Αντικριστά με μια αποσυντονισμένη κοινωνία, με πολίτες που ψάχνουν απεγνωσμένα εξόδους διαφυγής από τον σφιχτό οικονομικό εναγκαλισμό και ένα κράτος που συνεχίζει να επιβάλλει φόρους στο όνομα της κάλυψης των ελλειμμάτων, αλλά και της προσχηματικής ανάπτυξης, η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ο παρίας της Ευρώπης, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι η ήπειρος αυτή έχει κάνει άλματα σε ότι αφορά την συχνότητα απονομής δικαιωμάτων στους πολίτες της.

Πράγματι, σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα εργασιακά δικαιώματα συρρικνώνονται ολοένα και περισσότερο και τα παζάρια με την εργοδοσία έχουν την τιμητική τους. Αυτό βέβαια ισχύει εδώ και πολλά συναπτά έτη, καθώς και το ζητούμενο είναι να σπεύδουν οι πολίτες να συμβιβαστούν με κάθε κόστος και τίμημα και όχι να αποκτήσουν και πάλι τα χαμένα προνόμια.

Οι εποχές που διεκδικούσαν τα προνόμια αυτά, από την άλλη, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και η πραγματικότητα παραπέμπει σε δουλοπρεπείς συμπεριφορές, αλλά και σε προσβλητικές συμβάσεις εργασίας. Οι απολύσεις και η ανεργία, από την άλλη, απειλούν ευθέως τον μέσο εργαζόμενο πολίτη, απολύσεις που λαμβάνουν χώρα στο όνομα της οικονομικής κρίσης και ανεργία που ναι μεν παρουσιάζεται μειωμένη, εντούτοις, όμως, με την πριμοδότηση της ημιαπασχόλησης ή της κατά περίσταση εργασίας.

Η κοινωνία έχει αποσυντονιστεί και το κέρδος αποδίδεται σε αυτούς που κερδοσκοπούν εδώ και χρόνια από την κρίση. Αναρωτιέστε πόσοι είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται την κρίση; Σας απαντώ: πολλοί. Ο αριθμός αυτών που πλούτισαν και εξακολουθούν να πλουτίζουν από την φτώχεια των ασθενών οικονομικών στρωμάτων έχει πολλαπλασιαστεί στην Ελλάδα με τα χρόνια, καθώς δεν είναι και λίγοι εκείνοι που αναζητούν το κέρδος με μη νόμιμο τρόπο, μιμούμενοι τους κάθε λογής εντεταλμένους για οικονομική συσκότιση που παίζουν κατάλληλα τον ρόλο τους εδώ και πολλά χρόνια.

Σημασία σήμερα δεν έχει πώς αποκτά κανείς χρήματα, αλλά και μόνο το γεγονός ότι τα αποκτά, σε μια εποχή που δεν ευνοεί ούτε  τις νόμιμες συνδιαλλαγές, ούτε την ξεκάθαρη στάση σε ότι αφορά την εκάστοτε πληρωμή. Για τον λόγο αυτό, η πλειοψηφία των συναλλασσομένων καταφεύγει στην προσφιλή «ελληνική τακτική» του «να κάνω την δουλειά μου και να μην πληρώσω κανέναν». Αυτό μεταφράζεται στην λογική του «δεν σηκώνω το κινητό» και «γίνομαι άφαντος» για κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα. Αυτή είναι η ελληνική «πιάτσα», αυτοί οι κανόνες λειτουργίας της, αυτά τα δεδομένα και ισχύς του περιβόητου «ελληνικού φιλότιμου».

 Το παράδειγμα δεν δίδεται μόνο από τους πολιτικούς εξάλλου αυτοί αποτελούν την βιτρίνα της θέλησης του εκλογικού σώματος. Οι απλοί καθημερινοί πολίτες της διπλανής πόρτας που διεισδύουν στην αγορά με αυτοπεποίθηση και σιγουριά πως είναι οι καλύτεροι, όλοι αυτοί δημιουργούν το κλίμα και το επιδεικνυόμενο στάτους επιβίωσης. Φυσικά σε βάρος όλων των υπολοίπων που ακολουθούν με ευλάβεια, θα έλεγα, τους νόμους - των λίγων υπολοίπων που καλούνται κάθε φορά στα φόρα και τα συνέδρια να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά χάριν ενός διεφθαρμένου κράτους, που πάντα επιβίωνε και επιβιώνει κατ΄αυτόν τον τρόπο.

Με λίγα λόγια, αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2018 και όποιος την αρνείται, είτε ανήκει σε άλλους κόσμους, είτε έχει συμφέρον να μην την αποδέχεται και να κλείνει τα μάτια, όταν έξω γίνεται χαλασμός. Η αλλαγή αυτής της κατάστασης δεν έχει και πολλά περιθώρια για τον λόγο και μόνο ότι κάποιοι ξέρουν πολύ καλά και έχουν σχεδιάσει κατάλληλα τον σημερινό τρόπο ζωής.

Συμφέρει εν ολίγοις και η φοροδιαφυγή και ο εύκολος πλουτισμός. Συμφέρει να ακούγεται με επιμελημένο τρόπο ότι ο Έλληνας είναι «δαιμόνιος» και επιβιώνει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Και όλο αυτό σε μια εποχή όπου το ασύδοτο κέρδος πολλών σημαίνει την απόλυτη ένδεια άλλων. Για να  μοστράρει ο μέσος Έλληνας πως κατάφερε και πάλι να κοροϊδέψει τους Θεσμούς με την καθοδήγηση των κυβερνήσεων, χωρίς να ξέρει ο άμοιρος πως θα πληρώνει το τίμημα εφ΄όρου ζωής.