος και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, ψεύδεται ασυστόλως ή απλά αποπειράται να ξεγελάσει για μια ακόμη φορά τους αφελείς. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανάπτυξη και καλύτερα είναι να κοιτάξει κανείς τα στατιστικά στοιχεία που δίδονται στην δημοσιότητα κάθε φορά και ειδικά αυτά που δεν αναφέρουν πλασματικά εικονικά στοιχεία διαμορφωμένα κατά το δοκούν από τους εκάστοτε κυβερνώντες.

Το δε τραγικό είναι ότι κάθε φορά γίνεται το ίδιο πράγμα, όποια κυβέρνηση και να βρίσκεται στην εξουσία. Ως δια μαγείας, από το 2010 και μετά, χρόνο με τον χρόνο, τα δημοσιονομικά στοιχεία καταγράφουν ανοδική πορεία, που αν ήταν έτσι στην πραγματικότητα, σήμερα η χώρα θα είχε προ πολλού εισέλθει στην αναπτυξιακή διαδικασία. Με λίγα λόγια, για ανάπτυξη μιλούν εδώ και σχεδόν εννέα χρόνια, αλλά ανάπτυξη δεν βλέπουμε, με κριτήριο και οδηγό την προ πολλού αποθνήσκουσα αγορά.

Τίποτε λοιπόν, δεν μπορεί να ελπίζει κανείς, παρά να κάνει δεήσεις για κάτι που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας θα πρέπει να κλειστεί στο καβούκι του και να μοιρολατρεί. Σε καμία περίπτωση. Η ζωή σημαίνει διαρκής αγώνας για καλυτέρευση των συνθηκών, σημαίνει πίστη για το καλύτερο, σημαίνει πολύ απλά δύναμη και αντίσταση κατά όλων αυτών που μας εμποδίζουν να ζήσουμε πραγματικά.

Τα δεδομένα, εν κατακλείδι, μπορεί να παραπέμπουν σε αδιέξοδο και η καθημερινότητα σε παρατεταμένο αδιέξοδο, εξαρτάται, όμως, αποκλειστικά από το πώς ορίζεται από τον καθένα η ελπίδα και πώς εκλαμβάνεται σε προσωπικό επίπεδο το αδιέξοδο αυτό. Ελπίδα από τα κυβερνητικά σχέδια δεν υπάρχει, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι έχουν πάψει να ελπίζουν στην άρση των αδιεξόδων. Η κατάσταση παραμένει ως έχει, κάτι που δεν γεννά ελπίδα, η σπίθα, όμως, στον εσωτερικό κόσμο του καθενός μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανάψει και να ανατρέψει άρδην τα δεδομένα. Μην το λησμονούμε ποτέ αυτό και ειδικά όταν οι εξουσίες το έχουν μάλλον αγνοήσει, κάτι που προσδίδει καινούργιο ενδιαφέρον στην αγωνιστική διαδικασία, για την καλυτέρευση ή ανατροπή των όρων ζωής.