Ενώπιον τέτοιας ανθρώπινης τραγωδίας και φυσικής και οικιστικής καταστροφής, ό,τι και να πεις κινδυνεύεις να περιπέσεις σε ανιαρή κενολογία. Για την ώρα, το πρώτο που πρέπει να ευχόμεθα είναι να μην επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη του δημάρχου Ραφήνας, ότι ο αριθμός των νεκρών, μπορεί να αποδειχθεί ακόμη και τριψήφιος.

Θα συμφωνήσω με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι δεν είναι ώρα καταλογισμού ευθυνών. Από την άλλη όμως δεν πρέπει να περάσει ούτε ώρα χωρίς να προβληματιζόμεθα για το πώς φθάσαμε σε τέτοιας εκτάσεως τραγωδία. Όχι μόνον αναζητώντας το αν οι φωτιές ξέσπασαν δολίως, από εμπρηστές, εξ αμελείας από σπινθήρες δικτύων της ΔΕΗ που δεν είχαν συντηρηθεί, ή ο,τιδήποτε άλλο. Αλλά το γιατί δεν μπορέσαμε να περιορίσουμε τις συνέπειες.

Φωτιές στα δάση, κάθε καλοκαίρι, εκδηλώνονται παντού. Ας θυμηθούμε τι έγινε πέρυσι στην Πορτογαλία. Με φρικτό αριθμό θυμάτων. Το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να προστατεύουμε τις ανθρώπινες ζωές, πρωτίστως, και τις περιουσίες των πολιτών, δευτερευόντως. Το πώς λειτουργούμε ως κράτος, αλλά και ως κοινωνία.

Βλέπουμε στην τηλεόραση δημάρχους πολυτελών προαστίων, δημιουργημένων από συνεταιρισμούς προνομιούχων μέσα σε δάση, να ωρύονται γιατί δεν τους φτάνουν τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα. Και μιλούν με φόντο τα λαμπαδιασμένα ξερόχορτα και τα σκουπίδια, τους ταχύτερους μεταδότες φωτιάς, που ποτέ δεν καθάρισαν.  Δυστυχώς δεν είναι ένας και δυο, όσοι καθημερινώς «υποτιμούν τους κινδύνους». Από τις κυβερνήσεις μας, ως τους πολίτες εκείνους που έκτισαν τα αυθαίρετά τους μέσα στα δάση ή πάνω στα ρέματα και τώρα ολοφύρονται για τις καταστροφές τους.

Η φύση εκδικείται για τον βιασμό της. Άλλοτε με τις πλημμύρες, εκεί όπου μπαζώθηκαν τα ρέματα και άλλοτε με τις καταστροφές κατοικιών που έχουν φυτρώσει μέσα στα δάση, ως μη όφειλαν. Είτε τελείως αυθαιρέτως, είτε με πονηρώς εκδοθείσες «άδειες». Είτε πρόκειται για ατομικές αυθαιρεσίες, είτε για «συνεταιριστικές». Όπως αυτές στην «Καλλιτεχνούπολη», ένθεν ξεκίνησε η φωτιά, για να απλωθεί, μέσω Νέου Βουτζά, σε όλη την περιοχή της Ραφήνας και κυρίως στο Μάτι.

Μεγάλη ήταν και η προ ετών καταστροφή στην Πάρνηθα. Αλλά ήταν κυρίως οικολογική. Και σιγά-σιγά, η φύση επουλώνει τα τραύματά της. Αναπαράγοντας, με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς, την χλωρίδα και την πανίδα της. Διότι, εκεί, η ανθρώπινη αυθαιρεσία ήταν περιορισμένη στο ελάχιστο.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr