Μπήκα στο πολιτικό ρεπορτάζ το 1974, με την κατάρρευση του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Και βίωσα έκτοτε αμέτρητες αλλαγές κυβερνητικών σχημάτων. Άλλοτε υπό τον παγιωμένο έκπαλαι όρο «ανασχηματισμός» και άλλοτε υπό τις νεωτερικές εφευρέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, όπως «αναδόμηση», ανασύνταξη, ανασυγκρότηση, αναδιάταξη και τα παρόμοια.

Είχε πλάκα να διαβάζω τις αναλύσεις για την εκάστοτε βαρύνουσα σημασία του κάθε ανασχηματισμού, που τάχα θα «σηματοδοτούσε» μια «νέα πορεία» της τότε κυβέρνησης, είτε επρόκειτο για γαλάζια, είτε για πράσινη. Στο τέλος αποδεικνυόταν ότι όλες οι μεγάλες προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί με την μέθοδο των διαρροών, των ψιθύρων και των αναλύσεων, ήταν φούσκες.

Οι αλλαγές των κυβερνητικών σχημάτων, με εξαίρεση εκείνη του Μαΐου του 1978, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε το μεγάλο άνοιγμα προς τον χώρο του Κέντρου, με την υπουργοποίηση των Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Αθανασίου Κανελλόπουλου, δεν είχαν καμιά «βαρύνουσα σημασία» για την πορεία του τόπου. Απλώς τακτοποιούσαν θέματα εσωτερικής ισορροπίας των κομμάτων που κυβερνούσαν, είτε έδιναν τη ευκαιρία, στους εκάστοτε πρωθυπουργούς, να «αλλάξουν την ατζέντα» και να στρέψουν την προσοχή της κοινής γνώμης στην παραπολιτική φιλολογία περί το «νέο σχήμα». Ιδίως όταν το ενδιαφέρον των πολιτών ήταν στραμμένο προς δυσάρεστες καταστάσεις.

Κάτι ανάλογο παρακολουθούμε και τώρα. Κάποιοι ασχολούνται με αναλύσεις για το τι θα σημαίνει η είσοδος στην κυβέρνηση είτε του Γιάννη Ραγκούση και της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, ή του Χάρη Παμπούκη, από τα ερείπια του ΠΑΣΟΚ, είτε της Κατερίνας Παπακώστα από την στέρνα της «λαϊκής Δεξιάς», από την οποία προέρχεται και ο Πάνος Καμμένος.

Με συμπαθάτε για το ρήμα, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι ...χέστηκαν οι πολίτες για το αν κάποια πρόσωπα, που δεν αντέχουν άλλο την περιθωριοποίησή τους, στην οποία τους οδήγησαν οι ψηφοφόροι,  προσφεύγουν «στην αυλή του Αρταξέρξη», ενίοτε ακόμη και λείχοντας εκεί που άλλοτε έπτυαν όχι μόνον τώρα, αλλά και στο παρελθόν- προκειμένου να κάτσει πάλι ο πισινός τους σε καρέκλα εξουσίας.

Δεν περιμένω τίποτε περισσότερο από άλλη μια τερατογένεση. Άλλη μια απόπειρα «ανακαίνισης» με χρησιμοποίηση παλιών, ενίοτε ακόμη και σάπιων υλικών. Αλλαγή πολιτικής έχει ανάγκη ο τόπος. Και αυτή είναι που δεν βλέπω να υλοποιείται. Από πρόσωπα, προσφερόμενα να ...ανακαλύψουν ιδεολογική συγγένεια με τους (εκάστοτε) εξουσιαστές, επί αντιπαροχή χαρτοφυλακίου, «να φάνε και οι κότες».

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr