*Από την Παρασκευή,  οπότε και ολοκληρώνεται το τριήμερο εθνικό πένθος για τους νεκρούς των φονικών πυρκαγιών στην Αττική, θα μπούμε και πάλι σε κανονικούς ρυθμούς.

Η ζωή, τα προβλήματα, οι δυσκολίες, αλλά και οι στιγμές χαλάρωσης θα επανέλθουν και θα επισκιάσουν τα πάνα. Όχι όμως και τους ανθρώπους που έχασαν συγγενείς, φίλους, περιουσίες και βιος ολόκληρο. Όχι αυτοί που είδαν την ζωή τους να καταρρέει να χάνεται, να τσουρουφλίζεται.

Και μετά την Παρασκευή τι; Όλα τακτοποιήθηκαν; Όλα βρήκαν το δρόμο τους; Σα να μην συνέβη τίποτα;

Και μέσα σε όλον αυτόν το κυκεώνα, θα ξεκινήσουν και πάλι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις του καλοκαιριού ανά την Ελλάδα; Την ώρα που ακόμα η μυρωδιά του καμένου είναι στα ρουθούνια μας όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε από τον τόπο της κολάσεως; Την ώρα που ακόμα υπάρχουν αγνοούμενοι; Την ώρα που ακόμα η αγωνία δεν αφήνει κανένα περιθώριο, ούτε για μια ανάσα; Την ώρα που κανείς από τους πληγέντες μπορεί να συνειδητοποιήσει την καταστροφή που βιώνει;

Με τι διάθεση θα γυρίσουν την πλάτη στον συνάνθρωπο, σ' εκείνον που θρηνεί και θα πιάσουν οι χοροί και τα τραγούδια;

Με τι κέφι θα κάνουν πως δεν συνέβη τίποτα και θα στολιστούν για να δώσουν το παρών σε τέτοιες εκδηλώσεις κεφιού και χαλάρωσης.

Μπορεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να έλεγε ότι «ο ελληνικός λαός ξεχνά γρήγορα», αλλά δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι έχει χάσει τον ηθικό πολιτισμό του, τις αρχές, τον σεβασμό προς τους νεκρούς- όπως διδάχτηκε από την αρχαία τραγωδία-

Η οδύνη δεν κρύβεται, ούτε μεταλλάσσεται με οποιοδήποτε μέσο. Ο θάνατος θέλει τον χρόνο του και αυτός είναι μακρύς, που πάντα αφήνει τα σημάδια του βαθιά σε όλους  όσοι τον βιώνουν.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»