Εκλογές στον ορίζοντα και νέα δεδομένα στο προσκήνιο μετά την απόφαση για την ονομασία του γειτονικού κρατιδίου και το μπέρδεμα είναι και πάλι μεγάλο. Από μήνα σε μήνα, ο υποτιθέμενος εκδημοκρατισμός μετακομίζει από κόμμα σε κόμμα, μαζί με την πάγια αίσθηση πως σε αυτή την χώρα το δράμα ποτέ δεν τελειώνει και πως η πολιτική μετάλλαξη είναι το ίδιον των κομμάτων του κοινοβουλίου, αλλά και των πολιτών των ίδιων που τα στηρίζουν.

Προκήρυξη εκλογών αναμένεται, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα, όχι τόσο για να αποφανθούν οι πολίτες για το μέλλον της χώρας, αλλά για να ξεκαθαρίσει το τοπίο στην ετερόκλητη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και στα υπόλοιπα κόμματα, που παλινδρομούν ανάμεσα σε υποτιθέμενους «δημοκρατικούς» ατραπούς και απροκάλυπτες ακροδεξιές νοοτροπίες, την στιγμή που ενώ κάποιοι εξαγγέλλουν εκ νέου «πρωτοπόρα» σχήματα τύπου Κινήματος Αλλαγής, άλλοι αποχωρίζονται φράξιες και επιδίδονται σε αντίστοιχους εθνικιστικούς πολιτικούς παλληκαρισμούς.

Μιλάμε για μια εποχή, όπου το να εκφράσει κανείς την σκέψη του, θέλει απλά πολύ σκέψη και το να ψηφίσει κάποιο κόμμα δεν σημαίνει ότι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα το ακολουθήσει ξανά. Εποχές ενός ελεεινού ασύνδετου κομματικού πλουραλισμού, εποχές όπου το να πρεσβεύεις κάτι, αποτελεί απλά ουτοπία. Την δουλειά του πολιτεύματος γιατί έτσι αποκαλείται δυστυχώς πλέον- την έχουν αναθέσει οι περισσότεροι πολίτες στους επαγγελματίες πολιτικούς.  

Ποιος κάνει κουμάντο στην Ελλάδα και αποφασίζει για το πώς αυτή θα πορευτεί στο μέλλον; Ποιος αποφασίζει για το ποια θα είναι η κατάληξη των μνημονιακών πολιτικών, αλλά και του μελλοντικού συστήματος πολιτικών αξιών; Οι επαγγελματίες πολιτικοί. Η αδυναμία μεγάλου μέρους των πολιτών να καταλάβουν ότι το όλο σύστημα αναπαραγωγής υποτιθέμενων φιλολαϊκών πολιτικών εδράζεται στην χρεοκοπημένη κομματική λογική και η καταφυγή στις εκλογές δεν είναι παρά άλλοθι για την εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας με κατάλληλους κομπάρσους εξ' αριστερών, κέντρου και δεξιών. Η ευπείθεια πολλών στην αξιολόγηση των πολιτικών από επαγγελματίες του είδους αλλά και η ανοχή απέναντί τους, δημιουργούν πολύπλοκες καταστάσεις, όπου ο καθένας πρεσβεύει ανά πάσα στιγμή το κάθε τι που λανσάρεται τεχνηέντως από τα εκάστοτε εξουσιαστικά κέντρα και λανσάρεται τοιουτοτρόπως, για να αναμασηθεί και πάλι από τις μάζες ως η μοναδική αλήθεια.

Η ευθύνη των πολιτών είναι πολύ μεγάλη και ας κόπτονται κάποιοι πως άλλοι έχουν το ρόλο του διδάσκοντα και το γενικό πρόσταγμα. Οι πολίτες οφείλουν να αναγνωρίσουν στα πρόσωπα των πολιτικών τους εαυτούς τους, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να χαράξουν νέους δρόμους. Γίνεται, όμως, αυτό; Όχι. Το αντιμνημόνιο -που τόσο πολύ «φοριέται» τελευταία- δεν παύει να αποτελεί το δέλεαρ απόσπασης μεγάλης πίτας από τις ποδηγετημένες στρατιές των πολιτών. Κανένας Λαφαζάνης, Τσίπρας, Μητσοτάκης, Γεννηματά ή Κουτσούμπας δεν πρόκειται να πείσουν με τις πρακτικές τους κανέναν λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο, πως από την μια μέρα στην άλλη προέκυψαν τάχα διαφωνίες σε ομαλό δημοκρατικό περιβάλλον και πως το πρόβλημα περιορίζεται εκεί, χωρίς τις κάτω από το τραπέζι συμφωνίες.

Πετούν λοιπόν, οι ιδέες σαν τα πουλιά από τις κομματικές Κομιντέρν από χειμώνα σε καλοκαίρι και τούμπαλιν. Στο τέλος μένουν μόνο κάποιες άναρθρες κραυγές, να θυμίζουν πως κάποτε οι ιδέες ήταν σταθερές και δεν συγχέονταν με τις κομματικές οπερέτες. Δεκαετίες τώρα προσπαθούσαν τα κόμματα να μετατρέψουν τις ιδεολογίες σε εμπόρευμα και τους πολίτες σε χειραγωγούμενα πιόνια. Οι προσπάθειες ήταν ασταμάτητες και τα μέσα γνωστά. Εν μέρει το πέτυχαν.

Το αποτέλεσμα το βιώνουμε σήμερα με τις στρατιές των παραπλανημένων ή των νεόκοπων εξυγιαντών, που πέφτουν στα πατώματα για την κάλυψη των εκάστοτε κομματικών πολιτικών για το καλό υποτίθεται- και πάλι της χώρας. Το παιχνίδι χοντραίνει εκ νέου, αλλά δεν μας είναι άγνωστο. Οι μάζες εκλιπαρούν για μια ακόμη φορά από ένα πολιτικό παιχνίδι επαρκές μερτικό, ένα παιχνίδι που δεν είναι μόνο στημένο, αλλά διανθισμένο με πλείστες όσες «δημοκρατικές» διακηρύξεις.

Με λίγα λόγια: όσο η ψευδοελευθερία επιλογής πουλιέται, τόσο η δικαιοσύνη εξαγοράζεται στο όνομα του ψεύτικου κομματικού νεωτερισμού. Όσο η Δημοκρατία μικραίνει, τόσο οι ντελάληδες του νεοσυντηρητισμού κερδίζουν εμφανώς πόντους. Αποτέλεσμα είναι να μπερδεύονται οι πολίτες και να ξαναψηφίζουν χωρίς την παραμικρή αυτοκριτική. Μια μετάλλαξη χωρίς όριο είναι αυτή. Μια πολιτική πόρευση με οδηγούς τα κόμματα της υποτιθέμενης ολικής δημοκρατικής επαναφοράς.